Ni no Kuni: Wrath of the White Witch

Vanaf het moment dat ik hoorde dat Studio Ghibli zich ging begeven in de gameswereld was ik al geïnteresseerd in het spelen van Ni no Kuni: Wrath of the White Witch. De excellentie in verhalen vertellen van de Japanse animatiestudio gecombineerd met de RPG-kennis die gamestudio Level-5 bezit kan magistrale proporties aannemen. Heeft de gameswereld dan eindelijk de perfecte RPG afgeleverd?

The story of boy
Het verhaal begint met de introductie van de kleine jongen Oliver. Hij leeft in Motortown met zijn moeder en heeft alles behalve een bijzonder leven. Tot het moment dat zijn moeder overlijdt nadat ze hem uit een rivier redt. Vanaf dat moment wordt Olivers wereld compleet overhoop gegooid. In één van zijn vele huilbuien komt plotseling de pop die hij van zijn moeder heeft gekregen door zijn tranen tot leven. Dit is het begin van een groot avontuur voor de kleine jongen.

De pop blijkt de High Lord te zijn van de Fairies in een magische wereld. Het magische wezen, mister Drippy, vertelt Oliver dat zijn wereld parallel loopt aan de wereld van Motortown en dat elk persoon in de ene een dubbelganger heeft in de andere wereld. Oliver is volgens mister Drippy een groots tovenaar die niet alleen de magische wereld kan redden van een kwade tovenaar, maar ook de dubbelganger van zijn moeder kan bevrijden en daarmee ook zijn echte moeder weer tot leven kan brengen. Zonder enig moment van twijfel gaat Oliver op avontuur in mister Drippy's wereld.

Het verhaal brengt alles wat je van studio Ghibli mag verwachten. Het is prachtig uitgewerkt en geschikt voor jong en oud. De cutscenes die je zeker in het begin van het spel veel te zien krijgt, zorgen ervoor dat je helemaal wordt meegetrokken in het wel en wee van Oliver. Het wordt bijzonder goed verteld en verveelt eigenlijk geen moment. De magische wereld staat bol van de bijzondere wezens en mensen zoals de fans ze kennen uit de Ghibli-films.

It’s a big big world out there
Buiten de steden en dorpen bevindt zich een heel grote wereld. Je beweegt je over de wereldkaart vanuit een topdown-camerabeeld. De kaart zit vol met verrassingen. Verborgen steden en grondstoffen zijn overal te vinden. Ook lopen er massa’s beesten rond. Vanaf het moment dat ze je in het oog krijgen. rennen ze naar je toe en zul je een gevecht moeten aangaan. De grote hoeveelheid beesten in de wereld zorgt er op een gegeven moment voor dat je tot vervelens toe aan het vechten bent. Gelukkig krijg je genoeg xp en goud vanuit deze gevechten dat je er bij de eerstvolgende eindbaas toch wel weer blij mee bent.

Het gevechtssysteem zelf is ook redelijk apart. In het begin lijkt het nog redelijk simpel. Je hebt Oliver en een familiar, een beestje dat hem bijstaat in gevechten. Elk heeft een speciale kwaliteit bij gevechten. De een is goed in directe aanvallen en de ander is goed met magische spreuken. Je kunt tijdens het gevecht constant wisselen van personage. Vanaf een uur of vijftien speeltijd worden de gevechten pas echt interessant. Dan ga je meer en meer familiars verzamelen en zelfs familiars voor jouw familiars. Hierdoor worden de tactische keuzes in de gevechten bijzonder belangrijk en zul je een goede strategie moeten gaan uitdenken. Je kunt een team gaan samenstellen van verschillende wezens met elk een eigen gevechtsspecialiteit, variërend tussen aanval, verdediging en magie.

De familiars zelf kun je met je mee laten levelen. Elk wezen krijgt xp aan het eind van het gevecht ongeacht of deze eraan heeft deelgenomen. Dit is voor iemand zoals ik die niet van eindeloos grinden houdt een heel fijne feature. Daarnaast vind je door de wereld heen tijdens gevechten ook nog etens- en drinkwaren. Deze kun je gebruiken om bepaalde eigenschappen van jouw familiars te verbeteren en te upgraden. Zo heb je bijvoorbeeld taartjes die de aanval van de familiars upgraden. Via een speciale menuoptie kun je de lekkernijen aan de wezentjes voeren. Deze upgrades zijn per familiar overigens wel beperkt dus ook hier zul je van tevoren een gerichte keuze moeten maken wat je bij welke familiar wil verbeteren.

Tactiek en toch ook weer niet
Toch zitten er aan het gevechtssysteem ook mindere kanten. Allereerst is de tactiek die je moet stoppen in de samenstelling van je team ook het grootste van de tactiek in de gevechten. Tijdens de gevechten zelf heb je namelijk maar drie keuzes. Aanvallen, verdedigen of een speciale aanval. De keuze is dus verre van reuze. Ook het voeren van je familiars gaat op een gegeven moment tegenstaan. In het begin is het zeker leuk. Tot het moment dat je vijftien-plus familiars hebt en je de upgrades een beetje gaat uitbouwen. Dan ben je wel behoorlijk lang naar je scherm aan het staren terwijl je je familiars stuk voor stuk de lekkernijen ziet opeten.

Buiten de gevechten en de main quests biedt Ni no Kuni nog veel meer. Zo zul je de magie van Oliver ook gaan gebruiken op de wereldkaart. Wanneer je voldoende spreuken hebt verzameld, kun je ze ook buiten de gevechten gaan gebruiken. Zo kun je de brugspreuk prima inzetten om een rivier over te steken of je gebruikt een groeispreuk om planten en paddenstoelen te laten groeien om zo een trappetje te creëren.

Ook kom je in de steden mensen tegen die spontaan een vraagteken boven hun hoofd krijgen. Wanneer je met deze mensen praat krijg je een sidequest aangeboden. Deze bestaan uit hulpvragen bij dingen of bounty hunts waarbij je achter een speciaal persoon aan moet gaan. Via deze sidequests kun je stempels verdienen op een stempelkaart. Heb je voldoende volle kaarten verzameld dan kun je deze inwisselen voor powerups wat het leven weer net een stukje aangenamer maakt.

No saves available
Een laatste ding dat ik niet onvernoemd kan laten zijn de savepoints. Dit gaat soms automatisch in het spel, maar meestal moet je dat doen via speciale stenen die door de wereld heen staan. Nu is dat op zich geen heel groot probleem totdat je een dungeon ingaat. Hier lijkt het er namelijk op dat de makers volledig zijn vergeten om savepoints te programmeren. Nu is het al verschikkelijk balen als je een hele dungeon vol monsters helemaal opnieuw moet doen, maar als je daarbij optelt dat elke keer dat je doodgaat je ook tien procent van je verzamelde goud kwijtraakt, komt al gauw een grote brok frustratie omhoog borrelen. Met alle pracht en praal die het spel bezit is dit toch wel echt een heel flink minpunt.

Conclusie
Hoe je het ook wendt of keert, over één ding kunnen we simpel en duidelijk zijn. De sfeer, het verhaal en de animaties van Ni no Kuni zijn briljant. Studio Ghibli heeft duidelijk haar beste beentje voor gezet. Alles in beeld en geluid lijkt te kloppen. Het is dan ook voor fans van de studio zeker een game die je wilt hebben. Jammer genoeg is het gevechtssysteem net niet goed genoeg uitgewerkt en is het upgradesysteem van de familiars uiteindelijk langdradig om ook de gameplay briljant te kunnen noemen. De gameplay is goed, maar verre van perfect. Toch is voor mij het grootste minpunt het gebrek aan savepoints in de dungeons. Juist daar waar je wilt saven is het niet mogelijk en dat frustreert regelmatig. Ni no Kuni: Wrath of the White Witch is zeker niet de beste RPG ooit gemaakt, maar het is er zeker één die er mag zijn.

Exclusief beschikbaar voor PlayStation 3.

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.