Alienation

Alienation is een twin-stick shooter waarin je hordes aliens doodschiet. Een meer onorigineel concept voor een game is er bijna niet. Toch valt Alienation erg op door de, zoals we van Resogun-ontwikkelaar Housemarque mogen verwachten, hoge productiewaardes. Koppel daaraan nog goede arcade-gameplay en een verslavend Diablo-lootsysteem en het wordt erg interessant.

In Alienation voert de mensheid een bijna verloren oorlog tegen aliens. De speler is onderdeel van een team supersoldaten, zo'n beetje de laatste hoop voor ons ras. Meer over het verhaal zou ik je niet kunnen vertellen. NPC's die je nooit leert kennen vertellen je op de meest droge manier mogelijk wat je mission objectives zijn. De aliens hebben geen slechterik en zeggen nooit wat terug, dus verwacht ook geen interessant perspectief. Al snel vergat ik waar het over ging en was mijn volledige focus op het schieten.

Alienation neemt zichzelf qua verhaal ook veel te serieus. Earth Defense Force en Helldivers hebben laten zien dat je met behulp van humor en parodieën toch een dergelijk onorigineel verhaal leuk kunt maken. Over Helldivers gesproken, die game was vorig jaar ook al een succesvol co-op twin-stick shooter waarin je aliens doodschiet. Alienation heeft bij lange na niet de tactische diepgang van die game. Als ik het even met de racing genre mag vergelijken is Helldivers een sim terwijl Alienation arcade is. Persoonlijk hou ik iets meer van arcade. Het tempo ligt hoger en er wordt meer beroep gedaan op je reflexen.

Met hordes aliens doodschieten bedoel ik echt hordes aliens. Per level knal je echt honderden ruimtewezens overhoop. Ze komen met tientallen tegelijk op je af, vaak is het dan een kleine kunst om die overweldigende situaties te overleven. Meestal is slim switchen van wapens en de active reload (zoals in Gears of War) goed doen zodat je kunt blijven schieten een vereiste. Dit is een erg actieve game waar je dus contant: allerlei wapens gebruikt, reloadt, auto's laat exploderen, granaten gooit, uit gevaar sprint en speciale vaardigheden activeert. Op de moeilijkste levels vliegen je vingers in hoog tempo over de controller om dus maar de toesnelende vijanden af te slachten.

Over speciale vaardigheden gesproken, die zijn gekoppeld aan een van de drie klassen waaruit je in het begin kiest. Iedere klasse heeft zijn eigen unieke primary weapon die goed is op een bepaalde aftand, maar belangrijker zijn de unieke skills. De Tank kan bijvoorbeeld een soort bliksem gooien die door alles heen gaat en qua support kan hij iedereen in het team een schild geven die kogels tegenhoudt. De Bio-Chemist kan iedereen healen, altijd handig natuurlijk, maar ook gewoon een zwerm nano-machines op vijanden afsturen. Ten slotte kan de snelle Saboteur een luchtaanval initiëren die alles opblaast en ook even onzichtbaar worden om uit een benarde situatie te komen.

Alienation is een visueel spektakel. Explosies en allerlei effecten spatten van het scherm. Gelukkig heeft Housemarque het wel beperkt genoeg gehouden dat het niet overweldigend wordt zodat je het overzicht niet kwijtraakt. De game heeft zo'n vijf hele grote open levels in verschillende landen waarin zich verschillende missies afspelen. Ook hier blinken de productiewaardes van Alienation uit. Alle locaties hebben een eigen identiteit en zien er goed uit. Dit alles geeft het gevoel dat je niet zomaar een goedkope twin-stick shooter aan het spelen bent.

De game is qua echt unieke content wel vrij kort. Na zo'n vijf uurtjes ben je door de twintig story missions heen. Toch bleef ik terug komen dankzij de loot. Loot werkt in principe net als in Diablo. Wapens die je willekeurig van vijanden of kistjes krijgt komen in verschillende kleuren die de zeldzaamheid ervan representeren (wit-groen-blauw-paars-oranje). Net als in Diablo is het altijd een klein feestje als je plotseling een oranje (legendary) wapen ziet droppen met waanzinnige stats. Het is een simpel systeem, maar het werkt heel goed.

Een ander belangrijk element die me motiveerde om te blijven spelen is de Ark Ship. Dit is een dungeon met random gegenereerde vloeren. Elke vloer heeft een eindbaas en als je er doorheen bent wordt je gevraagd of je wilt stoppen en naar een paar kistjes met loot gaat of doorgaat naar een moeilijkere vloer. Hoe dieper je gaat hoe beter de loot die je krijgt, al wordt het op gegeven moment echt krankzinnig moeilijk.

Voor ik afsluit wil ik nog wel wat minpunten noemen naast het slap verhaal. De mission objectives zijn bijvoorbeeld veel te simpel. In principe ben je altijd wel een schakelaar of iets aan het activeren terwijl vijanden je proberen tegen te houden. Helldivers heeft juist recent laten zien dat je daar meer variatie in kunt brengen. Verder is de balans van de game niet helemaal goed. Bepaalde wapens zijn waardeloos (de revolver en de cluster grenade bijvoorbeeld). Dat geldt ook voor bepaalde skills, zoals de 'poison trail' van de Bio-Chemist. Je hebt ook een melee-knop, maar melee gebruiken is eigenlijk nooit slim. Zonde, want zo is er minder variatie in wat voor builds mensen gaan maken.

Conclusie
Alienation is dankzij een lekkere gameplay-loop en een verslavende lootsysteem erg succesvol. Aliens doodschieten in deze game wordt niet snel oud, inmiddels zelfs na twintig uur spelen niet. Tegelijk is de honger naar de oranje legendary wapens nooit gestild en biedt de game genoeg endgame content om je zoet te houden. Alientaion laat wel wat onnodige steekjes valen, zeker ten opzichte van het relatief recente Helldivers, maar maakt ook veel goed dankzij de hoge productiewaardes. Al in al dacht ik dat ik klaar was met dit soort twin-stick shooters, maar er blijkt altijd genoeg ruimte te zijn voor een titel van deze kwaliteit.