Footloose

Als de moeder van de stoere Ren MacCormack (Kenny Wormald, Clerks II) komt te overlijden, verhuist hij van Boston naar het plattlandsdorpje Bomont. Het dorpje is een cultuurshock voor Ren en hij vindt het er dan ook maar wat ouderwets en saai. Wanneer hij ontdekt dat harde muziek en dansen verboden is, heeft hij het helemaal gehad. Deze remake van de film Footloose vertelt het verhaal van een jongen met een passie voor dansen die niks te verliezen heeft.

Drie jaar voor Rens verhuizing zijn vijf jongeren overleden door een auto-ongeluk na afloop van een dansfeest. Als reactie daarop heeft gemeenteraadslid en dominee Shaw Moore (Dennis Quaid, Vantage Point) harde muziek en dansen verboden in het dorp. Ren trekt zich weinig aan van de regels en als een echte dansfanaat gaat hij dan ook los op een van de illegale dansfeestjes in het dorp. Daar ontmoet hij Ariel (Julianne Hough, Dancing With the Stars), dochter van dominee Moore. Ze worden verliefd op elkaar door hun gezamenlijke passie voor dansen. Ariels vader vindt de nieuweling maar een onruststoker en wil niet dat zijn dochter daarmee omgaat.

Een kind met een overleden moeder en een vader die hem verlaten heeft, heeft weinig te verliezen. Hij start dan ook een petitie op om het dansverbod op te heffen.

Het verhaal is een tikkeltje oubollig, maar dat hindert niet. De manier waarop Ren situaties oplost en uiteindelijk krijgt wat hij wil, is een tijdloos gegeven. Naarmate het verhaal vordert, krijg je ook steeds meer te weten over waarom de dominee deze wetten in heeft gesteld en dat mondt zich uit in begrip voor de man. Hij deed ook maar wat hem het beste leek voor de jeugd.

De sfeer die neergezet wordt doet aan de dansfilms uit de jaren tachtig denken, inclusief kledingstijl en kapsels. Toch wordt er ook gerefereerd naar moderne invloeden en dat maakt de film nou net zo leuk en hedendaags.

Je kunt dansen wel verbieden, maar het blijkt een oerkracht en ze doen het toch wel. De jongeren gaan de barricades op om te krijgen wat ze willen: het recht om te leven en te doen wat je wil. In dit geval is dat dansen en je krijgt zelf ook zin om de dansvloer op te gaan. Het einde is voorspelbaar maar daarom niet minder leuk. Het is een fijne film om te kijken als je down bent, de muziek maakt je vanzelf weer vrolijk.

Als extra's zit er commentaar van de regisseur (Craig Brewer) bij, er staan wat deleted scenes en een muziekvideo op.