CD Review: Bloomingdale aan zee

Rick (rickmans)
Na alle achtergrondinfo zijn we eindelijk aanbeland bij het meest belangrijke gedeelte van deze gehele review, namelijk: de CD. De CD oogt, zonder hem ooit nog gehoord te hebben, heel fris. Een mooi wit hoesje van iets van karton of zo met, als je hem openklapt, niet alleen de bewuste CD, maar ook nog een bon voor een gratis biertje of iets wat er op mag lijken.

Maar goed, het geluid op de CD, dat is het meest belangrijke. Alhoewel ik moet zeggen dat de foto's aan de binnenkant van het hoesje wel een hele leuke sfeer uitademen en dat dat zeker niet onvermeld mag blijven.

Het geluid dus:
De CD begint met een lekker rustig nummer, om precies te zijn hetzelfde nummer dat ook op de website is te horen. Vervolgens lijkt het de eerste keer luisteren wel alsof het maar bij één nummer blijft. Immers ik hoor geen stiltes, geen wisselingen, ik hoor helemaal niets van dit alles. Als ik het hoesje beter bekijk dan zie ik toch echt dat er 16 nummers op zouden moeten staan die bij elkaar 75 minuten zouden moeten duren. Met dit gegeven in mijn hoofd besluit ik hem nog een keer af te luisteren. Zo een straf is dit immers niet: de CD klinkt goed en heeft op mij een ontspannende werking.
Na 10 minuten besluit ik toch maar weer te kijken of er niet een volgend nummer is aangebroken, ik heb immers nog geen enkele wisseling van een nummer gehoord. Wat blijkt? Ik zit alweer bij nummer drie van de CD. De betrokken DJ (Ricky Rivaro 'in dienst van' ARP, welke deze CD gemasterd en gemixed heeft) heeft duidelijk verstand van zaken. Immers een CD zo naadloos in elkaar zetten is in mijn ogen vakwerk. Ook valt er mijns inziens geen enkel nummer uit de toon. Elk nummer dat ik hoor is even zomers (of soms nog zomersers) en klinkt zo lekker in de oren dat het gewoon een genot is om deze CD maar nog een keer langs te laten komen op repeat.

Opeens schiet mij te binnen waar deze CD op lijkt. Hij lijkt op een CD van Café del Mar die ik nog ergens zou moeten hebben liggen. Het straalt beiden dezelfde sfeer uit: ontspanning, lekker liggen en vooral genieten. Al moet ik wel zeggen dat Bloomingdale in mijn oren een stuk zomerser klinkt dan de CD van Café del Mar, welke meer gericht was op het echte loungen.

Zeer waarschijnlijk zal mijn eerstvolgende dagje strand een dagje Bloemendaal zijn. Fijn twee uur wachten in de rij voor een parkeerplaats, maar wel met deze CD op. Immers Bloemendaal kan nooit zo'n straf zijn als ik continu omringd ben door de muziek van deze CD.


Kortom: een hele lekkere CD vooral voor mensen die rustig willen liggen genieten van de zon en vooral niets willen doen. Of voor mensen die vinden dat Bloemendaal vooral ultrahip is en niet buiten de boot willen vallen wat betreft hun eigen hipheid.