We zien wel waar we aankomen
Er zijn echt een miljoen onderwerpjes, allemaal vermeldbaar, allemaal interessant, in ieder geval voor een of twee lezers, kiezen wordt dus een rotklus. Ik laat me dus leiden door een paar dingen waarop ik niet al te veel invloed heb, als daar zijn de kwelbuis die voor mijn neus aan staat en mijn eigen gedachtekens die zoals gewoonlijk alle kanten op zwabberen.
Overigens is dat heel vaak de manier waarop ik met een column start. Als ik op mijn bureaustoel aan mijn toetsenbord ga zitten is dat ongeveer net als Horowitz achter de vleugel. Maar daar houdt iedere vergelijking meteen op. Ik maak nogal wat meuk, Horowitz niet. Kijk, Duitsland won het songfestival. Weer iets dat ik helemaal niet wil weten, ballast in mijn hoofd. Helga van Leur hoeft maar ‘bewoolking’ te zeggen en ik weet dat zij op tv is, zonder dat ik kijk. Martine Bijl heeft ook zo’n woordje dat haar qua uitspraak uniek maakt, namelijk ‘stoep’. Caroline Tensen is een gezellige leutertante, dat weet u niet maar ik wel nadat ik op een nacht op mensen stond te wachten aan de gate op Schiphol en we gezellig een tijdje hebben staan kletsen. Ik zie een reclame voor Olympus Pen, die camera had ik 35 jaar geleden ook. Niks nieuws onder de zon, dat zei Salomo al in Prediker. Toen was de Olympus Pen er overigens nog niet, had hij dus maar half gelijk? Oma gaat een tegen 100 kijken, onderwijl schrijf ik even dit stukkie, terwijl ik me op de achtergrond heel vrolijk maak over de stuitende domheid van de deelnemers. Of nee, onwetendheid is het woord.
Weet u al hoe u gaat stemmen? Of hebt u zich vol walging afgewend van het circus? Bas van der Vlies neemt net tijdens de verkiezingsheisa afscheid na bijna dertig jaar in de kamer. Hij was de nestor van de club en als hij dit allemaal ziet langs komen moet hij blij zijn dat hij er eindelijk vanaf is. Wat een egootjes, wat een kletspraat. Je gaat op de krant van zaterdag staan, ben je lekker groter dan je buurman. Tussendoor een paar wedstrijdjes ver pissen en een heel stel hotemetoten heeft weer gelegenheid om in de krant van de volgende dag een oordeel te geven over de prestaties van de deelnemers. Een grondige cursus debating is een must, als je een goed verhaal niet heel goed weet te brengen tel je niet meer mee. Alles voor het kijkgenot, de rest telt niet meer mee. Smoel is alles, de rest is niks waard.
Bij een tegen 100 wordt gevraagd aan de deelnemer, docent aan de VMBO welke plaats het meest noordelijk ligt, Hilversum, Laren of Huizen. Meneer zegt Laren en tientallen met hem. Fout, en u is leraar???
Terug naar de politiek. Een maand geleden liet de aarde een luide boer en het luchtverkeer lag meteen plat. Iedereen hoopte dat het gedoe niet te lang zou aanhouden, want die paar dagen kostten al een paar miljard. Dat is nou REALITEIT, mensen. Heeft iemand tijdens al die debatten op radio of tv een van de deelnemers daarover horen praten? Dat we in uiterste instantie vaak afhankelijk zijn van dingen die onze macht totaal te boven gaan? En volledig onberekenbaar zijn? En dat we dus op zijn allerbest niet verder komen dan zo goed mogelijk op de winkel passen? Ik zou iemand wel eens een lijst willen zien samenstellen van al die onbeheersbare zaken als droge zomers, natte voorjaren, gruwelijke winters, Maurice die wordt gekidnapt en doodvermoord zodat we geen politieke peilingen meer krijgen, een hevig linkse of rechtse regering bij een belangrijke handelspartner, twintig dode Nederlandse soldaten in één keer, een gek met een grote bom in Huis ten Bosch, Cohen en Balkie onder de tram, noem maar op. En daarbij de te nemen maatregelen die men daarbij als partij voorstaat. Dat zou eens een andere benadering zijn, maar tegelijk eentje die meedogenloos het futiele van al dat cijfertjesgedoe bloot legt.
De VMBO-pief is er al weer uit, wist echt te weinig. Wat moet je tegenwoordig wel weten om voor de klas te mogen staan? Ik weet het, het is vilein van miju om dit te zeggen, maar zo voel ik dat wel.
We hebben vandaag twee verjaardagen, de jongste zoon en de jongste dochter. De ene wordt 16, de andere 29. Veel taart dus en hier en daar wat bezoek, al moet de familie kiezen tussen zoon bij ons thuis of dochter in Almere. En morgen, 31 mei wordt Bert 21. Hij is daardoor zo van de leg dat hij geen inspiratie over heeft voor een stukkie. Felicitaties op FOK! worden, denk ik, gaarne ingewacht.
Inmiddels is het half tien in de avond, de twee pleegzonen zijn komen binnen druppelen, dus het dagje eigen volk is weer om. De tweede pleegzoon is er nu een week, en hij vindt het allemaal chill, vet en nog meer van dat soort adjectieven. Toen hij zijn mam vertelde hoe het hier toe gaat ontstak ze in hevige verontwaardiging. Was dat een zootje! Dat moest allemaal juist met militaire precisie en kadaverdiscipline worden gedaan, want dat had ze op de begeleiding juist geleerd. Ze zou wel eens even met Jeugdzorg bellen, dat leek nergens op. Hij moest maar weer gauw thuis komen, hier groeit-ie op voor galg en rad. Nou…. Ik denk dat de realiteit toch iets anders zal zijn. Eerst maar eens een redelijk zelfbeeld bij het joch zien aan te brengen, dat zal al een paar maanden in beslag nemen. Of veel langer, we zien wel, dat kun je niet dwingen. En dan laten merken dat hij veel meer kan dan hij denkt. HAVO? Nogmaals, niks overhaasten, hooguit de natuurlijke gang van zaken een beetje helpen en faciliteren. Dat is alles, en meteen genoeg.
Wonderlijk genoeg had zijn mam geen commentaar op zijn observering dat bij ons nooit ruzie wordt gemaakt, alles makkelijk en soepel gaat en dat hij dat heerlijk vindt. Dus daar komt ze later nog wel op terug. We zijn wat dat betreft heel wat gewend. En mijn vrouw verdient natuurlijk alle hoedjes-af, dat is logisch. Een wondermens, dat is ze.
Hee, de column heeft toch al wat body gekregen, het is alweer een verhaal geworden, onder het tv-luisteren door.
O ja, nog even een gruwelverhaal over de twee kleinkinderen van tien maanden. Ze zaten gisteren op het speelkleed, bij de twee- en driezits bank. In geen velden of wegen dingen te zien waaraan ze zich konden bezeren, want ze kunnen nog niet lopen of kruipen. Hun mam rende even naar boven en hoorde algauw haar dochter gillen. Beneden gekomen bleek ze naar de bank te zijn gerold en er half onder te liggen. Haar broer duwde haar met zijn dikke pootjes verder onder de bank, een gelukzalige lach op zijn tronie. Ze hebben ongeveer gelijk gewicht maar zijn handen zijn de helft breder dan de hare en zijn voeten zijn ook al twee maten groter. Twee totaal verschillende mensjes, een vreugde om te beleven. Ik hoop echt dat hun pap en mam naast de miljoenen foto’s ook een dagboek bijhouden. Want ’s mensen geheugen is schandalig onbetrouwbaar. Waarvan acte.
