11 September in Venlo

Rare dag voor mij ik was destijds werkzaam als vrachtwagenchauffeur, ik stond te wachten tot het moment dat ik de vrachtwagen open kon maken en geladen te worden, tja en wat doe je als chauffeur tijdens het wachten, je gaat wat praten met collega's die hetzelfde lot beschoren zijn.

Het was die dag een aardige nazomerdag in Venlo, het zonnetje scheen en met een bakkie koffie in de ene hand en een peukje in de andere hand was het prima vertoeven, en op dat moment waren er veel ergere dingen dan wachten tot het laden een aanvang zou nemen, terwijl ik met collega's sta te keuvelen komt er van de andere kant van het terrein iemand aangelopen, een Belgische chauffeur die met een vet Belgisch accent vraagt of we het al gehoord hebben.

De vraagtekens die in onze ogen verschenen waren genoeg voor de beste man om te zeggen er is een vliegtuig in een wolkenkrabber in New York gevlogen, de serieusheid van de opmerking drong niet gelijk door, iemand anders maakte de opmerking: en de clou van die mop is ?

De Belg reageerde ietwat geirriteerd, nee zegt ie echt waar, toen werd het stil, en geloof me om een groep vrachtwagenchauffeurs stil te krijgen moet er heel wat gebeuren, een van de medewachtenden had in zijn vrachtwagen een tv en schotelontvanger, na enig zoeken hadden we beeld en stonden we vol ongeloof te kijken naar de beelden die op de televisie te zien waren, vliegtuig nummer een, we dachten wat een vreselijk ongeluk, snel daarna kwamen de berichten over een vliegtuig in het pentagon en nog een vliegtuig ergens op het Amerikaanse platteland en kort daarna boorde vliegtuig nummer twee zich in de andere toren.

En toen was het stil, erg stil op het eerder zo drukke terrein, om de vrachtwagen hadden heen hadden zich ondertussen niet alleen chauffeurs maak ook wat ander personeel verzameld.

Hoe vreemd het ook was, het werk moest doorgaan en iedereen ging in gedachten verzonken weer verder met zijn werkzaamheden, en alles leek op de automatische piloot te verlopen, nadat ik geladen was en de hele papierkraam had voltooid kon ik ook weer op weg, de radio had het over niets anders, elke minuut leken er weer nieuwe dingen te gebeuren, elk hoog gebouw leek op dat moment op een van de twin towers waar zich een vliegtuig in boorde.

Ik was in de loop van de avond thuis en zette de daar de tv aan, ondanks alles had ik na een harde en lange dag werken toch trek, bizarre ervaring nummer twee die dag, terwijl de beelden van in elkaar stortende gebouwen, vluchtende mensen, stofwolken die een hele stad bedekten over het beeldscherm flitsen zat ik op de bank een bord warm eten naar binnen te werken. Ik weet niet hoe het jullie op die avond verging, de tv bleef aanstaan, ik zapte van zender naar zender, hongerig naar informatie, hongerig naar nieuwe beelden, wat was er gebeurd, waarom was het gebeurd, wie had er voor gezorgd dat het gebeurde.

En het rare is dat ik me absoluut niet kan herinneren op welk moment de organisatie van Osama Bin Laden verklaarde achter de aanslagen te zitten, het enige wat ik me nog voor de geest kan halen van die avond is dat ik mezelf zie zitten, achter de buis, dan weer naar de computer, kijken of ik op internet iets nieuws kon vinden.

Op dat moment realiseer je je niet dat die aanslagen en de gevolgen daarvan 5 jaar later nog steeds de wereld bepalen, vroeger werd een gevonden koffer naar de gevonden voorwerpen gebracht, tegenwoordig word dezelfde koffer voor de zekerheid opgeblazen, dankzij die aanslagen worden moslims in eens met de nek aangekeken, kan een moslim niet in zijn gewaad de straat op zonder gelijk voor terrorist aangezien te worden, nee de wereld is er sindsdien niet leuker op geworden.

En ik kan me nog steeds mijn laatste gedachte herinneren voordat ik ging slapen: verdomme 4 dagen voor mijn verjaardag zoiets, weg vrolijke verjaardag, op zo'n moment word je even heel egoistisch....