Devil May Cry HD Collection

Gespeeld op Xbox 360, ook beschikbaar voor PS3

HD-collecties vliegen je om de oren heen de laatste tijd en nu krijgt de meest stijlvolle demonenjager Dante uit Devil May Cry zijn eigen verzameling. Maar hoe stijlvol is Dante nog in de huidige generatie van consoles en games?

In de HD-collectie zitten Dante’s eerste drie games die alle drie op PS2 zijn uitgekomen en nu voor het eerst voor Xbox 360 en PS3 verschijnen. Het eerste deel kwam in 2001, het tweede deel in 2003 en het derde deel in 2005. Dante is de zoon van Sparda, een demoon die zich tegen zijn eigen soort keerde om de mensheid te redden zo'n tweeduizend jaar voor de gebeurtenissen in het eerste deel van de serie. Sparda sloot het portaal naar de demonenwereld af en leefde zijn laatste jaren met een menselijke vrouw waarmee hij twee kinderen kreeg: Vergil en Dante. Dante is de hoofdpersoon in de drie games.

Ouderwets
Als je de HD-collectie opstart krijg je eigenlijk al één van de minpunten direct in zicht. Je moet namelijk, als je van game wilt switchen in de collectie zelf, het spel volledig afsluiten en opnieuw opstarten. Nu zal je dit niet al te vaak doen maar waarom er voor zo’n manier van wisselen is gekozen is mij niet helemaal duidelijk.

De menu’s van de games zijn exact hetzelfde als de originele games en er is niet eens moeite gedaan om ze te corrigeren voor een breedbeeldtelevisie. Gelukkig merk je snel dat het spel zelf wel speelbaar is in breedbeeld en dat de zwarte zijbalken dan verdwijnen. Helaas komen die balken direct terug als je in het menu van het spel wat wilt opzoeken.

Grafisch gezien lijkt er ook weinig te zijn gedaan aan de game zelf. Veel grote textures zijn wel aangepast zodat ze gewoon op een breedbeeldtelevisie te zien zijn. Sommige textures zijn niet aangepast en worden daardoor iets uitgerekt en juist lelijker.

Op sommige momenten wil je zelfs in afschuw wegkijken van wat er op het scherm gebeurt. Ik moest enkele monsters verslaan en Devil May Cry is zo’n heerlijke game waar meer bloed rond vliegt dan een lichaam kan bevatten. Maar helaas is door het uitrekken sommige momenten ook het spetteren van bloed uitgerekt waardoor grote, gerekte, rode pixels door het beeld heen vliegen.

Het is niet dat de games grafisch slecht zijn maar je merkt gewoon dat de ontwikkelaars een nieuw laagje verf er overheen hebben gehaald en dan enkele plekken vergeten zijn of gewoon niks mee gedaan hebben. Dante zelf beweegt wel soepel en op de actie die de games bevatten is niets aan te merken. Dat is dan ook één van de pluspunten van de HD-collectie.

Actie
De drie games zitten boordevol content en actie en dat maakt een hoop goed. Voor veel fans was het tweede deel van de serie een teleurstelling omdat ze hier weinig hebben gedaan met het personage van Dante en het tweede speelbare personage Lucia. Het lijkt of ze de game hebben gemaakt maar vergeten zijn er een gevoel in te stoppen. Maar ook zonder dit tweede deel zouden deel één en deel drie een geweldige ervaring zijn.

Devil May Cry heeft namelijk iets verslavends over zich heen. Het is geweldig om met een gigantisch zwaard marionetten de lucht in te slaan, diezelfde marionetten overhoop te schieten en daarna weer met je zwaard doormidden te klieven. Daarna ga je gewoon verder met de volgende vijand en de volgende enzovoorts. Onderweg verzamel je punten om je wapens en mogelijkheden daarmee uit te breiden.

Helaas is het camerasysteem onveranderd en dit was een groot nadeel van de games toen en is het nog steeds nu. Devil May Cry is namelijk een redelijk snelle game maar dat wordt gelimiteerd door een vast camerastandpunt dat verandert als de speler op bepaalde plekken komt. Het is heel irritant als je continu moet rondrennen zodat je van camerastandpunt kan wisselen om te zien waar je vijanden zitten of hoe je ze kan bereiken om ze af te slachten.

Conclusie
De Devil May Cry HD-collectie heeft de tand des tijds deels doorstaan. De ontwikkelaar die er aan heeft gewerkt had in mijn ogen er iets meer moeite voor mogen doen want dat is de serie echt wel waard. Het eerste en derde deel in de serie zijn nog steeds geweldig om te spelen maar het tweede deel blijft toch een vreemde eend in de bijt. Maar alles bij elkaar heb je met de drie games genoeg content om jezelf weer uren mee te vermaken.