Peuken en drank
Terwijl ik door de straten van mijn woonplaats wandel en onderwijl de zombies aanstaar die mijn pad doorkruisen - een direct gevolg van het wonen in Tholen - bedenk ik me hoe vreselijk ik bezig ben. Peuken en drank kopen voor de verjaardag een van mijn meest geliefde vriendinnen. De muze over wie ik al vaker verhaald heb. Peuken en drank. Ze zal wel denken, dat ik het zat ben haar verjaardag te vieren, net nu het morgen zo'n speciale is.
Diezelfde vriendin schold enkele jaren terug mijn tedere doch mannelijke huid (Nivea for Men) vol, toen ik haar mijn laatste cd-aanwinsten toonde en zij daar The Wall van Pink Floyd in aantrof. "Dat behoor je toch al lang te hebben, lamlul!", en meer van dat soort zinnen. Zo is ze en ik vind het geweldig, want ik ben dol op mensen met eigenaardigheden (misschien een verkapte vorm van zelfliefde). Nu wil het zo, dat ik altijd meer een liefhebber ben geweest van Pink Floyd met Syd Barrett. Hoewel hij de band misschien nooit echt heeft verlaten, speelt hij al sinds 1968 al niet meer mee.
Ik weet dat je het niet zo moet hebben van The Wall en hoewel er een aantal geweldige nummers opstaan, kan ik me wel in je argumenten vinden. Hetgeen me het meeste tegenspreekt is psychisch lijden dat voor mij niet overkomt. Een lijden dat wel is terug te vinden op het album Wish You Were Here, dat overduidelijk Syd gerelateerd is. Syd heeft zichzelf deels de vernieling in geholpen door middel van verschillende soorten drugs. Sommigen haten hem erom en verwaarlozen zijn werk, anderen zijn er bang van en dan met name van zijn solowerk en weer anderen krijgen de geest en gaan op walgelijke wijze op zoek naar 'Syd's trips'. Alledrie verwerpelijk, maar het eerste vind ik misschien nog wel het meest erge.
Het zal je toch maar gebeuren, dat je van de een op de andere dag een deel van jouw leven, dat tot dan toe altijd succesvol is geweest, ineens vervalt in ongenade en voor niemand er meer toe lijkt te doen. De geschiedenis kent er veel voorbeelden van, maar om het even wat recenter te houden Syd Barrett, Jimi Hendrix (recent in het nieuws vanwege legerdocumenten waarin staat dat hij zich meer interesseerde voor zijn leuter en zijn gitaar) en pas nog Michael Jackson. Vooral op internet, de vrijhaven voor mensen met een mening over alles, maar kennis van niets, vind je de meest vreselijke veroordelingen over alles wat maar een beetje afwijkt van de norm.
"Muziek van een junk is niet om aan te horen" (dan hou je trouwens weinig over), "Michael Jackson, vreselijke vent net als z'n muziek" (en de afgelopen twintig jaar aan popgeschiedenis stelt zeker niets voor), "Vincent van Gogh was een kliederende gek die zijn oor afsneed!" (De Zonnebloemen zijn inderdaad ineens heel erg lelijk), etc. Voorbeelden te over. Ik kan er niet bij met mijn verstand, maar wellicht leef ik al te lang een vertroebelende grijze zone. Maakt iets wat een artiest of kunstenaar later doet uit voor zijn geleverde prestaties? Nee! Wordt Thriller een kloteplaat, omdat 'Wacko Jacko' het nu helemaal kwijt is? Nee! Natuurlijk moeten de negatieve aspecten uit iemands leven niet verheerlijkt worden en moeten mensen bestraft worden wanneer ze over de schreef gaan, maar dat betekent toch nog niet, dat voorgaande prestaties niet meer relevant zijn. Het is welhaast een soort van geschiedvervalsing. De scheidslijn tussen excentriek en ronduit fout, lijkt steeds minder te bestaan.
Beste Tim, nog een punchline. Een stukje uit een gedicht van Neruda dat gitarist/componist Fred Frith gebruikte in Pacifica: "Quiero que lo que amo siga vivo" een beetje bot vertaald als "Ik wil dat wat ik lief heb door blijft leven."
Dag Tim, binnenkort koester ik graag het eigenaardige met je.
Je W.
