Tokkie-alert
CharleyInternational stuurde via de submit de volgende column in:
‘Heerlijk de zomer is eindelijk weer begonnen,’ dacht ik toen ik op het weerbericht de volgende hittegolf hoorde voorspellen. Ik was er allang klaar voor. Een nieuwe boot, een nieuw huis vlakbij het strand met een bijbehorende op de zon gerichte tuin. Hoe meer klaar kon ik ervoor zijn! Lekker door de grachten toeren, rosé drinken, picknicken en nog meer rosé drinken. Na het werk de zon zien ondergaan in de zelfs dan er mooi uitziende Noordzee. En natuurlijk elk vrij moment genieten van de tuin. Lekker buiten zijn. Ontbijten voor en bbq-en na het werk. Voor de verandering weer eens met rosé of doe eens gek, witbiertjes. Mijn zomer kon niet meer stuk.
Totdat mijn vriendin (ook nieuw trouwens) en ik daadwerkelijk in de tuin gingen zitten… Een enorm geschreeuw in de tuin naast ons. Onze eerste reactie was om de politie te bellen. Als er namelijk al niet iemand vermoord werd, was er op zijn minst een handgemeen aan de hand, dat met doodslag beslist zou gaan worden. Maar al snel bleek dat we (slechts?) te maken hadden met een staaltje Haagse omgangsvormen van een bedenkelijk niveau. Kort samengevat houdt dit in dat iedere gespreksdeelnemer om het hardst probeert te schreeuwen, alle schaamtegevoelens (indien aanwezig) overboord zet en zoveel mogelijk K-woorden in 1 zin probeert te stampen… Je zou eens niet serieus genomen kunnen worden… En niet te vergeten, haast overstemd door muziek die je het liefst meteen weer zou vergeten. Uiteraard niet om het een en ander te verhullen, maar meer om de overlast tot het maximum te verhogen.
Conclusie: wij waren binnen no time uit de tuin met het idee “typisch geval van pech, maar morgen is het weer stil.” Echter, al snel werd duidelijk dat de grootste schreeuwlelijk in het gezelschap niet alleen uiterst geschikt zou zijn als stadionomroeper van ADO, maar ook de nieuwe vriend was van onze stijlvolle buuf. Met als gevolg dat we in onze tuin getrakteerd werden op non-stop verbale diarree, begeleid door Celine Dion. Behalve de dagelijkse kijk op het nieuws waren we getuige van intriges met exen, met de boedelscheiding en met de omgangsregeling voor katten, nepruzies en natuurlijk alle romantische uitingen vanwege de net nieuw ontstane liefde. Om een voorbeeld te geven (excusez mijn Haagse spelling): “Kankuh nah een end op man!” “ Oh wat ben je toch lekkah pittigh wijffie, daarom hah ik zoveel van je!” En dit uiteraard op een zo hoog mogelijk volume. Deze asociale herrieterreur werd uiteraard na een paar dagen al onuitstaanbaar! Tot het randje getergd om keihard de confrontatie aan te gaan, gingen we de dag erop in de tuin zitten. Onze figuurlijke messen geslepen, klaar om een scheldkanonnade van K-woorden over ons heen te krijgen en een reeks bedreigingen te pareren. Voor alle zekerheid een telefoon met nummer van de politie binnen handbereik. Gespannen wachtten we op de dingen die komen gingen. Een uur kroop voorbij, maar het bleef oorverdovend stil. Uren verstreken zonder buren binnen gehoorsafstand. Was dat even genieten zo lekker rustig in het zonnetje? We keken elkaar aan en aarzelend kwam het er uit. “Best wel saai zo zonder die gasten, zouden ze nog komen vandaag?”
Sindsdien weten we hun aanwezigheid op volle waarde te schatten. Als we thuiskomen of opstaan is het eerste wat we doen gluren of de buren er zijn. We kunnen ons echt verheugen op een avondje top Haags entertainment in de tuin. Het is onze eigen real life soap, alleen missen we, door de schutting, het beeld erbij. Misschien maar goed ook want zelfs onze buren zouden wat minder vrijmoedig hun diepste zielenroerselen kunnen blootgeven onder ons toeziend oog. Maar we zijn al bezig met een oplossing in de vorm van een onopvallend geplaatste webcam. Onze enige angst is dat onze soapfamilie ooit besluit te verhuizen. Want één ding is zeker: met zulke buren zullen wij dat nooit doen!
