Dubbel Disney gevoel
Disneyland Parijs dus. Je hebt je neergelegd bij het door jouw verfoeide massavermaak. Je hebt geaccepteerd dat je twee hele dagen helemaal ten dienste staat voor het vermaak van je kinderen. Je hebt geaccepteerd dat je niet de enige bent die zal genieten, vele duizenden doen dat tegelijkertijd. Je weet dat je vele uren in verschillende rijen zult staan voor slechts een momentje lol en sensatie. En omdat je het wachten toch al gewend bent, kijk je ook niet op van de wachtrijen bij de vele fastfood-restaurants ter plekke, die je een dure edoch smakeloze hap zullen serveren.
Even heb je nog problemen met het feit dat je je eigen picknickvoorraad niet mee mag nemen in het park. Je verzoent je groots met dit gegeven omdat je geen echte Hollander wil lijken. In het park zul je er zeker spijt van krijgen. Zelfs ga je niet lopen 'mindfucken' dat met hetzelfde geld zoveel andere leuke, leerzame en aangename dingen gedaan kunnen worden, ook voor de kinderen. Je hebt je neergelegd dat je je laat onderdompelen in de wansmaak van Amerika, zoals je het zelf eigenlijk vindt. Disneyland Parijs dus.
Veel is uitgekomen, veel ook niet. Je staat inderdaad in de rij voor de parkeerplaatsen, bij binnenkomst en de wachttijden bij de verschillende attracties zijn soms wel negentig minuten. Leg dat je kinderen met hooggespannen verwachtingen maar eens uit. Het eten was ronduit ranzig, te duur en wederom wachten. De hoeveelheid mensen die samen met jou in het immense park in de rij stond was overweldigend. Het passieve vermaak was stuitend. Je hoeft namelijk bijna niets te doen alleen maar consumeren. Alles wat mij zo kritisch maakt op de Amerikanen werd op een presenteerblaadje aangedragen.
En toch, toch was het ook indrukwekkend. De hoofdstraat, Mainstreet, was in zijn geheel volgebouwd met huisjes en panden uit de 19e eeuw. Superkitsch, dat wel, maar zo ontzettend af. De sensatieattracties, voor het betere kotswerk en voor mensen zonder rug- of hartproblemen zijn niet sensationeler dan in onze eigen Efteling. Maar ook hier gold weer, ze zijn zo mooi afgemaakt. Ieder detail klopte voor mijn gevoel. Het personeel is aangepast gekleed en bovendien overwegend vriendelijk en gastvrij. De organisatie en de planning van het vermaak was als een grote geoliede machine. Buitengewoon goed. Het moeten genieën zijn die dit platte passieve vermaak weten te organiseren. Duizenden en duizenden weet het park iedere dag te trekken. Ik vraag me dan af, is dat de aantrekkingskracht van het door mij zo verfoeide platte Amerikaanse cultuurgoed? Ik heb er ook bewondering voor, het is eigenlijk walgelijk goed.
En het hoogtepunt van het bezoek aan Disneyland Parijs? Voor mij was dat de attractie "The Pirates of the Carabian". Een ondergrondse boottocht met een zeer mild sensatieniveau, dus toegankelijk voor kinderen vanaf zes jaar. Die tocht leidde de massa, langs allerlei piraten en roverstaferelen. Schietende, zuipende en feestende boeven waren in het ondergrondse te zien. Het was een groot bewegend theaterspektakel van bijna levensechte poppen die hun dronkenmansliederen zongen. De sfeer was grandioos neergezet en ook hier klopte ieder detail. Tot drie keer toe heb ik met open mond alles gadegeslagen. Bij de laatste keer zag ik dat één van de piraten opvallende gelijkenissen had met de Amerikaanse president. Hij keek me aan met een valse glimlach die wilde zeggen: "Ook jou krijgen we wel klein, we Americans are the greatest and God will bless us."
Met een dubbel gevoel verliet ik het hele Disneygebeuren. Onder de indruk, maar ook met een schaamtegevoel over het platte vermaak dat ik mij moest laten welgevallen. Ik kan en wil er zoveel over zeggen, maar toch ook weer niet. Onwillekeurig moet ik denken aan de wijze woorden van Winnie de Pooh:
Maar een heel klein beetje
Verstand bent, en je bedenkt
Iets, dan merk je vaak dat het
Iets best Iets was toen het
Nog binnenin je zat, maar dat
Het heel anders wordt als het
Naar buiten komt en iedereen
Ernaar kijkt.'
