Arms

Bij de conferentie over Nintendo Switch op 13 januari werd ook Arms getoond. Ik was enigszins skeptisch over de game. Het oogde allemaal een beetje oppervlakkig, veilig; een beetje simpel. Na het spelen van de game is dit volledig omgedraaid: Arms is een volledige, diepe en leuke game geworden.

Arms is een boxinggame, maar dan uiteraard met een Nintendo-randje. De fighters hebben lange armen waar ze mee vechten (of, in het geval van Twintelle, lang haar). De armen zijn los van elkaar te gebruiken: gebruik ze om aan te vallen, te verdedigen, geef een draai aan de armen (dit kan los van elkaar met motion controls) en combineer alles om je tegenstander te verslaan. De game is hierdoor langzamer dan een normale boxinggame, aangezien het meer anticiperen is van een afstand dan snelle close-range actie.

Deze manier van gameplay is wennen, niet alleen door de tragere snelheid maar ook de input. Spelen met motion controls is nog nooit zo leuk geweest. Je pakt in elke hand een Joy-Con die allebei een Arm vertegenwoordigen. Sla je er met een, dan sla je uiteraard ook met die Arm. Draai je je pols, dan geef je een effect mee aan de arm. Draai je beide Joy-Cons naar binnen blokkeer je een aanval. Het enige nadeel is wel dat als je serieus wil gamen de input (je gaat toch erg snel proberen te reageren op zaken in de game) soms niet helemaal goed vertaald wordt. Niets is zo frustrerend om te willen blocken, maar vervolgens een dubbele aanval te zien krijgt. Voor serieuzere gameplay kan ik dan ook de 'traditionele' control scheme aanraden, die minstens even goed werkt. Je hoeft dus niet met motion controls te spelen, mocht je daar een beetje klaar mee zijn.

Samen met andere movement, maps en de unieke personages voelt het al snel als een strak geheel. Personages kunnen springen en dashen, maar hebben ook eigen unieke traits. Ribbon Girl kan bijvoorbeeld vier keer springen in de lucht en is daardoor lastig te raken. Master Mummy kan zichzelf healen en flincht niet van aanvallen als hij zelf aan het bewegen is. Mechanica kan kort zweven en Byte & Barq vechten samen. Elk personage komt daarnaast met een uniek design en uitstraling die, ondanks alle gekkigheid, toch bij elkaar passen. Het is een typische Nintendo-game in design, mogelijkheden en sound.

De soundtrack is simpelweg prachtig, neem alleen al de main theme, en ook de geluiden zijn prima. Het enige dat jammer is, is het feit dat de announcer in de Grand Prix (zegge: de arcade mode van deze game) zijn stem is verloren en enkel brabbelt. In de Nintendo Directs van de game was de annoucer juist degene die ons door de presentatie heen praatte en ik had gehoopt (en eigenlijk verwacht) dat dit ook in de uiteindelijke game het geval zou zijn.

Over de Grand Prix gesproken, dat is zoals gezegd de Arcade Mode. Korte introducties gevolgd door gevecht na gevecht tot je alle fighters hebt verslagen. Gelukkig houdt het hier niet bij op, want er zijn meerdere modi aanwezig die voor ieder wat wils brengen. Eén tegen Eén, Twee tegen Twee (waarin je met een touw vastzit aan elkaar), Volleybal, Basketbal, Training Mode en natuurlijk een modus waarin je nieuwe Arms voor je personages kan verdienen. Dit is allemaal online en offline speelbaar en werkt prima. Ik heb in flink wat games amper lag gemerkt online en als ik de Japanse namen mag geloven speelde ik met internationale tegenstanders. Wat me opviel is dat ik sommige modi wel begon te ontwijken, door een gebrek aan diepgang of juist door slecht camerawerk. Als je met vier personen tegelijkertijd vecht is het haast onmogelijk om het hele veld goed in de gaten te houden en word je soms verrast door ongeziene aanvallen.

Online lobby's zijn wellicht mijn lievelingselement van de game. Je wordt in een lobby geplaatst met meerdere tegenstanders, waarvan je het personage en de naam kan zien. Vervolgens volgt er een match en na afloop neem je weer plaats in de lobby. Het is dus een eindeloze (tenminste, tot mensen leaven) reeks van gevechten tegen mensen die je steeds beter leert kennen qua spel en tactiek. Speel je even niet? Dan kun je kijken hoe het andere mensen afgaat. Het is een charmante aanpak die je constant bezighoudt, maar waar je ook een gevoel van competitie bijkrijgt. Het jammere is dat dit systeem niet aanwezig is in Ranked Play, terwijl het juist zo goed werkt.

Aan het einde van de dag kan ik alleen zeggen dat ik veel plezier haal uit mijn tijd met Arms. Of je nu wat extra Arms wil verdienen om te gebruiken (elk met een eigen type en manier van aanvallen), serieus aan je rank wil werken of onderweg even wat wil basketballen met (letterlijk) je tegenstander: het is leuk om te doen. Je moet wel rekening houden met de wat langzamere gameplay en hier je gamewijze op aanpassen, anders krijg je geheid een arm op je neus.