Driver: San Francisco

Gespeeld op PlayStation 3
ook verkrijgbaar voor Windows, Mac OS X, Xbox 360 en Nintento Wii

Driver: San Francisco is een hommage aan de originele Driver uit 1998. Een origineel wat bepalend is geweest voor mijn jeugd en ervoor heeft gezorgd dat ik dagen en nachten vastgekluisterd zat aan de tv. Het is een van mijn eerste ‘volwassen' games geweest en mede hierdoor stond ik te springen om aan het nieuwe deel te beginnen. Gaat Driver: San Francisco voor een jeugdsentiment zorgen, of wordt het een voortzetting van het geflopte derde deel in de reeks?

This is 40 Adam 30
Driver: San Francisco trapt af met een verhaal waar je even van staat te kijken: politieagent John Tanner raakt, samen met zijn collega Tobias Jones, verstrikt in een achtervolging met de vers ontsnapte topcrimineel Jericho. De achtervolging heeft een catastrofaal einde: Tanner verongelukt en komt in een coma terecht.

En deze coma is waar het verhaal redelijk ongebruikelijk wordt voor een racegame. Tanner ontdekt namelijk dat hij de gave bezit om, als een ware geest, in verschillende lichamen te ‘shiften'. Hij kan zodoende de macht over elke auto binnen San Francisco verkrijgen en gebruikt hij deze gave uiteraard om de inwoners van de stad te helpen en zijn onderzoek naar het doen en laten van crimineel Jericho te hervatten.

Tanner heeft zelf dus niet door wat er met hem aan de hand is: voor hem is de ‘comawereld' de realiteit. Ondertussen gaat in ‘de echte wereld' de jacht op Jericho ook gewoon door en lijkt de comajacht van Tanner niets meer dan een loze droom te zijn. De vragen waarmee je als Tanner door de straten van San Francisco scheurt, blijven dus in hoeverre deze twee werelden overlappen en wat nu het idee achter Jericho's plan is. Ongebruikelijk voor een racegame, maar daardoor niet minder spannend.

I have a bad feeling about this
Shiften is dus ‘the new sheriff in town' en biedt de mogelijkheid om on-the-fly te switchen tussen de verschillende AI-gestuurde auto's binnen San Francisco. Eenmaal uit een auto krijg je een overzicht van de stad en kun je een selectie maken tussen de duizenden auto's die de stad rijk is.

Shiften is dus de ultieme manier om vrijwel elke race te saboteren door net voor de finish de pole position aan gort te helpen door er een tanker head-on tegenaan te slingeren, vervolgens terug te shiften in je eigen auto en de eerste plek voor jezelf claimen. Een vermakelijk en doeltreffend gebeuren om eerlijk te zijn.

Het switchen tussen de auto's werkt snel maar, omdat je naar een bird-view camera schiet, gaat het wel ten koste van de actie tijdens een race of achtervolging. Verder blijft het tijdens het shiften verdomd lastig om in te schatten met welke snelheid sommige auto's rijden. Zo is het vaker dan een keer voorgekomen dat ik een tegenstander van de weg wilde drukken door er een tegenligger tegenaan te gooien, om er na het shiften achter te komen dat mijn tegenstander al ver achter mijn shiftdoelwit was verdwenen. De auto's gaan snel in Driver: San Francisco, maar oefening baart kunst.

When did we get married?
Om eerlijk te zijn had ik in de eerste twee uur een gigantisch dubbel gevoel bij Driver: San Francisco. De game leek potentie te hebben maar ik had de Amerikaanse krachtpatsers niet onder controle. Het shiften voelde meer als cheaten dan als een gave en de game leek geen keuze te kunnen maken tussen een pure racer of een crashgame à la Burnout Paradise. Het leek niet te overtuigen. Een gevoel dat ook duidelijk aanwezig was na het spelen van de demo. Ik zag het droevig in en vermoedde dat ook dit deel ten onder ging aan het uitmelken van mijn jeugdsentiment. Een sentiment dat nooit zal herrijzen.

En ineens lijk ik uit een roes wakker te worden en betrap ik mezelf erop dat ik met 190km/u onder een vrachtwagen door aan het driften ben terwijl The Prodigy snoeihard door de speakers knalt en ik een klein korps aan politiewagens achter me laat. "Holy shit! Wat ben ik aan ‘t doen?!". De rustige funk is omgetoverd in een bloedpompend adrenalinestromend drum and bass-monster en ik bevind me op het puntje van mijn stoel. Letterlijk.

Driver: San Francisco komt langzaam op gang, maar eenmaal in de hoogste versnelling word je diep in je stoel gedrukt. Je merkt dat je de straatjes en shortcuts weet te vinden, dat de Amerikaanse muscle cars als boter in je handen zijn en dat je met het grootste gemak en skill door de meest scherpen bochten drift. Auto's voelen goed aan, reageren goed en met een beetje oefening en inzicht maak je binnen no-time de meest Hollywood-esque manoeuvres. Driver: San Francisco is een arcade racer pur sang!