Hulp van boven
Er wordt in de voetballerij vaak besmuikt om gelachen. Het zijn stoere mannen, de helden op noppen. Geloof is niet stoer, wat men op EO jongerendagen ook wil beweren. Dat is niet erg, geloof hoort niet stoer of interessant te zijn. Het is iets persoonlijks, wat ieder op zijn manier kan beleven. Ook binnen het voetbal. Want er moet, als alle statistieken over religie kloppen, ook een groot aantal gelovige voetballers zijn. Feit is dat we er vaak weinig kunnen opnoemen. Ja, de Brazilianen als Sérgio, de moslims uit Arabische landen, de katholieken uit Zuid-Europa en de Afrikanen, die zijn duidelijk herkenbaar. Maar verder?
Vroeger had je Folkert Velten. Folkert speelde voor Heracles en was een standvastig man. Hij weigerde op zondag te voetballen en kwam dus nooit hogerop. Hij vond dat het geloof hem verbood op de bijbelse rustdag uit te komen en is daar nimmer op teruggekomen. Velten was overtuigd van zijn visie en al zouden Ajax, Feyenoord of PSV hem een miljoenensalaris geboden hadden, dan nog had hij dit contractueel vast laten leggen. Geert den Ouden van ADO Den Haag begon ook zo, maar koos op gegeven moment voor zijn loopbaan en sindsdien jaagt hij op de zondagen over de velden. Leon van Dalen van TOP Oss doet dit weer niet, maar heeft het als eerste divisiespeler weer iets makkelijker, aangezien de meeste duels daar op vrijdag worden gespeeld.
Wat Velten deed zou nu vermoedelijk ook moeilijker gaan. Stel je voor dat een absolute wereldster als David Beckham niet op zondag zou willen spelen. Zou hij dan interessant geweest zijn voor allerlei bedrijven die reclame maken met hem? Zou Real Madrid hem wel hebben aangetrokken? Wat heb je aan een topper die niet altijd kan spelen? En hoe zouden tegenstanders erop reageren? Zouden zij bereid zijn om op zaterdag te spelen of juist proberen duels met Beckham zoveel mogelijk op zondag te laten plaatsvinden? Waarschijnlijk is onder de immense druk van het huidige voetbal zoiets onmogelijk geworden, hoe goed je ook bent.
Het zou dus best kunnen dat er wel voetballers zijn die op deze manier hun geloof willen uiten, wat je daar ook van mag vinden, maar dus de mogelijkheid niet mogen benutten. Of ze durven niet, want openlijk uitkomen voor geloof is in de voetbalwereld toch een behoorlijke stap. Hoeveel mensen zullen niet gniffelen als PSV-verdediger Lee op het veld zit te bidden? Hoeveel grappen worden er niet gemaakt over het elftal van zaterdaghoofdklasser Urk? Wie praat er met oprechte bedoelingen over de stichting van Bert Konterman?
Ook over Sérgio wordt gegniffeld. Ploegmaats zeggen hem te respecteren en zullen dat ook best wel doen, maar wanneer de kerkdiensten ter sprake komen die hij door heel Nederland bij medestanders thuis bijwoont, zijn er slechts weinigen die zich daar in kunnen verplaatsen. Lee zei ooit in een interview dat hij met zijn teamgenoten over God wilde praten, maar weinig respons kreeg. Het lijkt dus een bijna een taboe.
Het zou misschien tijd worden voor een nieuwe Folkert Velten, die door een duidelijke stellingname de aandacht voor geloof in het voetbal weer doet toenemen. Dat er misschien openlijk over kan worden gesproken zonder dat het al snel in grappen maken, vaak uit een ongemakkelijk gevoel, verzandt. Dan krijgen we weer eens iets anders dan boodschappen op shirts en ten hemel geheven vingers. Want hoewel geloof wat mij betreft vooral een persoonlijk iets is, moet er wel degelijk een plaats voor zijn in de voetbalwereld. Niet alleen voor wanhopige supporters, die om een late gelijkmaker bidden, maar voor de spelers zelf. Ze hebben er recht op.
