Mevrouw, kan ik u misschien helpen?
Heb je dat wel eens? Dat je toevallig een gesprek opvangt tussen twee personen waarbij de één de ander informeert, en dat de informatie gaat over een onderwerp waar jij veel van af weet? En dat als je even blijft luisteren, je kunt concluderen dat de pratende persoon totaal geen verstand heeft van waar hij of zij het over heeft? Mocht je zoiets nog niet mee gemaakt hebben, dan is en fietstochtje naar het dichtstbijzijnde winkelcentrum genoeg; het bovenstaande komt namelijk vaak voor tussen klant en verkoopkrachten. Soms grappig, maar soms ook zo frustrerend.
We gaan terug naar het jaar 2004. Nog niet zo grote Nebo gaat lekker spelletjes kijken in de plaatselijke Intertoys. Een jaar eerder nog kwamen Pokémon Ruby en Pokémon Sapphire uit voor de Gameboy Advance. Zoals we allemaal weten, zit er altijd weinig verschil tussen twee versies die wij gamers voorgeschoteld krijgen. Kwestie van een paar Pokémon die niet in beide versies te vangen zijn. Goede marketing noemt men dat, op deze manier kan elke Pokémon-fanaat twee keer zoveel geld uitgeven. Afijn, ik was er maar weinig in geïnteresseerd, want ik had een zodanige leeftijd dat ik geacht was om het stom te vinden. Vond ik dit niet, dan zou ik mijn puberteit niet overleven. Er was echter een volwassen vrouw die wel geïnteresseerd met beide doosjes in haar handen stond; haar zoontje was immers bijna jarig. Ik zie haar twijfelend naar de doosjes staren en dit was ook een verkoopster niet onopgemerkt gebleven. De verkoopster, stereotype domme tuthola van de eerste klasse, vraagt met haar liefste stem of ze misschien zou kunnen helpen. Ik let ondertussen al lang niet meer op het PlayStation-rek waar ik voor sta, maar luister aandachtig mee. De vrouw stelt de voorspelbare vraag \\\"Wat is het verschil tussen deze twee spelletjes\\\", de verkoopster kijkt even naar de doosjes en ziet op het ene doosje een rood monster en op het andere doosje een visachtig wezen. Alsof ze het niet afleidde van de doosjes en het eigenlijk al wel wist, zegt ze in volle overtuiging: \\\"In de ene versie speel je vooral in het water, en in de andere versie vooral op het land.\\\" Na een overtuigde \\\"Oooooow ja\\\" van de klant, blijft stereotype domme tuthola nog even staan tot de vrouw besluit dan maar de versie met het rode monster te nemen. Haar zoontje zal het vast leuker vinden om meer aan land te zijn. Samen liepen ze richting de kassa en ik bleef verbijsterd staan bij het PlayStation-rek.
Waarom greep ik niet in? Haar zoontje zal vast niet minder genoten hebben van zijn spelletje, maar ik ergerde me zo ongelooflijk aan die verkoopster. Hoe ze schaamteloos een conclusie trok terwijl ze wist dat ze onzin uitkraamde. Ik heb ook al meerdere malen, tot mijn spijt, aan moeten horen hoe oude vrouwtjes een spelletje voor hun kleinkind kopen, nadat een verkoper of verkoopster haar heeft overtuigd van hoe leuk het spelletje wel niet is.
Afgelopen week heb ik eens getest hoe het nu zit met de kennis van verkoopkrachten. De gamesmarkt groeit aanzienlijk en men mag dan ook wel verwachten dat iedereen er wel iets van af weet. Ik liep de intertoys in en besloot mijn test uit te voeren met een aardige verkoopster van in de veertig. Ik besloot de dame te confronteren met het feit dat er een Final Fantasy XII voor de Playstation 2 beschikbaar is en dat de DS pas bij Final Fantasy III is, hoe kan dat nou weer? Terwijl er een puisterig joch mee luisterde wist de verkoopster mij een hele uitleg te geven over dat Final Fantasy III een remake (dat woord gebruikte ze echt) was, en dat Square-Enix nogal druk bezig is met remakes van de eerste delen van Final Fantasy. Wederom bleef ik na een bedankje verbijsterd achter, alleen deze keer op een goede manier. Wist ze het niet, dan had ze dat vast eerlijk gezegd en niet allerlei onzin uitgekraamd. Zo kan het dus ook mevrouwtje tuthola. Als ik u ooit nog eens tegen kom, zal ik u eens even fijntjes het verschil uitleggen tussen Pokémon Ruby en Sapphire, want tot op de dag van vandaag heb ik er spijt van dat ik dat niet meteen gedaan heb. En de nerd die met zijn rug naar mij toe mee luisterde naar het gesprek? Die kon zonder verbijstering, misschien om mijn domme vraag, weg lopen.
