Niet perfect nee, gewoon goed
Een column komt me soms aanwaaien, een ander keer prutst hij zichzelf in elkaar door allerlei dingen die langskomen. Ik was van plan om de paarse broeken van de reclamewereld eens flink de waarheid te zeggen over hun stomme gezwam, met name over hun gebruik, nee misbruik van het woord 'perfect', maar zelfs met mijn wijdlopige manier van uitleggen valt daarmee niet op een fatsoenlijke manier een column te vullen. Dus er moest iets bij dat mijn eigen inzichten over dit onderwerp beter over het voetlicht brengt, maar wat? En dus wachtte ik, zoals me reeds zovele malen overkwam, rustig af en gluurde wat naar de tv. En nam het nieuws door. En las dingen die ik interessant vind, bijna alles dus. En zag rustig uit naar dat moment dat vele columnisten zullen verwelkomen. En gebruiken als inspiratie. En jawel, dat moment kwam ook nu weer.
Eerst maar eens die idioten van de reclamewereld fileren. Kijk, je krijgt een opdracht van een of ander bedrijf en dan moet je iets in elkaar zetten dat als reclame op tv komt. Je kunt dan wel je stinkende best doen, maar je zult toch echt briljant moeten zijn om nog iets genietbaars te produceren als het gaat om, noem eens wat, cosmetica of was- en schoonmaakmiddelen. Aan de andere kant weiger je geen opdrachten, al helemaal niet in een krappe tijd als deze. Maar je speelruimte is krap, dat staat wel vast. Exotische uitspattingen worden niet geaccepteerd en humor is een beetje moeilijk, want dat wordt niet altijd als zodanig opgevat. Per slot kijken er ook mensen zonder humor of zonder hersens van enige importantie. En ook die moeten tot het koopvee gaan behoren.
Er passeren dus een aantal begrippen de revue. Steeds met een eigen betekenis. In de reclamewereld is die betekenis anders dan in de Dikke van Dale, zullen we maar zeggen. We hebben een tijd gehad dat we vele keren per avond het woord NIEUW!!! hoorden. Het verneukeratieve daarbij is dat wij kijkers dat op de Van Dale-manier interpreteren, dus als nog niet eerder gezien, gauw gaan kopen. De productiejongens en de lui in de reclame weten wel beter. Je verandert een product minimaal, een procentje meer van dit of minder van dat en ja hoor, daar gaan we weer: het product wordt verkocht als nieuw. Het duurt eigenlijk nog verbazingwekkend lang voordat het publiek deze kreet niet meer pikt en de truc doorziet. En dan wordt uitgezien naar een nieuwe kreet. Iemand begint ermee en algauw slaat de kuddegeest weer toe.
Dus nu hebben we het magische nieuwe woord: PERFECT. Je moet maar durven. De eerste valkuil is al dat, in tegenstelling tot het woord 'nieuw' dit woord geen vergrotende of overtreffende trap kent. Perfecter als zodanig is een contradictio in terminis, om maar helemaal niet te spreken van 'perfectst'. Na perfect is er niks meer. En wat moet je dan? Als dit woord is uitgewerkt en je moet weer een nieuwe kreet verzinnen? Die nog pregnanter is en wederom het koopvee aanvuurt om naar de winkel te rennen? Gaan we dan in een soort reclamerevolutie helemaal terug naar het aloude begrip 'goed', om van daar af het hele rijtje binnen enkele decennia weer te doorlopen? Dat zal zeker moed vereisen, maar goed, ik ben geen paarse broek. Ik verbaas me alleen maar, erger me geregeld en wacht af wat die halvezolen nu weer gaan uitdenken. Oftewel, hoe ze hun hele en halve leugens nu weer gaan verpakken.
Maar idioot blijft het, die reclame met die gepredikte perfectie. Je ziet een huidmeukje dat de teint helemaal perfect gaat maken, maar dat gaat worden gekocht door een persoon die het op de schoonheidsschaal toch hooguit met een mager zesje moet doen. Of dat product waarmee je een vloer kunt schoon strelen. In de spot zie je een juf met een vloerreiniger over een dramatisch smerige vloer racen: met één haal is de boel blinkend schoon. Jaja trut, welk product ikzelf ook gebruik, ik zal altijd hier en daar effe moeten boenen. Dus dat vuil in die spot is over de superschone vloer gestrooid. Perfect, laat ons niet lachen. Dat woord is slechts een kort leven beschoren. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat veel mensen daar langdurig in gaan trappen, hersens of niet.
Laten we maar even in de wereld van de islam kijken, hoe ze daar omgaan met perfectie, oftewel volmaaktheid. Daar zijn ze gauw mee klaar. Alleen Allah is volmaakt. Als dus een mens een product maakt of een kunstwerk, dan verwerkt hij er altijd bewust een klein foutje in. Kijk maar na, dat gebeurt daar altijd. Ik zou het dan ook van harte verwelkomen dat een reclamejongen ooit het lef heeft om aan te geven dat bepaalde situaties ook voor zijn product te lastig zijn. Dat zal iedere kijker van harte beamen. En het zal vele claims voorkomen, dat ook. Ik denk altijd aan mijn grootmoeder die schreeuwerige reclame hoofdschuddend aankeek en dan zei dat een handje soda veel beter werkte en veel goedkoper was. En als je voor moeilijke vlekken komt te staan, dan loer je effe in het boek ''Oma weet raad”. Dan kom je er meteen achter dat goed schoonmaken om de dooie dood niet simpel is, en dat vele generaties samen een enorme kennis hebben opgebouwd. Die je echt niet altijd met een zogenaamd 'perfect', modern product te lijf kunt.
Nee, ik houd het maar bij goed – beter – best, waarbij ik meestal genoeg heb aan het eerste van die bijvoeglijke naamwoorden. Ook wanneer ik tv kijk. Ik zal vast wel een storm van commentaar veroorzaken als ik u deelgenoot maak van mijn voorkeuren. Saaie zak is daarbij wel het minste dat me naar het hoofd zal worden geslingerd. Maar toch, ik schrijf en u leest, dus hier komt het. Quizzen doen het altijd goed, met name Twee voor Twaalf. Astrid kan bij mij niks fout doen, en het is altijd lekker om acht of negen van de twaalf antwoorden uit je hoofd te weten. Kees Driehuis, prima. Joost Prinsen ook met zijn Met het mes op tafel. Een feest dat ik het nu vier keer per week kan kijken. Al die lui vind ik goed, ze doen naturel en ik erger me zelden. En natuurlijk kijk ik naar Jerry Cole die op een huurmotor overal op de wereld langs fantastische routes rijdt, vaak met een vette grijns op zijn tronie. Man, wat zou ik hem graag nadoen! Tussen Kunst en Kitsch? Natuurlijk! Alleen, ik kom nooit op die rommelmarkt dat mooie ding tegen.
Het programma dat me eigenlijk nog het best bevalt werd eerder door iemand anders gedaan. Joris Linssen deed 'Hello goodbye', een praatshow bij een gate op Schiphol. Hij klampte willekeurige mensen aan om te vragen op wie ze wachtten. Hun vaak geweldige verhalen kwamen dan in het programma. Joris hield er op een gegeven moment mee op een deed de handel over aan ene Klaas Drupsteen. Vaak is dit soort veranderingen geen verbetering en zie je het programma een stille dood sterven. Hier niet: Klaas doet het minstens even goed als Joris het deed. Hij heeft zijn hoofd en stem mee, dat zeker, maar ook de manier waarop hij contact maakt is heel natuurlijk. Alleen zou hij dat verrekte 'hallo' best mogen inruilen voor 'goededag'. Goed, nu weet u ook meteen weer dat ik eigenlijk een ouwe zak ben. Soit.
Ja, ik weet ook wel dat misschien wel 90 procent wordt weggegooid, maar wat overblijft komt zo geweldig goed overeen met wat ikzelf beleefde tijdens de vele uren die ik aan die gate heb staan wachten. Als mensen hun familie en vrienden uit verre landen begroeten laten ze zien hoe ze echt zijn. Dat mag daar, niemand zal je raar aankijken als je uitbundig bent. Of je tranen de vrije loop laat. Het is echte emotie-tv. Zo zag ik laatst een wat oudere dame staan wachten bij de gate. Ze hield de stalen stang vast die de gate omringt. Klaas klampte het groepje mensen aan en toen bleek die dame honderd jaar oud te zijn. Dat had ik nooit van zijn leven kunnen bevroeden. Vijfenzeventig, oké, maar een hele eeuw oud? Ze wachtte op haar kleinzoon met zijn vrouw, uit Canada. Nog veel meer verhalen waren er, de ene minder opzienbarend dan de andere, maar alle het aanhoren meer dan waard.
Kortom, het is een vondst, die gate op Schiphol. Met een aardige, menselijke presentator erbij heb je een programma om te zoenen. En heel veel kan het niet kosten. De meeste mensen die erin optreden doen het gratis. Blijf jij maar, Klaas!
