Jackpot

Het gebeurde in januari van dit jaar.
‘Hé, er lopen een paar mensen aan de overkant van de weg!’, stamelde ik verschrikt tegen mijn vriendin. De rust tijdens het verorberen van de avondmaaltijd was wreed verstoord.

Waar in Amsterdam geen mens opkijkt wanneer een junk voor hun neus met een betonschaar drie fietssloten openknipt, is het in ons feeërieke dorpje wereldschokkend wanneer er enkele mensen door een berm ploegen.
Uitbuikend van de copieuze maaltijd staarde ik genoeglijk naar onze besneeuwde tuin, toen mijn blik opnieuw werd getrokken door enkele personen die speurend door de berm trokken: ‘Ze zijn iets kwijt ofzo!’ Pal daarachter een man met een hond, een groepje pubers en twee dames van middelbare leeftijd, allen turend in de bosjes terwijl men hier en daar wat sneeuw opzij schoof. Ik schonk er verder geen aandacht aan en trok de gordijnen dicht voor een knusse winteravond bij de verwarming.

‘Hé Frank! Ook aan het zoeken geweest zeker?’ Ik moet verdwaasd hebben gekeken toen mijn collega vervolgde: ‘Ja, naar die 60.000 euro die bij jullie achter is verloren. Het was zelfs op het Journaal!’
We waren er een weekje tussenuit geweest en hadden, zoals het een goede vakantie betaamt, het wereldnieuws gelaten voor wat het was. En laat ons kleine dorpje nou net wereldnieuws zijn geworden. Even googelen voerde me langs alle bekende nieuwssites.

Een man heeft zestigduizend euro spaargeld verloren. Het fortuin heeft de man in vijftien jaar gespaard en in huis bewaard. Hij en zijn vrouw besloten zondagavond het kapitaal naar de bank te brengen. Om dat niet te vergeten, wilde de man de witte enveloppe met 120 biljetten van vijfhonderd euro die avond al in zijn auto leggen.
Hij stond net buiten, toen zijn mobiel afging. De man legde de envelop even op de auto en beantwoordde het gesprek. De beller wilde een bestelling bij de ondernemer opgeven en dus liep hij naar binnen om die te noteren. Vervolgens vergat hij het geld.
De volgende ochtend, toen het nog donker was, reed zijn vrouw met de auto weg. Daarna begon het te sneeuwen. De envelop met daaromheen een stevig beige elastiek is van de auto gevallen.

Bij mij viel slechts een kwartje. Nu begreep ik al die goudzoekers. Toen ik die avond aan tafel zat, togen er hele colonnes door de berm, gewapend met allerhande tuingereedschap. Geen vierkante millimeter werd overgeslagen op zoek naar de jackpot.
Het duurde nog ruim een week voordat de rust enigszins wederkeerde. Ondertussen had ik vernomen dat het lijdend voorwerp een straatgenoot was met een twijfelachtige staat van dienst. Het Bassie en Adriaan-achtige verhaal rees bij mij reeds de nodige twijfel over het waarheidsgehalte van De Verloren Schat. De ontelbare gelukszoekers die nog altijd met lege handen tussen de struiken harkten, decimeerde de waarschijnlijkheid nog verder. Maar toen mij de vermeende pechvogel bekend werd, was alle twijfel weg. Dit was onzin, lariekoek. Een mooie stunt, dat wel. Heel Nederland een week lang in de ban houden met een kulverhaaltje: chapeau!

Uiteindelijk is het sprookje als een nachtkaars uitgegaan. Wat eens temeer duidelijk werd, is de waarde die mensen aan geld hechten. Zeker als het voor het oprapen ligt. Jong en oud zet alle schroom van zich af en zeult een week lang met een schep door de bosschages.

Het is inmiddels september en de zomer blaast z’n aftocht. De bovenstaande episode was al naar de krochten van mijn geheugen verdreven. Tot ik deze week een bericht las over een zwerver uit Boston. De beste man had een rugtas gevonden, met daarin 40.000 dollar aan geld en cheques. Opmerkelijk. Maar niet half zo opmerkelijk als de vervolgstap van de bebrilde vijftiger: hij bracht het geld naar de politie!

Als beloning besloot een man genaamd Ethan Whittington om een online-campagne op te zetten voor de eerlijke vinder. De teller staat inmiddels op ruim 123.000 dollar. En terecht. Kan 'ie mooi een eigen huisje kopen. Wat een held.

Een verzinsel duurt een week. Eerlijkheid veel langer.