column

14 is te jong

Wouter (tuvokki)
Het valt me nu pas op. Ik fiets naar mijn werk en zie ze rijden. Het zijn dezelfde meisjes als toen, toch al meer dan 15 jaar geleden. Al zijn ze nu misschien modern te noemen, ze zien er nochtans hetzelfde uit als de meisjes bij wie ik in de brugklas heb gezeten. Ze fietsen samen met hele kluwen naar school toe. Scholieren zijn het.

Langzaam vervaagt het nu om me heen, ik ken ze bijna allemaal nog.

Als ik goed kijk zie ik Maartje, het verlegen rooie meisje. Ze bloosde altijd in mijn herinnering. Samen met haar beste vriendin, die naast haar fietst, is ze een hecht team. Ik kan me niet herinneren dat ik haar ooit alleen heb gezien. Een type om heimelijk verliefd op te zijn.

Uiteraard ging ik met de vriendin. Gewoon omdat die brutaler was. Overigens moet je je daar niet teveel bij voorstellen hoor. Het ging niet verder dan handjes vasthouden. Het waren de puriteinse jaren '80. Op een vrije-moraal school nog wel. Er was voor ons niks te ontdekken omdat we alles al in de les gehad hebben.

Ik dacht niet eens aan seks als spannend en lekker. Ik zag het als “iets waarvoor je huiswerk kan krijgen”. Pas later begon ik biologie leuk te vinden.

In golven komen de scholieren op me af. Ik bekijk ze met de blik van toen, en de ogen van een volwassene. Met gemak scheid ik de leuke meisjes van de stomme. Redenerend zoals toen word ik nu verliefd op een aantal van hen. Nooit op de grofgekuifde, sletterige types. Ik word warm van het meisje dat in haar schaduw fietst. Ik hou van bescheiden.

Dat is overigens altijd zo geweest. Ze trekken me meer aan dan de zichzelf overschreeuwende types. Ooit was er controverse, en uiteraard was het middelpunt niet een van de timide meisjes. Iemand, niemand zei wie, had Saskia aan haar billen gezeten. Dat kon natuurlijk niet. Ik begreep ook niet waarom je dat zou doen, maar dat is een ander verhaal. Saskia kwam vlak voor de les naar me toe en fluisterde hees in mijn oor dat “ze het niet zo erg vond om betast te worden”.

Die mededeling verbaasde me aangezien ze er best verbolgen om leek te zijn. Heel de stampij die om dit incident getrapt werd was dus voor niks. Ik mompelde wat en was niet echt geïnteresseerd in de mededeling, noch in de billen van Saskia. Zij liet zich niet zo makkelijk afschepen en zei me dat “ze liever had dat ik haar betastte”. Dus blijkbaar is het geoorloofd, en was het probleem dat de verkeerde persoon betastend was.

Mijn herinnering aan haar heeft haar alleen maar goed gedaan. Je moet weten dat ik honderdduizenden pornografische afbeeldingen heb bekeken sinds mijn veertiende. Inmiddels kan ik me een redelijke voorstelling maken van de billen van een vrouw. Die ervaring heb ik gekoppeld aan het enige tastbare bewijs van haar bestaan, een foto waar helaas haar heuppartij niet op staat.

Als ik nu veertien was zou ik onmiddellijk de les skippen en het achterwerk van Saskia een grondige inspectie geven. Ik zou haar op alle manieren die verzonnen kunnen worden betasten.

Blijkbaar heb ik te veel tijd als ik ’s ochtends op de fiets zit. Ik heb in jaren niet aan Saskia gedacht, en nu voel ik mijn spijkerbroek in een prettig trapritme over mijn licht gezwollen lid masseren. Gebeurde dit toen ook? Ik lees wel eens over stijve piemels in het klaslokaal, en dat schijnt heel normaal te zijn. Toch zet de herinnering aan dit voorval me aan het denken. Waarom is het juist haar bilpartij die me nu weer opgewonden maakt?

Ik kan me niet herinneren wat voor uitwerking de hese stem van Saskia op me had. Eerlijk gezegd herinner ik me ook niet dat ze hees was, of zelfs zwoel in mijn oren fluisterde. Ik wil het me graag herinneren, de dertigjarige ik heeft niks te willen, de veertienjarige ik wilde niks.

En het gebrek aan herinneringen aan dit soort incidenten kan twee dingen betekenen; of ik heb haar betast, zij heeft aangifte gedaan, ik kon niet stoppen en ben tot mijn 16e behandeld met electroshock therapie; of ik was met heel andere dingen bezig toen.

Na eigen onderzoek, navraag bij mijn ouders en grondige inspectie naar brandplekken of littekens ben ik ervan overtuigd dat ik geen psychiatrische geheugenschade heb opgelopen. Blijkbaar is veertien gewoon te jong voor me.