Gamen in de rijzende zon
"Zoon, weet je wel hoe laat het is? Zet die computer eens uit, die stomme spelletjes ook altijd! Heb je je huiswerk wel af?". Ouders, die niets van spellen moeten weten en ik eigenlijk niets van die klok en huiswerk. Dit moet herkenbaar zijn voor velen.
Toch is dat aan de andere kant van de wereld anders. Ik schrijf deze column zittend op een loungebank, in een hostel met uitzicht op Mount Fuji. Rust, na de 24/7 mentaliteit van Tokio. Het is mijn derde keer dat ik in Japan ben, en wat me opvalt is dat het hier niet uitmaakt hoe oud je bent, gamen is een onderdeel van de maatschappij. Het is gebruikelijk om spelletjes te spelen als tijdverdrijf, in de metro, in een wachtrij of in een van de vele arcadehallen.
Het spelaanbod in Japan is dan ook vele malen groter. Al vraag ik me af hoeveel spellen wij westerlingen daadwerkelijk leuk zouden vinden. Nee, een spel met als doel een virtuele vrouw te versieren is toch niet mijn favoriete tijdverdrijf. Ook is er een overkill aan spellen met blij uitziende poppetjes. Toegegeven, een keer LocoRoco is leuk, maar dertig van dat soort spellen in de maand spelen en ik zou harakiri plegen. De Japanners blijkbaar ook, gezien het hoge zelfmoordcijfer. Maar het is allemaal net wat uitgebreider in Japan, niet alleen games, maar tv kijken op je PSP is gewoon mogelijk, altijd leuk voor onderweg! Ik zie dat niet snel in Nederland gebeuren, al zou Netflix nog iets voor ons kunnen betekenen, maar daarmee houdt het wel op. Jammer, toch wel, maar ook begrijpelijk, zolang gamen hier als iets nerderigs gezien wordt, zal de vraag niet zo hoog zijn als in een land waar gamen een geaccepteerde levensstijl is.
Om de eer van ons westerlingen wat hoog te houden, ben ik eerder op mijn reis een arcade ingestapt om tegen een Japanner een potje Street Fighter IV te spelen. Tegen een twaalfjarig jongetje verloor ik 100 yen en mijn trots. Daarna kreeg ik een herkansing tegen een wat ouder persoon, ik schatte hem in de dertig. Helaas, als iemand anders de eer wil terugverdienen: de arcadehal in Akihabara moet je hebben, maar noem mijn naam maar niet meer. Volgens mij zijn die stokoude Japanse opa's nog beter dan ik. Gamen zit ze duidelijk in het bloed. Even later zie ik vier Rockbandachtige arcadekasten staan die met elkaar in verbinding staan, om zo met maximaal vier man te proberen alle liedjes perfect te spelen. En ze komen daar heel dichtbij, eng gewoon. Verderop een danskast. Twee studenten dansen zich helemaal in het zweet. Een met de danspasjes nog op het scherm, de ander kan het blind en heeft de danspasjes op het scherm uitgezet. Sick!
Misschien had ik minder naar mijn moeder moeten luisteren, dan was ik waarschijnlijk nu een stuk beter in games. Aan de andere kant, zou ik dan nog de kans hebben gehad om een arcadehal in Tokio binnen te stappen?
