Assassin's Creed

Jaap (dikkedorus)
Omdat deze missies eigenlijk nooit echt uitdagend zijn, en op z\\\'n best irritatie opwekken bij de speler kan de speler eigenlijk nooit echt genieten van de omgeving. 90% van de speeltijd ben je bezig met het klimmen en/of rennen naar een volgende uitkijkpost of submissie. Hoewel dit wel enorm goed is uitgewerkt, kan je na vier uur klimmen en klauteren geen muur meer zien en wil je alleen maar snel naar het volgende icoon op je kaart toe. De omgevingen zijn prachtig, maar de ren-knop bleef bij mij constant ingedrukt. Om de speler nog meer te motiveren om wat kilometers af te lopen, zitten er in elk level vlaggen verstopt die de speler kan verzamelen en speciale vijanden verstopt die de speler kan uitschakelen. Gezien de enorme omvang van een stad is het bijna ondoenlijk om deze allemaal te vinden en alleen de echte die-hard gamers zullen hier lol in hebben.

Tijdens al je sluipen en rennen moet je zorgen dat je niet wordt opgemerkt en hier is het spel helaas wat onduidelijk. Het is vaak niet echt logisch wat de bewakers wel en niet tolereren. Zo staat er op het lopen op daken in sommige stadsdelen de doodstraf en wordt het achterna zitten van een bewaker met een sabel oogluikend toegestaan. Je hebt een speciale “zachtjes-opzij-duw”-knop om ongestoord door menigten te bewegen, maar gewoon rennen en iedereen omver beuken kan ook zonder problemen. Als je eenmaal achterna wordt gezeten door de juten kun je deze alleen afschudden door je een tijd te verstoppen op speciale hide-spots zoals hooibalen of dak-huisjes. De bewakers hebben blijkbaar een telepathische verbinding met elkaar omtrent je locatie en strafblad, maar geven het op zodra je op deze plaatsen gaat zitten. Vooral in een spel dat het moet hebben van sluipen en kruipen is het gebrek aan logica en realisme soms frustrerend.



La la, je krijgt me lekker toch niet!
<\/center>
Gelukkig is er nog wel een groot pluspunt: het vechten. Hoewel de beginnende speler misschien een sluipende schaduw des doods probeert te zijn, zal je in het spel eigenlijk je meeste kills maken in ouderwetse all-out gore-fests. In een stijl die doet denken aan de Prince of Persia kan de speler met goed-getimede muisklikken de vijanden om gruwelijke manieren aan zijn zwaard of mes spiesen. Vooral de counter-attacks staan garant voor liters bloed en krakende gewrichten. De besturing zelf is wat indirect, maar who cares, het ziet er geweldig uit. Het is eigenlijk nooit mogelijk om dit helemaal te vermijden, en meestal eindigt een missie ook in een flinke vechtpartij, of een achtervolging over de daken van Agrabah.

Dan komen we ook gelijk aan bij één van de grote minpunten van de PC-conversie: de besturing. De console had het oude petal-systeem gebruikt, waar elke richting op de vierpunts-toets een actie uitvoert. Omdat er meer dan vier acties zijn, werd er een toggle-knop toegevoegd om te schakelen tussen een stille modus en een agressieve modus. Hoewel dit logisch is op een controller, is het voor een toetsenbord niet zo enorm geschikt (kuch).. Vooral omdat de vier acties bijna willekeurig zijn gekoppeld aan de linker muisknop, spatie, E en shift, druk je nog wel eens fout. Met de RMB als switch zit je vaak met meerdere knoppen tegelijk ingedrukt te spelen. Zo moet je om rennend aan te vallen de cursortoetsen, shift, spatie, rechter- en linker muisknop tegelijk indrukken.



Oh shi....
<\/center>