Erwin Olaf: vieze homo
Even met de KNVB gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. De heer Van Gaal in de buurt?”
De voetbalsecretaresse vroeg mij met een zekere angst in haar stem om een ogenblik geduld. Ze zou de slechtgehumeurde voetbaltrainer vragen of hij bereid was, mij te woord te staan. De uitkomst van deze beraadslaging was positief. Nou ja, enigszins. Ik kreeg de coach aan de telefoon. Hij bulderde een vraag in de hoorn. Of hij nou zo slim was, of ik zo dom. Tijd voor wat opbeurende woorden van mijn kant: “Louis, ik belde je even om je te complimenteren met de constante factor die jij bent, binnen onze nationale voetbalploeg.” Deze vriendelijke woorden kwamen niet heel goed aan bij mijn gesprekspartner. Die schreeuwde de vraag in de hoorn of hij nou zo slim was, of ik zo dom. Dus ik vervolgde: “Ik vind het zo mooi wat je doet. Die rust. Die zekerheid. Toen je eerder trainer was, verloren we ook al steeds. En nu weer. Met 4-2 het schip in tegen België. Dat geeft mij een vertrouwd gevoel. Veilig. Bekend.” De woedende trainer brulde de vraag of hij nou zo slim was, of ik zo dom. Dus ik maakte mijn verhaal nog wat explicieter: “Onze voetbalploeg verloor tijdens het bewind van de vorige trainer de laatste tijd de ene wedstrijd na de andere. Ik vind het zo mooi om te zien dat je dat kwaliteitsniveau op een constant peil weet te houden. Wéér verloren! Prachtig! Schitterend!” Hysterisch vroeg de goedgehumeurde voetbalgigant of hij nou zo slim was, of ik zo dom. Tijd voor nog wat verduidelijking: “En ik vind je zo’n groot filosoof. Een soort van nieuwe Wittgenstein. Met je uitspraak dat als spelers persoonlijke fouten maken, geen enkel voetbalteam het dan redt. Een prachtige manier om te zeggen dat welk team dan ook totaal kansloos is met jou als trainer. Schitterend!” Snikkend vroeg Louis van Gaal of hij nou zo slim was, of ik zo dom. Tsja. Veel trainers schieten gewoon uit de heup als ze onder druk staan, maar bij Louis is het enige wat uit de heup schiet het femur…
Okee. Ik schiet zelf ook regelmatig uit de heup, met mijn provocerende praatjes. Want een beetje provoceren is nooit weg. Een schoolvoorbeeld van -in de ogen van velen- provocatie is hartstochtelijk zoenen op straat of terras. Volkomen onterecht maken veel mensen bij hun mate van ergernis trouwens onderscheid tussen twee zoenende mannen, twee zoenende vrouwen of een man en een vrouw die overgaan tot een rondje wederkerige tongmassage. De bekende fotograaf Erwin Olaf kreeg ruzie met een snackbarhouder, op wiens terras hij heftig zat te zoenen met zijn vriend. Een mooi rondje welles-nietes was het gevolg. Olaf stelde dat hij als homo werd gediscrimineerd (net als de neger die door rood rijdt en dan tegen de politieagent zegt dat hij op de bon wordt geslingerd wegens zijn huidskleur), de krokettenbakker stelde dat hij dat gelebber sowieso niet op zijn terras wil hebben, homo of hetero. Met veel poeha organiseerde Erwin Olaf een ‘Kiss Inn’ op het terras. En dat is vragen om rottigheid. Want uiteraard komen dan de tokkies van bij voorbeeld GeenStijl-TV langs. Dus verscheen Tom Staal. Met in zijn kielzog een of andere stoephoer die in haar blote reet in de Playboy had gestaan. Staal bleef net zolang zeuren en zuigen tot Olaf met enorme tegenzin die snol op haar ordinaire bek pakte met wederzijdse speekseluitwisseling tot gevolg. Enigszins overstuur spuugde Olaf daarna het door die vieze Playmate in zijn mond gedruppelde kwijl in het gezicht van de GeenStijl-verslaggever. Volkomen terecht, naar mijn mening. Ik wil graag een lans breken voor het zoenen, zelfs voor het hebben van seks tussen alle volwassen mensen die dat met hun geweten kunnen rechtvaardigen. Zonder onderscheid tussen homo, lesbo of hetero. En daar is niets vies aan. Een homo moet dus niet worden uitgescholden voor vieze homo. Sommigen zeggen nu “Erwin Olaf: vieze homo.” Maar ís een spugende Erwin Olaf wel een vieze homo? Wat mij betreft niet. De enige vuilakken zijn die Tom Staal, die mensen net zolang provoceert en manipuleert tot ze dingen doen die ze helemaal niet willen en dat blote-billenmodel dat in ruil voor een paar tellen zendtijd op GeenStijl en misschien voor een paar tientjes coke daaraan meewerkt.
Maar goed, we blijven als volk natuurlijk wel een stelletje gluurders. We vinden naakt best spannend. Terwijl bij ons thuis in veel gevallen gewoon een absoluut oogverblindend topwijf rondloopt. Hier in Huize Oplopers tenminste wel. Maar goed: oproer in Woerden. Omdat daar een blote mevrouw op straat rondliep. Geef haar eens ongelijk, met dat snikhete weer. En het moet gezegd: ze was de juiste vrouw op de juiste plaats. Ze is best slank gebouwd, dus ze liep rond in de buurt van de Rembrandtlaan. Daar is over nagedacht. Want stel je voor dat ze een moddervette dame zou zijn geweest. Dan had ze uiteraard per direct moeten worden overgebracht naar het Rubensplein.
