Media-Mangel: Het Familiediner
Iedere zaterdagochtend bespreekt Luc van Lier een hoogte- of dieptepunt van het Nederlandse medialandschap. Vandaag aandacht voor het EO-programma Het Familiediner.
Als je onaangekondigd met een cameraploeg ergens aanbelt, en dan tegen de verbouwereerde persoon die open doet de stoffige zin "Ik geef even de hand" uitspreekt, dan ben je op zijn zachtst gezegd een communicatieve stakker. Dan ben je een tikkeltje raar. Een beetje een mix van wereldvreemd en spruitjeswalm. Ooit geleerd dat je altijd iemand netjes een hand moet geven. Dus tegen de verbijsterende man of vrouw die door jou wordt overvallen met een cameraploeg, zeg je "Ik geef even de hand." Tja. Dat laat in één klap zien, waarom EO-coryfee Bert van Leeuwen feitelijk totaal ongeschikt is om een televisieprogramma te presenteren. Welk programma dan ook. Bij een serieus te nemen omroep zou Evangelische Bert nooit aan de bak komen. Geen schijn van kans. Maar bij de EO mag Bert, naast het extreem armoedige That's the question, een echt gluurprogramma presenteren. Het Familiediner. Nietserige emo-televisie.
Families worden vaak verscheurd door uiterst onbenullige vetes. Over het oude koffiestelletje van oma. Over een verkeerd begrepen grap. Over de dwarse zuster die niet had teruggebeld. Over wie had moeten afwassen in het vakantiehuisje. Buitengewoon dommige arbeidersfamilies, die van de kinnesinne en verongelijktheid aan mekaar hangen. Stukadoors en kassadames. Vrouwen van in de veertig met knalrood geverfd haar en foute brillen. Dikbuikige huisvaders in campingsmokings. Dat soort volk. En dan is er altijd wel een nicht of kleindochter die vindt dat de familiaire stukken en brokken weer aan elkaar gelijmd moeten worden. Dus wordt Bert opgetrommeld. Die gaat dan bij de dwarse betrokkenen langs om ze uit te nodigen voor een soort verzoeningsmaaltijd. Veelal worden de betrokkenen gefilmd in een soort spuuglelijk Leen Bakker-interieur. Met geklaag over de maagzweer die het gevolg was van de familievete. Meestal nog de mededeling dat de ander wel de eerste stap moet zetten. Hilarisch was de verspreking van een gebrouilleerde meneer: "Je deur staat altijd voor mij open"... Ook leuk om te zien, dat er meestal enkele familieleden zijn die volhouden dat er enorme ruzie is geweest en dat er nog nét geen klappen zijn gevallen, terwijl andere familieleden beweren dat er totaal geen conflict aan de orde is, dus dat ze ook niet snappen, waarom Opa Jan nooit meer opbelt...
Uiteindelijk wordt er bij een restaurant wat af en aan gereden met een uiterst protserige limousine, waar al dan niet een betrokkene uitstapt. Op dat soort momenten grossiert Bert van Leeuwen in volstrekt overbodige opmerkingen. Zoals "Hoop je dat tante Annie in de auto zit?" Nee natuurlijk hoopt het verzoenende nichtje dat niet. Die hoopt dat tante Annie een pijnlijke dood is gestorven, nou goed? Of als het goed afloopt, en alle uitgenodigde familieleden inderdaad zijn verschenen. "Ben je blij, dat ze zijn gekomen?" Nee. Verzoennichtje in kwestie had gehoopt dat oom Karel ter plekke dood zou neervallen, nou goed?
Nee, het bekijken niet waard. Bert van Leeuwen niet. Het Familiediner niet. Ze hebben gelijk, in politiek Den Haag. De Publieke Omroep kan heus wel toe met een zendertje minder...
