Mijn nieuwe vriendin

Ik heb een nieuwe vriendin. Helemaal gek ben ik met haar. Het liefst zou ik haar de hele dag dicht bij me hebben. Zachtjes streel ik dan haar mooie zachte ronde vormen. Ik kan bijna niet zonder haar. Ze betekent werkelijk erg veel voor me. Ik zal niet zeggen dat ik me volledig afhankelijk van haar opstel, maar het scheelt niet veel. Ze is echt schitterend. Je zou haar eens over straat moeten zien gaan. Zo fier rechtop en toch zo sierlijk.
Met die prachtige rondingen brengt ze de ware man in mij naar boven. Als ik haar zie, loop ik vol van lust. Lust om haar te bestijgen. Mijn bewegingen beginnen traag. Ik neem het initiatief en geef het ritme aan. Langzaam voer ik het tempo op. Mijn lichaam raakt bezweet. Samen komen we in de perfecte cadans. Hoe hemels is het om haar te berijden.
Bovendien is ze voor van alles in, heel meegaand en gehoorzaam. Ze doet precies wat ik zeg zonder tegen te sputteren.

"Op een oude fiets moet je het leren," zeggen ze wel eens.
Van mijn oude vriendin heb ik onlangs afscheid moeten nemen. Wat hadden we samen veel meegemaakt. De wereld om ons heen getrotseerd. Lief en leed gedeeld. Door weer en wind. Mooie dagen en wilde nachten. Altijd stond ze me bij. Samen uit, samen thuis. Jaar in, jaar uit. Lange tochten maakten we in de omgeving naar vrienden, familie en bekenden, maar ook dichterbij huis waren we onafscheidelijk: boodschappen doen bij de supermarkt, in het schilderachtige centrum van Apeldoorn of naar het toffe uitgaansleven in onze wereldstad. Als ik weer eens te veel gezopen had in Art Café 'Sam Sam', dan bracht ze me veilig thuis.

Na al die jaren was de relatie verslechterd. Ze begon wat sleets te raken. Haar bewegingen werden minder soepel; haar gewrichten kraakten. Her en der zag je ouderdomsplekken verschijnen en die maakten haar er niet aantrekkelijker op. Ik ben bang dat ik haar te veel in de kou heb laten staan.
Normaal gesproken ben ik érg trouw. Maar nu werd de situatie onhoudbaar. Mijn oude vriendin weigerde met me mee te gaan naar cruciale gelegenheden. Tijdens een nachtelijke tocht van de kroeg naar huis gaf ze te kennen niet verder meer te willen. Toen was het moment aangebroken om definitief met haar te breken.

Een tijdje later was ik van de ergste droefenis bekomen. Schoorvoetend, onzeker en trillend als een puberjongen ging ik op zoek naar een nieuwe vriendin. Een mens heeft nu eenmaal bepaalde behoeftes.
Het duurde niet lang of ik had haar gevonden. Met haar kan ik voor de dag komen. Met haar wil ik gezien worden. Als we samen zijn, dan glim ik van trots. Zijzelf glimt ook. Op het eerste gezicht lijkt ze wat koel, maar onder mijn handen loopt ze langzaam warm.

Ik kreeg nog korting ook. Omdat ik mijn oude barrel inruilde. Sterker nog, ik ruilde twéé barrels in. Ging er nóg meer van de prijs af. Of ik ook een verzekering wilde. Die wilde ik. Een week later was ze gereed en zou ik haar kunnen ophalen.
Een week in spanning, zou ik dat redden? Ik redde het. In sommige dingen ben ik erg sterk. In veel andere dingen weer niet.
De jongen van de winkel stelde alles goed af op de juiste hoogte. Ik trakteerde mezelf nog op een nieuwe set grote tassen, zodat ik alles mee kon nemen wat ik mee wilde nemen. Het moment was daar.
Voorzichtig zette ik af. Langzaam bewoog ik. Toen schakelde ik een tandje hoger. In het begin ging het trillend, bijna slingerend. Het duurde niet lang of ik wende aan haar ligging op de weg. Van z'n twee naar z'n drie. Wat ging dat soepel! Het is allemaal techniek. Ik kreeg kippenvel van genot.

Ik hoef geen stang tussen mijn benen. Die heb ik van mijzelf al. Gemak dient de mens. Ik snap ook niet waarom er überhaupt (sowieso ins Blaue hinein es ist kaus bausen) een stang noodzakelijk is. Regelmatig transporteer ik kratjes met bierflesjes erin. Volle van de supermarkt naar huis en lege van huis terug naar de supermarkt. Ik zet zo'n kratje achterop de bagagedrager. Bij het op- en afstappen zit zo'n stang dan alleen maar in de weg. Ook als ik zonder kratje reis, is het zonder stang reuze handig. Ik maan haar tot stilstand en zonder grote zwaai met mijn been sta ik snel met beide voeten naast haar.
Een stuurversnelling zorgt ook voor bedieningsgemak. Nu kan ik met één hand het handvat van het stuur stevig blijven vasthouden én tegelijkertijd schakelen. Mijn andere hand heb ik nodig om het kratje achterop de bagagedrager te houden. Hij zal er niet vanaf vallen en ik doe het alleen maar voor de zekerheid. Het zal je gebeuren dat hij er per ongeluk tóch vanaf valt. Je moet er niet aan denken. Zeker als de flesjes in het kratje nog vol zijn.

Wat maakt ze lieve geluidjes! Als ik mijn vorige vriendin met mijn duim aanraakte, klonk ze van: ‘Kgggg! Kggg!’ Alsof ze roestige astma had. Beroer ik het knopje van mijn nieuwe vlam, dan komt je een helder kirrend geluidje van plezier tegemoet.
Deze nieuwe heeft hetzelfde voordeel als mijn vorige vriendin. Hoe harder je trapt, hoe verder je komt. Het is prettig om te weten dat ze me door heel Apeldoorn wil vergezellen. Soms ook verder, maar ze mag het van mij niet te gek maken. Ik zal haar niet in de kou laten staan. 's Nachts krijgt ze een mooi warm plekje. Ik zal haar koesteren.
Eén minpuntje aan mijn nieuwe vriendin: deze kan óók niet koken.


Apeldoorn, juli 2010