De openbaring (deel 1)

Even met het Vaticaan gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. De Paus aanwezig?” De dienstdoend kapelaan vroeg mij om een ogenblik geduld. De Paus was druk doende met zijn rozenkrans, dus ik werd in de wacht gezet. Gregoriaanse gezangen vielen mij ten deel. Beter dan wéér James Last of dat soort herrie dat je in Nederland te horen krijgt. Je betaalt een hoop geld voor zo’n internationaal gesprek, maar dan héb je ook wat. Uiteindelijk kreeg ik de Paus aan de lijn, die mij vrolijk bedankte voor de bloemen. Maar dat was niet, waar ik de bejaarde kerkvorst over wilde spreken, en bovendien is het nu geen paastijd. “Zeg Ratzinger, die kalender van jullie, daar klopt natuurlijk geen moer van hè? Het jaar is al zo’n dag of tien voorbij, en dan zit ik hier een beetje m’n eindejaarscolumn te schrijven. Slaat natuurlijk helemaal nergens op. Rot toch op met die Gregoriaanse kalender van je!” Beledigd wierp de Duitse geestelijke tegen dat mijn gebrek aan respect voor de kalender, zoals die lang geleden door een van zijn voorgangers was goedgekeurd, echt misplaatst was. Immers, de Katholieke Kerk was onfeilbaar. “Schei toch uit! Die kalender van jullie heeft niets met de stand van de aarde te maken. Onzin!” Maar ja, dezer dagen zit de Kerk van Rome sowieso in een lastig parket. Iets met jonge jongetjes en hebberige geestelijken. En het feit dat ook kerst draait om een jong ventje leidt tot ongerustheid. Ik besloot daarom Paus Joseph niet verder lastig te vallen, en zijn kalendertechnische dienstregeling te laten voor wat ‘ie was.

Over dienstregeling gesproken. Bij het spoor kwam daar ook geen moer van terecht. Wissels stuk, treinen kapot. Wat zegt u? Dat ik een jaaroverzicht aan het schrijven ben, en dat het dan raar is om met de gebeurtenissen van december te beginnen? O, misverstandje. Ik heb het nu over de gebeurtenissen van januari. Want collega Bakoenin en ik hebben de taken verdeeld. Ik de eerste helft van het jaar, hij straks om 1 uur de rest. En Days-Of-Wild neemt de sportieve aspecten van 2010 nog onderhanden. Maar terug naar al die uitgevallen treinen in januari: gelukkig hebben de directies van de spoorsector beloofd dat na januari 2010 dit soort narigheid tot het verleden zal behoren. Nou, dat hebben we geweten. 2010 was beslist het jaar van de gebroken beloftes.

Zoals van Gerd Leers. Die stapte op als burgemeester van Maastricht, na onhandig gedoe met een stel vakantiebungalows in het Oostblok. Zouden we nooit meer wat van horen. Een leven in de luwte voor de boeg. Jaja. Jan de Bouvrie werd opgepakt wegens fraude. Die zal zijn straf niet ontgaan, in een volgens de regelen der kunst zo symmetrisch mogelijk ingerichte cel: de pisbak links, het fonteintje rechts. Jaja. De PVV presenteerde de kandidatenlijst voor de Kamerverkiezingen aan het publiek. Allemaal brave, hardwerkende volksvertegenwoordigers, die uit het goede -blanke-  hout gesneden zijn. Jaja.

Nog een belofte waar niet veel van terechtkwam. Een journalist van De Telegraaf. Ze wist de hand te leggen op gelekte informatie van onze eigen AIVD, en weigerde te zwichten voor de harde pressie van de overheid. Goed zo. Maar helaas, deze veelbelovende vrouw viel lelijk door de mand. Want schokkend was natuurlijk haar journalistieke aasgierderij na de vliegramp bij Tripoli. Op slinkse wijze werd de enige overlevende -een ventje van 9 jaar oud, dat net wees was geworden- een interview ontfutseld. Het zijn dus niet alleen maar die Katholieken, die foute dingen doen met jochies. Hoe dan ook, het interview leidde terecht tot veel opschudding.

Opschudding ook in de wereld van de fysiotherapie. De Tweede Kamer heeft een kraakverbod ingevoerd. Vele chiropraktors brodeloos, en door de ME op straat gezet. Want handhaven, dat kunnen we in ons land. Hoewel… Er blijken 50.000 mensen die tot celstraffen zijn veroordeeld, vrij rond te lopen. Administratief probleempje met de vindbaarheid, en als oom agent bij de betrokkenen aanbelt, doen ze blijkbaar niet open of iets dergelijks. En dan dat Opsporing Verzocht. Daar word je als verdachte voor het oog der natie te kakken gezet. Zoals die meneer die met een gestolen pasje probeerde te pinnen. Oeps. Sorry. Verkeerde beelden. Verkeerde persoon. Of die etter die een trampassagier verrot had getrapt. Oeps. Sorry. Verkeerde beelden. Verkeerde persoon. Maar ja, toch heb ik stiekem wel wat met Justitie. Dat komt een beetje door de uitspraak, dat ik als columnist altijd binnen de lijntjes heb gekleurd. Ook toen ik het met Femke Halsema aan de stok had. U weet wel, die nog voor vier jaar heeft bijgetekend als kamerlid. Jaja. Maar Halsema is heus niet de geschiftste politicus van Nederland. Nee hoor, dat is Delano Felter. Die was lijsttrekker van een van de kandidaat-partijen voor de nieuwe Gemeenteraad van Amsterdam. De Republikeinse Moderne Partij. Felter vindt dat homoseksualiteit een ziekte is. "Het is heel normaal om te zeggen: Ik heb een hekel aan homofielen. Ik ben hetero. Ik ben ook katholiek. Stem op de Moderne Republikeinse Partij en we gaan die homofielen er uit sodemieteren. Het spijt me, maar de homofiel moet even weg. Amsterdam snakt naar een heteroseksuele Adam & Eva periode. De homofiel wordt gewoon te dominant. Veel homofielen zitten in het bestuur. We hebben te maken met heel agressieve homofiele groepen zoals die homofielen bij de politie. Dat moet gewoon weg!"
Ik vind het heerlijk om in mijn columns de draak te steken met van alles en nog wat. Ik mag graag een lekker potje provoceren, en dat heb ik in heel 2010 met veel plezier voor u gedaan. En niemand wordt gespaard. Maar deze rare praatjes gaan echt veel te ver. Volkomen terecht heeft het COC aangifte gedaan tegen deze engerd. Maar als Felter vindt dat hij alles mag zeggen over homo’s, staat u mij dan een gebbetje toe met betrekking tot de huidskleur van deze meneer? Ja? Het mag? Fijn! Je zou hem achter het behang moeten plakken. Maar ja, zonde van het kleurverschil. Negers schijnen dan toch altijd nog een beetje door…