Robby en de boomaanslag
Regel 1 van de grondwet en pas nu begreep Robby hem.
De Teddy's zijn de enige bewuste wezens in het bos. Elk ander wezen staat tot zijn beschikking om hem het leven aangenamer te maken. Elke Teddy zal daarom, om zichzelf te beschermen tegen gevaren van andere soorten en om de ontwikkeling van zijn eigen soort te bespoedigen, zijn leven in het Teddybos leiden. Elke Teddy, daarvoor niet bevoegd, die zich buiten de grenzen van het Teddy imperium begeeft, zal zijn geboorterecht op knuffelen en geluk verliezen.
Deze regel was niet, zoals ze op school zeiden, gemaakt ter bescherming en ontwikkeling, maar tot repressie van de Teddy's. Daarom wilde niemand naar hem luisteren of zijn vragen beantwoorden. Daarom werd er zoveel honing gemaakt, om de Teddy's tevreden te houden, hun aandacht te laten richten op geluk en liefde, een aangepast doel. Maar met welke reden? Robby begreep dat dat wat er gebeurd was met de bruine Teddy's niet uitnodigde naar meer verkenning van de omgeving of het leven, maar om dat nu helemaal af te schaffen, dat was niet logisch. Ook Methusalem kon hier geen antwoord op geven.
De lucht was grijsblauw, ochtendnevels trokken door de bomen op weg naar hun verdamping. De zon gaf kristallicht door de dauwdruppels en Robby genoot zichtbaar van zijn wandeling met Tamara. Samen waren ze vanochtend vroeg vertrokken om paddestoelen te zoeken. Methusalem maakte daar verschillende drankjes en soepen van. Één bepaalde soort, die niet groeide in dit bos, had hem dit lange leven gegeven. Al 800 jaar liep hij in dit bos rond, soms was het een kwelling, soms een o zo groot plezier. Eeuwig leven, Robby kon het zich niet voorstellen. Aan de ene kant leek het fantastisch, om alle ontwikkelingen te mogen meemaken, maar aan de andere kant leek het hem verschrikkelijk om alles om je heen te zien veranderen, terwijl je zelf eigenlijk stil stond. Methusalem was niet van deze tijd, van geen enkele tijd. Hij was een object, een ruïne en kasteel tegelijkertijd.
Zo mijmerde Robby verder over leven en dood. Als een volleerd filosoof zette hij alle zienswijzen op een rij, maar zoals zo velen filosofen ontbrak het hem aan een daadwerkelijke conclusie. Verward keek hij naar beneden, zijn voet had in iets gestapt maar hij was niet zeker wat het was. Toen hij hem optilde hoorde hij een klik, alsof er iets losschoot. Luid gekraak, een gil van Tamara, instinctief liet hij zich op de grond vallen, geen seconde te laat. Vlak over zijn hoofd scheerde een ronde boomstam met scherpe uitstekels. Eén van de uitstekels raakte zijn rug en hij voelde een stekende pijn en verloor bijna het bewustzijn. Het enige wat hem bij hield was het gegil van Tamara dat door merg en been ging. Hij keek opzij en zag de boom die nu langzaam heen en weer wiegde. Daaraan zag hij het beeld dat hij nooit meer zou vergeten. Tamara was vast gespiest aan de boom. De scherpe pinnen staken dwars door haar lichaam, het zaagsel stroomde aan alle kanten uit haar lichaam. Robby krabbelde omhoog, rende naar haar toe, keek haar aan, niet wetend wat te doen. Hij trachtte haar van de pinnen af te trekken maar zo gauw hij haar bewoog schreeuwde ze het uit van de pijn.
'Niet doen Robby,' hijgde ze, 'je kunt niets meer voor me doen.'
'Nee, nee, nee, zeg dat niet, ik ga hulp halen en dan komt het allemaal goed. Wacht maar af.'
Maar pas toen zag hij dat één van de pinnen zich door haar hart had geboord. Een Teddy kon veel hebben, Robby kende verhalen over Teddy's wiens armen en benen waren afgescheurd, die na 2 maanden weer rondliepen. Een Teddy had maar één echte zwakke direct dodende plek en dat was zijn hart.
'O Tamara,' jammerde hij, 'wat moet ik nou zonder jou, ik hou zoveel van je.' Hij legde zijn handen om haar hoofd en voelde zijn tranen branden.
'Je kunt niet dood gaan Tamara, dat mag niet.'
'Jawel Robby, ik wist het al, vanaf het moment dat ik je zag, het is allemaal voorspeld, daarom ben ik ook niet verdrietig en zou jij het ook niet moeten zijn.'
'Hoezo voorspeld? Wat voorspeld? Hou op! Ik ben niet de verlosser, ik zou niet weten waarvan. Methusalem wil ook al niets zeggen. Ik weet helemaal niks, ik weet alleen dat ik jou niet kwijt wil.'
'Ik voel mijn leven mij verlaten Robby, weet dat ik van je gehouden heb. Verloochen je toekomst nooit, niet voor mij, niet voor niemand.' Een zucht ontsnapt haar mond en langzaam werden haar zwarte ogen dof.
'Ik ook van jou,' zei hij zachtjes snikkend. 'Echt waar.'
Pas nu zag hij in de verte een bruine beer staan, met een grote grijns op zijn mond. Eindelijk een object om zijn woede en verdriet op te projecteren gevonden, bedacht hij zich niet en stoof op de beer af. Deze was overrompeld door de plotselinge actie van Robby en struikelde al vluchtend over een tak waardoor hij over het gras rolde. Nu was Robby er snel bij en hij dook op de beer die zich hevig probeerde te beschermen tegen de vuistenregen van Robby.
'Gore hufter, kankerbeer. Waarom heb je dit gedaan? Hiervoor zul je boeten.'
Robby bleef maar slaan, terwijl de beer onder hem langzaam zijn verzet opgaf. Op zijn gezicht, op zijn lijf, de klappen bleven maar komen terwijl Robby in de verte het ontzielde lichaam van Tamara zag. Hij werd nog woester, stond op en trapte de bruine beer hard in het gezicht.
'Je hebt haar vermoord, zonder enige reden en daarom zul jij hetzelfde lot ondergaan,' schreeuwde hij lopend naar de boomstam om een spies te pakken.
'Deze is voor jou Tamara,' en aangekomen bij de bruine beer stootte hij de spies met enorme kracht door het hart van de Teddy.
Lees volgende keer verder verder hoe Robby zijn toekomst voorspeld wordt...
