Lowlands 2022
4. Zondag
Zo langzaam als de drie jaar wachten gingen, zo snel is het weekend alweer voorbij voor je het weet. Na beuken bij KI/KI doorgehaald in de 24-uurstent? Het mag hier allemaal, maar wij zijn er al weer vroeg bij om te genieten van het moois op het programma.
Deze pagina bevat geen foto's aangezien onze fotograaf Michella Kuijkhoven geblesseerd raakte tijdens het weekend en niet kon fotograferen zondag.
De dag begon voor 160 man met een enorme domper; door een vertraging bij het opbouwen en uittesten van het decor voor de headliner kon het optreden van het Noord Nederlands Orkest niet doorgaan. Er ging dus helaas een streep door een inmiddels mooie traditie, maar we kunnen alleen maar hopen dat de show van een zekere Belg het waard gaat zijn vanavond.
Iemand die het hele festivalseizoen al laat zien dat haar shows de moeite waard zijn is Froukje. Zelden waren er op de zondag zo vroeg al zo veel mensen op het terrein te vinden. De Bravo staat een kwartier voor aanvang al helemaal afgeladen en er is geen plekje in de tent meer te bemachtigen. Ook buiten de tent vullen de prachtige teksten van Veenstra de harten van het publiek. Een gezonde mix van EP's Licht & Donker en Uitzinnig die ze al de hele zomer voor volle velden en tenten mag verkondigen, maar ook een verrassing. Hartsvriendin S10, die dit jaar de trots was voor Nederland op het Eurovisie Songfestival, komt niet alleen maar het podium op om hun duet 'Zonder Gezicht' te spelen, maar ze doen zelfs een nieuw, nog niet uitgebracht nummer voor de eerste keer. Het is met smart wachten tot 'Nooit Meer Wachten' uitkomt, kunnen ze die op hun beurt ook weer bij elkaars AFAS Live shows spelen. Froukje laat zien waarom zij de koningin van de festivalzomer genoemd wordt en poetst haar kroon nog maar eens even een keer in de polder.
De brandende zonnestraaltjes passen perfect bij de eerste act op de Alpha van de dag. Tash Sultana liet in 2017 in de Heineken al zien waarom zij zo groot zou worden door een volledig arsenaal aan instrumenten volledig uit te spelen en te loopen in een prachtige mix van angstaanjagend goede muziek. De verwachtingen zijn dan ook hooggespannen als zij het podium opwandelt, dit keer ook begeleid door een groot videoscherm met ijzige visuals. De set begint indrukwekkend en heel interessant met een aantal mixes die een kant opgaan die je nooit zou verwachten als ze begint met loopen, maar zakt volledig in elkaar als precies op de helft er uit het niets een band op komt wandelen. Wat begon als een energiek soloproject verandert al snel in de eenheidsworst die Tash Sultana eerder zo leek te ontweken. Met haar hit 'Jungle' probeert ze nog iets goed te maken en het publiek binnen te houden, maar het kaartenhuis is dan al in elkaar gestort. Als ze het nummer opnieuw moet instarten voor het slotakkoord is de symboliek compleet. Een van de grootste teleurstellingen van dit weekend is werkelijkheid geworden.
Dat melancholische gevoel is overigens prima weg te spoelen met de muzikale cocktail die de heren van Fever 333 serveren in de Heineken. Metal en hiphop lijkt misschien niet helemaal een voor de hand liggende samensmelting van genres, maar deze band bewijst met een set die barst van de energie waarom zij inmiddels al voor een flink rijtje bands het publiek hebben mogen opwarmen, of waarom de clubscene inmiddels te klein is geworden voor ze. Tussen het geweld van gitarist Stephen Harrison en de grunts van leadzanger Jason Aalon Butler is er ook tijd om steun uit te spreken voor minderheden in de samenleving en het wapengeweld in Amerika te veroordelen. En of we twijfelden of er zwarte mensen rockmuziek maakten? "We zijn er altijd geweest en zullen er altijd blijven", verzekert Butler ons.
Terwijl de boel snel weer gerepareerd wordt na de slooppartij van dit adrenalinefestijn is het in de Heineken al snel tijd voor een van de meest aangename shows van het weekend. Niet alleen Songfestival coryfee S10 betreedt deze dag een podium, de IJslandse delegatie uit 2021 is klaar om eens even te laten zien waarom zij zo megapopulair waren. Daði Freyr laat samen met zijn zus en echtgenote de heupen en handen eens flink heen en weer gaan in een set waar knallers als 'Think About Things' en '10 Years' niet mogen ontbreken. De Heineken puilt uit en Freyr heeft alleen maar heel veel lol erin. Wat een enorme bazen.
Uiteindelijk kan er maar een de held van het weekend zijn en een goede gooi naar die titel doet Lewis Capaldi op de Alpha. "Sorry dat ik geen nieuwe muziek heb om jullie te brengen, maar ik heb gewoon drie jaar niets gedaan. Tijdens covid heb ik vooral veel gegeten en ben ik flink dikker geworden." De toon is gezet en deze lollige sfeer houdt Capaldi tussen zijn gitzwarte teksten maar wat te graag vol. Zo wordt er ook even tijd genomen om een tattoo te tekenen voor een fan, waar al te verwachten was wat het werd en krijgt een meisje de BeReal-post van haar leven. De levende meme waartoe Capaldi zich heeft gebombardeerd aan het einde van de show wordt compleet gemaakt door een cover van 'A Thousand Miles' van Vanessa Carlton ten gehore te brengen die nog lekker in het gehoor ligt ook. "Ik sluit graag af met mijn twee bekendste liedjes en dan pleur ik weer op." Het is maar dat het duidelijk is. Gelukkig belooft hij ook nog dat er nieuwe muziek aankomt, want we willen deze man waar wat te graag weer terug zien, al past hij misschien de volgende keer ook gewoon in een comedyclub.
En dan is het tijd voor de show waar het al de hele festivalzomer over gaat. Al eerder wist hij onder anderen Werchter Boutique en Sziget te veroveren en werd zijn set gezien als revolutie in de entertainmentindustrie. Stromae is gelukkig weer terug van weggeweest, na vijf jaar van de radar verdwenen te zijn. Hij gebruikte zijn nieuwe album Multitude om zijn worstelingen van die afgelopen jaren te verwerken, zo is er ruimte voor de uiting van suïcidale gedachten, depressies, maar staat er ook een nummer speciaal voor zijn kindje op. Deze boomerangslag tussen zonnestralen van vreugde en de donkere onweerswolken van verdriet vormen de basis voor inderdaad een van de best geproduceerde festivalshows van de afgelopen vijf jaar. Hoe verder van Haver gaat, hoe minder de taalbarrière bij zowel het publiek als bij hemzelf een probleem vormen.
De grote ronddraaiende schermen en de prachtige animaties bieden daadwerkelijk een ondersteuning voor het verhaal dat hij graag wil vertellen. Er is ook ruimte voor een grap met een doel. De automatisering wordt belichaamd door een robothond die zijn pakje komt brengen voor 'Papaoutai' en de bank waarop hij zingt over zijn depressieve gedachten is zelfsturend. Maatschappelijke thema's als dictatuur en oorlog worden ook zeker niet geschuwd in 'Fils de joie', waarin hij dunnetjes de geniale videoclip nog eens overdoet.
Stromae laat in anderhalf uur zien waarom hij er nog toe doet en zijn muziek een verbindende factor kan zijn, ondanks dat het wordt gezongen in een taal die de meeste fans niet volledig machtig zijn. Het gaat op een gegeven moment niet zo zeer meer over het volledig begrijpen van de teksten, maar het gevoel wat erachter zit. Ruimte om te dansen is er gelukkig genoeg, want de ogen zijn na de laatste noten van 'Alors on danse' al gericht op de nacht, met indrukwekkende namen als FJAAK, Amelie Lens, Kamma & Masalo en de aller, aller, nee echt allerlaatste set van Noisa, die voorgoed afscheid nemen. We hopen dat Stromae voorlopig nog geen afscheid neemt, want dit was zonder twijfel het beste optreden van het hele weekend.
Terwijl inmiddels het terrein waarschijnlijk alweer schoon is, de tenten weer de opslag ingaan en jij nog die verdwaalde munten in je tas ziet zitten is de datum van de volgende Lowlands alweer bekend. Op 18, 19 en 20 augustus 2023 mag er weer afgereisd worden naar A Campingflight to Lowlands Paradise. Tot dan!
