Game jij? Respect.
Strandfeest. Harde muziek, kampvuur, eten en uiteraard veel drinken, het is allemaal aanwezig. Een jongen staat wat met z’n vrienden te praten terwijl ze rustig genietend van hun bier drinken. Plotseling valt het oog van de jongen op een groepje meisjes, ze staan op een niet al te grote afstand, ongeveer zijn leeftijd. Met name één van de meisjes weet zijn aandacht dusdanig te trekken dat zijn vrienden al gauw doorkrijgen dat hij niet meer aanspreekbaar is. Na wat moed bijeen geschraapt te hebben stapt de jongen op het meisje af en begint een gesprek. Dat gaat goed, de pregefabriceerde standaardvragen worden met veel gelach afgewerkt. Dan vraagt het meisje: “Wat zijn je hobby’s?”
De ogen van de jongen beginnen te glimmen, zijn rechterhand omklemt het bierflesje wat strakker en zijn tenen gaan nerveus in de teenslippers wiebelen. Enthousiast begint hij over zijn numero uno hobby te vertellen: Gamen. Voor hem staat die hoofdletter er niet voor niets. Met indrukwekkende beeldspraak probeert hij het meisje toe te laten treden in de werelden die hij dagelijks bezoekt. De veldslagen waaraan hij heeft meegedaan in Battlefield 2, de fabelachtige quests die hij in World of Warcraft heeft geaccepteerd én met een succes heeft weten af te sluiten, de zinderende endurance race die hij ternauwernood won in Forza Motorsport, kortom, de dagelijkse kost voor de gamer.
Langzaam nadert de monoloog zijn einde, de boodschap is duidelijk, games zijn het helemaal voor onze jongen. Als afsluiting vraagt de jongen nog; “En, wat doe jij in je vrije tijd?” Het woord is aan het meisje. Het blijft even stil. Het gezicht van het meisje spreekt boekdelen, ze kijkt de jongen fronsend en enigszins vervreemd aan. De jongen heeft al snel door wat er loos is, en verbreekt de stilte om de situatie nog een beetje te redden: “Maar natuurlijk vind ik voetbal ook leuk, en veel feesten..” Helaas, de boodschap is duidelijk. De jongen houdt de eer aan zichzelf en loopt langzaam terug naar zijn vrienden, die nog altijd staan te praten, genietend van hun biertje.
Dit gebeurt helaas nog maar al te vaak, hoe goed men z’n best ook doet om van de stereotype gamer af te komen, gamen is nog altijd niet geaccepteerd. Natuurlijk is gamen tegenwoordig veel meer mainstream dan in the old days. Dankzij laagdrempelige, goed uitziende, officiëel gelicenceerde sportgames, in combinatie met hippe reclamecampagnes op de hotste zenders, zijn er veel nieuwe zieltjes hebben gewonnen. Tegenwoordig gamed vrijwel iedere jongere wel op een meer of mindere regular basis.
Ondanks dit feit kijken nog steeds veel mensen raar op als jij zegt dat jij je vrije tijd doorbrengt met het spelen van games. Maar al te vaak is me de vraag gesteld; “Heb je niets beters te doen?”. Iets beters, tja, zoals wat dan? Fiets eens op een donkere winteravond door een woonwijk en je ziet wel wat in 19 van de 20 huizen gebeurt. Een liefst zo groot mogelijk oppervlak straalt al flikkerend een blauwig licht de huiskamer in, en de bewoners zitten daar op de bank dan doodstil naar te kijken. Tja, als dat het alternatief is, dan heb ik inderdaad niets beters te doen.
Maargoed, deze hypocrisie valt hen niet helemaal te verwijten. De aandacht die de gangbare media besteedt aan gamen is teleurstellend, áls gamen al wordt behandeld, is het in 9 van de 10 keer negatief. Maar in de regel wordt gamen simpelweg genegeerd. Waarom? Zeg het maar. Maar het is een feit dat in vrijwel alle grote kranten je wel muziek en filmrecenties kunt vinden, maar voor de betere gamereviews zul je nog altijd naar games.fok.nl moeten gaan. Deze koppigheid of misschien wel ignorantie van de gevestigde media is, zeker als je kijkt hoeveel geld er tegenwoordig in de gamesindustrie omgaat ronduit belachelijk. Helemaal als je je realiseert dat er in de gamesindustrie meer geld omgaat dan in bijvoorbeeld de filmindustrie.
Maar misschien heeft dit gebrek aan aandacht ook wel z’n goede kanten. De mainstream zal nooit veel verder komen dan de games die voor de mainstream bedoeld zijn, en de minder-mainstream (ik ga niet tot de hardcore, dat durf ik niet) kunnen dan nog altijd in alle rust blijven genieten van hun mooie, virtuele werelden waarin ze zich interactief kunnen vermaken. Je hoeft dat toch ook eigenlijk helemaal niet te rechtvaardigen tegenover koppige outsiders? Besides, een leugentje voor eigen bestwil op het strand heb ik er anders ook best voor over.
