Skyrim is een RPG
De titel lijkt een logisch gegeven, maar in feite is Skyrim een heel specifiek soort RPG. Het haalt daaruit zijn sterkste punten en het roleplay-aspect verbloemt tegelijk dat het eigenlijk een matige game is. Skyrim is een fantastische toeristenlocatie waar toevallig ook een game in is gebouwd.
Wat dat betreft ben ik het zowel eens als niet eens met het stuk van mijn ex-collega Rubberduck. De buitenwereld van Skyrim is in ieder geval niet te groot. Er is wel degelijk een meerwaarde aan het traag doorlopen van de gigantische wereld. Het creëert een gevoel van schaal dat in het geval van TES V buitengewoon episch is. Wandelen door besneeuwde bergen, verlaten ruïnes, rijke bossen en grote steden is niet alleen recreatief, het zuigt je ook compleet de fantasiewereld in.
Bethesda was wijs om je bijna onmiddellijk alle vrijheid te gunnen om te doen en laten wat je maar wil. Verken de wereld op welke volgorde dan ook, bouw de skills van je personage naar eigen smaak en kies de quests die je leuk vindt. Niemand zal eenzelfde ervaring hebben met dit spel. De grootste kracht van Skyrim is dan ook dat je je eigen narratief in de game kunt smeden.
De enigszins erotische avonturen van Karel McDragonkiller zullen door niemand anders op dezelfde manier beleefd worden, vanuit deze invalshoek is Skyrim een hele persoonlijke en uitstekende roleplaying-game. Helaas vond ik de andere onderdelen van het spel ondermaats, met name de mechanieken en het verhaal. Dual-wielden is vet en de manier waarop je skills kunt levelen ook, maar het daadwerkelijk vechten is weinig aan. Het is te cluncky en niet precies genoeg, te rauw.
In moeilijkere gevechten ben je ook constant door menu's aan het klikken, wat het tempo van het spel niet ten goede komt. Het doet het ook geen goed dat er amper variatie in de vijanden zit. Ze mogen er telkens anders uitzien, de AI blijft altijd even dom. Dezelfde strategieën blijven de hele game door werken. Zonde, want als Dovahkiin heb je een wijd arsenaal aan krachten. Je kunt op vele manieren vijanden ombrengen, maar je wordt nooit uitgedaagd om daadwerkelijk andere methodes toe te passen.
Het breekpunt voor mij was toen ik merkte dat zelfs de gevechten tegen draken saai en alledaags begonnen te worden. Het magische gevoel dat het neerhalen van zo'n enorm pokkebeest veroorzaakt, heeft een relatief korte houdbaarheidsdatum.
De wereld van Skyrim is qua esthetiek een meesterwerk, maar inhoudelijk is het zielloos. De geschiedenis en folklore zijn niet interessant, de burgeroorlog komt nooit echt tot leven en het hoofdverhaal grijpt je nimmer aan. NPC's gedragen zich nog steeds als robots en bijna niemand heeft iets boeiends te vertellen.
Het angstaanjagend groot aantal quests en de daaraan gekoppelde waarde zijn wat mij betreft een leugen. De mechanieken zijn niet onderhoudend genoeg om die geadverteerde driehonderd uur aan aangeboden materiaal te ondersteunen. Bethesda schepte bijvoorbeeld op dat alle dungeons in het spel uniek zijn. Dat klopt, ze zijn allemaal weer net iets anders ingedeeld waardoor je ze feitelijk uniek kunt noemen, maar uiteindelijk zijn het bijna allemaal ondergrondse in verval geraakte kastelen/grotten. Het probleem is dat ze doorgaans hetzelfde aanvoelen.
In dit opzicht is Skyrim eigenlijk wel te groot. Er zijn te veel zinloze en saaie quests en een overschot aan ruïnes, toch is dit alleen een probleem als je obsessief alles in het spel probeert te doen. Er lijkt een langetermijnprobleem aanwezig te zijn; hoe meer je speelt, hoe meer glans het verliest.
Ten slotte zijn er wederom technische factoren die een Bethesda-game opbreken. De laadtijden van de consoleversies zijn lang genoeg om zelfs een monnik te irriteren, om maar niet over de game-breaking bugs en glitches te beginnen.
The Elder Scrolls V: Skyrim is eenzijdig, oppervlakkig en eentonig. Als avonturenspel waarin je een eigen narratief kunt creëren kan het echter ook briljant zijn.
