Nederlandse gezinsproblemen

“Suzie, kom je nu eindelijk eens beneden om te eten?” Caroline riep nu al voor de vierde keer haar dochter. Ze snapte niet wat er aan de hand was. Suzie was al de hele dag wat stilletjes en ze had nog bijna niets gegeten overdag. En nu stond het avondeten alweer vijf minuten op tafel.
“Ga jij nou eens naar Suzie, Henk,” zei Caroline tegen haar man. “Naar mij luistert ze niet meer, blijkbaar.”
Henk keek wat vermoeid. Kut, nou moest hij weer naar boven. De deur zou wel weer op slot zijn. Dat deed Suzie altijd als ze een pestbui had. Misschien had ze wel weer te veel gezopen de vorige avond, want Henk wist heus wel dat zijn dochter ondanks haar veertien jaar al aardig aan de zuip was met haar vriendinnen. Met tegenzin legde hij dan ook zijn vork en mes neer, deed zijn servet af en liep naar boven.
Ja hoor, deur op slot. Hij klopte een paar keer.
“Liefje, ik ben het. Doe eens open. Je moeder is ongerust en het eten wordt koud.”
Geen antwoord.
Henk klopte een beetje harder.
“Kom, Suzie. Doe nou open. Je moeder en ik willen dat je aan tafel komt.” Henk legde even zijn oor tegen de deur aan. Niets te horen. Zou ze soms in slaap zijn gevallen? Nee, hij hoorde ineens het bed kraken.
Hij bonkte nu op de deur.
“Godverdomme, kutwijf! Kom godverdomme je luie nest uit anders trap ik die teringdeur in!”
Dat was nog eens ferme taal. Henk legde weer zijn oor tegen de deur. Gestommel, gegooi met voorwerpen, weer gestommel, een sleutel die agressief werd omgedraaid, een deur die met een ruk werd opengetrokken en tegen de muur van het kamertje werd gekwakt en een meisje met een zeer kwade kop, dat naar buiten stormde. Suzie gunde haar vader nog geen blik. Ze vloog de trap af. Ze liep snel naar de tafel, trok een stoel hard naar achteren en ging met een bonk op die stoel zitten. Ze zei niets en had die vastberaden trek op haar gezicht, waaruit bleek dat ze voornemens was om overal dwars tegen in te gaan. Je kent dat misschien wel van je eigen kinderen.

“Wat is er nou toch, schatje?” begon Caroline voorzichtig. Ze wist dat ze Suzie met fluwelen handschoentjes moest aanpakken, want anders zat ze zo weer zonder gegeten te hebben op haar kamer. Suzie zei geen woord en keek alleen maar voor zich uit; er was een soort haat in haar ogen. Caroline kreeg een idee.
“Ben je soms weer gepest op school?”
Dat kwam nogal eens voor. Suzie was op school ook een beetje een buitenbeentje. Ze had een paar vriendinnen met wie ze regelmatig uitging, maar de meeste leerlingen vonden haar een raar sletje. Niet dat ze daar aanleiding voor had gegeven, al kleedde ze zich nogal … laat ik zeggen: provocerend. Maar niemand had haar ooit sletterige dingen zien doen. Sommige vooroordelen ontstaan dan ook zomaar.
Suzie zei echter niets, maar haar ogen werden nu wel een beetje vochtig. Henk was inmiddels ook weer aangeschoven en dacht: Oh god. Krijgen we dat weer. Een huilbui. Als Suzie een huilbui kreeg dan kon je maar beter wegwezen, want dan leek het net alsof ze nog iets ergers meemaakte dan doodgaan. Je kon beter naar een nummer van Rinus luisteren dan naar het gejank van Suzie, want ze kon dan ook nog eens heel hoge tonen produceren.
En, ja hoor. Na een korte aanloop brak het huilgeweld los. Henk voelde ineens een sterke drang om te gaan poepen en was meteen de kamer uit.

Dus zat Caroline met de gebakken peren. Ze schoof haar stoel naast die van Suzie en legde een arm om haar dochter heen. Wat was Caroline toch een dappere vrouw. “Kom op schatje,” zei ze zachtjes tegen Suzie. “Ik zal het wel eens met de directeur van de school bespreken, want dit kan zo niet langer. Wees maar niet bang, hoor. Papa en ik gaan er wat aan doen.”
Suzie hield even op met janken en veegde een sliert snot weg. “Ik word helemaal niet gepest, stomme muts,” zei ze bits.
“Maar schatje.” Caroline was niet snel beledigd. “Wat is er dan aan het handje? Heb je problemen met je ongesteldheid of zo? Je gebruikt de pil toch nog wel?” Ineens werd Caroline een beetje ongerust. Ze wist wel dat Suzie al een tijdje haar poorten geopend had voor dappere ridders.

“Het is jullie schuld! Jullie zijn gewoon pure egoïsten!” brieste Suzie.
Nu was Caroline even met stomheid geslagen. Wat hadden Henk en zij nu weer verkeerd gedaan? “Hoezo egoïsten? Wat is er dan toch, meisje?” Ze keek haar dochter aan met onbegrip in haar ogen. “We betalen alles voor je. Je school, je hockey, je scooter, de hoge rekeningen van je mobiele abonnement. Alles! Wat doen we dan in godsnaam verkeerd?” Caroline werd er echt een beetje hysterisch van. Maar Suzie kreeg door die opsomming van haar moeder geen medelijden.

“Toch zijn jullie egoïsten! Waarom hebben jullie alleen beneden maar digi-tv en moet ik het doen met die analoge kutzooi? Jullie denken alleen maar aan jezelf!”
Caroline was even stil en kreeg dan bijna een zenuwinzinking. “Vuil kreng,” krijste ze met hoge piepstem. “Wil je je moeder soms gek hebben, hè? Je hebt godverdomme ik weet niet hoeveel van die kutzenders op je tv boven. Het beeld is prima. Je zit bovendien toch de hele avond op je laptop te geilen met je msn-vriendjes! Wat is er nu weer mis? Wat is het verschil tussen jouw analoge en onze digitale zenders dan? Nou? Verwende teringtrut!” Caroline vroeg zich blijkbaar niet af waarom haar dochter dan wel een verwende teringtrut was.
Die verwende teringtrut liet zich echter niet uit het veld slaan. “O ja?” brieste ze met vuur in haar ogen. “En waar zijn dan ineens CNN, Rai Uno en BBC 2 gebleven!!!!”

Ja mensen. Ziggo heeft het zomaar gepresteerd om in Den Haag een paar analoge zenders te schrappen. Dat kan natuurlijk niet. Wanhopige ouders vragen zich dan ook af hoe dat in hemelsnaam in de kamers van de kinderen moet met hun televisies. Ze zouden er misschien wel depressief van worden.