Brad wie?
Dit verhaal begint in 2003 als mijn grote liefde en ik in een vlaag van verliefde baldadigheid besluiten te trouwen. In Las Vegas. Omdat we de meters witte kant en tule, de drie lagen cake met marsepein en de honderden receptiehanden al eens van te dichtbij meegemaakt hebben, willen we nu een bruiloft die we zelf ook echt leuk vinden. Vegas it is. Een paar maanden later zitten we in het vliegtuig richting Los Angeles, waar onze road trip, die ons uiteindelijk naar de Chapel of the Bells zal voeren, begint.
Of nee, eigenlijk heeft dit verhaal zijn oorsprong in de late jaren ’70 als ik, 11 jaar jong, mijn spaarvarken om zeep help om met de inhoud naar de platenwinkel te gaan. Met de opbrengst van een haast eindeloze reeks weken van 1 gulden zakgeld, koop ik mijn allereerste elpee: ‘Bat out of hell’ van Meatloaf. Een mijlpaal in mijn leven waarmee ik het begin van een muzikale reis markeer die mij voert langs Queen, E.L.O, Grace Jones, The Eurythmics, Rainbow, Black Sabbath, Simple Minds, The Cure, Guns ’n Roses, U2, Kate Bush, maar ook de soundtrack van ‘Hair’ en ‘Jesus Christ Superstar’ om er maar eens een paar te noemen. Na die memorabele eerste zouden er nog ontelbare volgen, van divers pluimage en allooi, maar nooit, ik herhaal: nooit van het genre Het Nederlandse Levenslied, Duitse Schlagers of Country.
Hoe ongenadig word ik steeds door het leven afgestraft als ik het woord ‘nooit’ in de mond neem, soms onmiddellijk, soms jaren na dato. Haast zonder uitzondering tikt het lot me op de vingers in een poging me te vertellen dat ik dat nooit, maar dan ook nooit meer moet doen.
Terug naar 2003. Mijn aanstaande bruidegom en ik landen op LAX en toeren met onze huur-Amerikaan via allerlei bezienswaardigheden naar de trouwlocatie. We laten ons vergezellen door wat muzikale klanken die bij gebrek aan cd’s uit de autoradio komen. Ik wist niets van Amerika, laat staan dat ik iets wist van wat er zoal op Amerikaanse radiozenders te horen is. We scanden langs 614 kanalen, maar de countrymuziek was niet te ontlopen en uiteindelijk lieten we het maar zo.
Uiteindelijk went zowat alles. We begonnen deunen te herkennen en namen van artiesten te onthouden. De Amerikaanse omgeving hielp een handje mee. Weet je hoe anders zo’n country song klinkt als je over de route 66 rijdt? Of – een paar jaar later – door de Smokey Mountains? Neem maar van mij aan: dat is een wereld van verschil. Uiteindelijk zongen we uit volle borst mee met Mark Wills, Jimmy Buffet, Chris Young en Keith Urban. Maar het liefst en vooral met ene Brad Paisley.
Het beviel uitstekend daar in Amerika. De huwelijksplechtigheid voltrok zich in een omgeving van goud en gebroken wit, onder een bord waarop met sierlijke gouden letters ‘forever starts now’ stond. Wat zijden bloemen, mijn witte Marilyn Monroe-jurk en een zonnebankbruine ‘minister’ maakten het plaatje compleet. We zeiden: ‘I do’ en namen de leukste trouwvideo ooit mee naar huis. Hij begint met het klikkend geluid van een cassettespeler die vervolgens de ruimte vult met een kitscherige versie van de Huwelijksmars en eindigt met een bruidspaar met de slappe lach. In de tussenliggende 10 minuten beloven mijn geliefde en ik elkaar in het Engels eeuwige trouw.
In de limousine terug naar ons hotel besluiten we dat dit te leuk is om maar één keer te doen. Geheel in stijl beloven we elkaar om over zeven jaar onze ‘lucky 7’ hier te vieren. Terug in Nederland schaffen we onmiddellijk een aantal country-cd’s aan, waarvan opvallend veel van Brad Paisley.
Brad wie? Brad Paisley, de man die overzees hit na hit scoort, celebrities als Jim Belushi en Jerry Springer weet te strikken voor zijn clips. De man die het in 2007 schopte tot één van de 100 ‘most beautiful people in the world’. De man die twee songs zong voor Disney’s Cars. De man die award na award binnensleept. Om hem heb ik mijn oordeel bij moeten stellen zodat mijn muzieksmaak nu nog maar twee genres buitensluit. Tegenwoordig heb ik al zijn cd’s en zing ik al zijn nummers feilloos mee. Maar in Nederland kent vrijwel niemand hem.
Afgelopen mei waren we zeven jaar getrouwd. Over twee weken zitten we weer in het vliegtuig. Dit keer brengt de reis ons, behalve Las Vegas, nog een andere attractie. Op 17 september zijn we in Chula Vista, met 20.000 anderen, om de countrylegende in levenden lijve te zien.
Ja, inderdaad. ‘Only in America’. En ik zeg nooit meer nooit.
