DVD: Deep Blue

Lars (detulp050)
Nog nooit is het zo moeilijk voor mij geweest om een samenvatting te geven van de inhoud van een DVD. De makers hebben er namelijk niet voor gekozen om een logisch verband tussen de tientallen verschillende scènes te creëren. Waggelende pinguïns, aandoenlijke ijsbeerjongen, exotische vissoorten in even exotische koraalriffen en moordende orka’s geven een indrukwekkend beeld van de bijzondere levensvormen die we in het water aan kunnen treffen. Niet echt bevorderlijke voor het volgen van de film, maar wel begrijpelijk, aangezien de film een bewerking is van een televisieserie die in verschillende delen is uitgezonden door de BBC. Aan de andere kant maken de verschillende onderdelen het wel makkelijker om door te 'zappen' naar een volgend stuk; de kans dat je een deel niet begrijpt is nul. Alle bewoners van de zee zijn afzonderlijk van elkaar op film vastgelegd en komen enkel samen als zij eten of gegeten worden. Soms zijn de beelden die je voorgeschoteld krijgt adembenemend mooi en rustgevend, maar even later krijg je te zien hoe de voedselketen ervoor zorgt dat het liefogende walrusjong verslonden wordt door een jonge orka; een beeld dat niet echt bijdraagt aan het vredelievende gevoel dat de zee je normaal geeft.




Het meest indrukwekkend zijn de beelden van massale verplaatsingen van scholen vissen en krabben en de beelden die de makers hebben geschoten op een diepte van maar liefst 4500 meter (!). Lichtgevende vissen die continu van kleur wisselen in een verder donker zeelandschap, vissen die hun ogen op de meest merkwaardige manier aan hun lichaam vast hebben zitten en diersoorten die qua bouw voor ons nauwelijks herkenbaar zijn als organisme. Deze film laat je met je open mond staren naar de wonderen van de zee.




Elk fragment wordt muzikaal gesteund door een soundtrack die niet misstaan had bij de avonturen uit 'Lord of the Rings'. Het Berliner Philharmoniker orkest begeleidt de dieren in hun zoektocht naar voedsel of in hun wanhopige pogingen te blijven leven. Onrustbarend tromgeroffel, en snelle vioolmuziek om onrust aan te duiden en een soort muzak om de schoonheid van sommige vissoorten aan te geven.




Dan is daar nog de commentaarstem die gedurende de film onderwerpen toelicht. Gelukkig kun je ervoor kiezen de Engelstalige commentaarstem te horen in plaats van de Nederlandse stem. Niet omdat het verhaal daar beter van wordt, maar na een paar minuten heb je het gevoel dat je zit te kijken naar een aflevering van Jambers. Want hoe goed deze persoon zijn verhaal ook heeft voorbereid, zijn stemgeluid zit te dicht tegen het stemgeluid van onze Belgische vriend.