[Special OWS] Steven Bradbury

Op 12 februari beginnen in Vancouver de Olympische Winterspelen. In aanloop naar dit grote evenement zal FOK!sport in de geschiedenis duiken van de wintersporten met specials over grote sporters of gebeurtenissen. Vandaag hebben we het over Steven Bradbury en zijn memorabele gouden medaille in Salt Lake City.

"Ik was duidelijk niet de snelste schaatser. Ik zie deze medaille niet als een beloning van een wedstrijd van anderhalve minuut. Ik zie het als een beloning van een decennium waarin ik veel heb moeten verduren." Dit zijn de woorden van Steven Bradbury na het veroveren van zijn memorabele gouden medaille op 16 februari 2002 in Salt Lake City. Hij refereerde ermee aan de moeilijke tijden die hij tijdens zijn carrière heeft gekend.

Sterke aflossingsploeg
Bradbury zag op 14 oktober 1973 het levenslicht in Brisbane. Het was opvallend dat hij als Australiër aan shorttrack ging doen. Toch was hij vrijwel direct succesvol. Al op 17-jarige leeftijd won hij met de Australische aflossingsploeg goud op het wereldkampioenschap. Zij werden daarmee de eerste Australiërs die goud wonnen op een wintersport-WK. Later volgde, na een mislukte Olympische Spelen in 1992, ook een eerste medaille op de Olympische Spelen. In Lillehammer (1994) pakte hij met zijn collega’s brons op de aflossing. Dit deed hij samen met Andrew Murtha, Kieran Hansen en Richard Niziekski. Individueel viel het resultaat tegen voor Bradbury, die door valpartijen zijn toernooi verpest zag worden.

Revalideren, valpartijen, revalideren
In het daaropvolgende seizoen sloeg het noodlot voor het eerst toe bij de Australiër. Tijdens een wereldbekerwedstrijd in Montréal kreeg hij een schaats van een tegenstander in zijn dij, die daardoor volledig open lag. Doordat zijn hartslag door de race hoog lag verloor Bradbury snel veel bloed, uiteindelijk een liter of vier. Er waren 111 hechtingen nodig om de boel bij elkaar te houden.

Bradbury was al die tijd bij bewustzijn: Ik dacht dat als ik mijn bewustzijn verloor, dat ik dan dood zou gaan. Een lang revalidatieproces volgde ej na achttien maanden kon hij weer meedoen aan wedstrijden. Hierdoor was hij op tijd fit voor de Olympische Spelen van Nagano (1998). Die Spelen verliepen echter weer teleurstellend; met de aflossingsploeg miste Bradbury net de finale, terwijl de individuele nummers weer op een valfestival uitliepen.

Nog één keer wilde Bradbury ervoor gaan. Hij zette alles op de Olympische Spelen in Salt Lake City in 2002. Maar het ging weer mis, dit keer tijdens een training. Een schaatser viel voor hem, Bradbury wilde hem ontwijken, maar raakte daarbij zijn collega. Hij viel voorover en knalde vol met zijn hoofd op de boarding. Diagnose van de doktoren: een gebroken nek en geen meter meer schaatsen.

De dag der dagen
Daar dacht Bradbury anders over. Hij wilde koste wat kost naar de Salt Lake, ondanks dat hij wist dat het een vrijwel kansloze missie was. Ondanks alles haalde hij de Spelen en kwam daar uit op zijn favoriete afstand, de 1.000 meter. Hij won in de eerste ronde zijn heat, maar daarna viel de loting behoorlijk tegen. Hij trof twee topfavorieten; thuisrijder Anton Apolo Ohno en de wereldkampioen Marc Gagnon. Bradbury werd derde in zijn race, waardoor zijn olympische droom over leek, aangezien de top twee doorging. Tot zijn verrassing zag de Australiër dat Gagnon werd gediskwalificeerd en dat hij alsnog door was naar de halve finale.

In overleg met zijn coach Ann Zhung paste Bradbury zijn tactiek aan. Vanaf nu zou de shorttracker alleen maar achteraan gaan rijden. Dit omdat hij de kans groot achtte dat de favorieten veel risico’s zouden nemen om door te gaan en er wellicht valpartijen zouden ontstaan. Verder speelde ook mee dat hij vond dat hij niet genoeg was om mee te doen om de prijzen. Zijn gok pakte geweldig uit in de halve finale. In de laatste bocht gingen drie van zijn vier opponenten onderuit, waardoor Bradbury voor het eerst in een individuele olympische finale stond. Daar trof hij opnieuw Apolo Ohno, de Chinees Li Jiajun, Mathieu Turcotte uit Canada en de Zuid-Koreaan Hyun-Soo Ahn.

In de finale paste de inmiddels 29-jarige dezelfde tactiek toe als in de ronde ervoor. Dit leek hem echter geen medaille op te leveren, tot de laatste ronde. Van vijftien meter achterstand zag de Australiër dat al zijn opponenten elkaar in de weg gingen rijden en in de laatste bocht onderuit gingen. Bradbury ging als eerste over de streep en stak vol verbazing en ongeloof zijn armen in de lucht. Het publiek was furieus, omdat hun Apolo Ohno de zege was ontnomen. Bradbury maakte het allemaal weinig uit: hij was olympisch kampioen.

Bekijk hier de races van Bradbury in Salt Lake City