De kroonprins is dood, leve de kroonprins
Helaas voor hem liep het, zoals bij vele kroonprinsen, compleet anders. Feyenoord gaf de voorkeur aan Erwin Koeman, die bij RKC Waalwijk op prima wijze de zware erfenis van Martin Jol had ingevuld. Daar woog de finaleplaats in de beker van Maaskants Willem II dus niet tegen op. Tot overmaat van ramp werd hij vanwege tegenvallende prestaties in Tilburg de laan uitgestuurd en zat hij dus heel alleen kerstfeest te vieren. Terwijl hij met tranen in de ogen naar Eenzame Kerst van André Hazes luisterde, overdacht hij zijn rampspoed. Hoe kon hij zijn geschonden blazoen in hemelsnaam nog oppoetsen?
Het antwoord kwam spoedig en niet eens uit onverwachte hoek. Want terwijl de laatste vuurwerkdampen de lucht ontstegen, rinkelde in huize Maaskant de telefoon. Jan Pollemans, voorzitter van RBC Roosendaal. RBC, dat is een club in nood. Wat heet! De eerste helft van de competitie leverde de ploeg slechts vier punten op, ultieme laagterecords waren dichter in het zicht dan de minieme kans op handhaving. Dolf Roks had er als joker gefungeerd. De sympathieke Zeeuw was al eens heengezonden door Pollemans, maar op aandringen van zijn spelersgroep weer teruggehaald. Dat had zowaar een punt tegen Feyenoord als gevolg, maar de gehoopte serie bleef uit en dus vloog Roks alsnog buiten.
Nu hing Pollemans dus aan de lijn. Niet verrassend. Maaskant heeft er al twee ambtstermijnen opzitten in Roosendaal, met veel succes. In zijn eerste regeerperiode promoveerde hij, degradeerde met applaus en promoveerde opnieuw. In zijn tweede periode kwam hij terug, overzag de puinhopen van Chris Dekker en won in de degradatiestrijd. Onder zijn leiding bleef RBC steeds in de eredivisie. Dan krijg je een band met een club. Het was dan ook niet verwonderlijk dat Pollemans bij hem uitkwam, maar Robert bedankte voor de eer. Echter, naar eigen zeggen had hij bij het ophangen al spijt.
Hoe gaat zoiets? Zou hij de hoorn trillend neergelegd hebben en direct weer de vlinders in de buik hebben gevoeld? Zoiets als een liefde die je niet loslaat, ondanks dat je verstand zegt dat opnieuw proberen geen zin heeft? Dacht hij aan het nieuwe zorgstelsel, aan al die onzekerheden en zijn verhoogde premie? Wilde hij gewoon zo ontzettend graag werken dat hij bereid was alles te doen?
Want ga er maar aan staan, die klus van Maaskant. De selectie van RBC is uitermate zwak, ploegen die nu nog onder ze zouden kunnen eindigen zijn al uit het zicht en hij is in Roosendaal toch een soort van volksheld. Hij kan alleen maar van zijn voetstuk vallen. De mythe op wrede wijze verstoren. Maar goed, hij was toch al kroonprins af. Waarom dan niet proberen als lapmiddel te fungeren bij je oude club? Wil hij misschien een clubman worden, die er jaren gaat blijven? "Maak me dan maar Foppe!" Robert schreeuwde het uit en zag zichzelf al grijs worden bij de oranjehemden. Waant hij zich toch een beetje bondscoach.
Of lijdt hij aan zelfoverschatting? Verwacht hij echt dat hij straks opnieuw het kunstje flikt en RBC behoedt voor degradatie. Dat de helletocht richting de vrijdagavond de club bespaard blijft, dankzij zijn interventie? Het is niet ondenkbeeldig, maar de kans dat hij dan flink afgestraft gaat worden is wel heel erg aanwezig. RBC staat al halverwege de spelerstunnel van het Mitsubishi Forklift Stadion in Almere, om daar eerder dan gepland tegen FC Omniworld te spelen.
Ik denk eigenlijk niet dat het dat is. Ik zie er geen vriendendienst in. Een klein beetje misschien. Een klein beetje zelfoverschatting wellicht ook, maar meer dan dat zie ik de slimme carrièreplanner in Robert Maaskant weer terug. Goed, degradatie lonkt. Maar daar zal niemand van opkijken en niemand zal naar hem wijzen. Het jaar daarna zal hij dan weer alles op alles zetten om te promoveren. Als dat lukt, is Maaskant weer waar hij wil zijn. Dan is hij weer een beetje kroonprins. Een slimme trainer denkt vooruit en Maaskant heeft bij deze maar weer eens bewezen dat hij op dit gebied slim genoeg is. Die man komt er nog wel.
