80 km/u, een eenzijdige strijd
Het verlagen van de snelheid op stadssnelwegen naar 80 km/u, dat is het nieuwe voorstel van Milieudefensie in de strijd naar een beter milieu. En eerlijk gezegd, zo’n slecht idee is het eigenlijk niet. Door allerlei natuurkundige en autotechnische feiten is het nu eenmaal zo dat een auto tussen 70 en 100 optimaal presteert, milieutechnisch in ieder geval. Bovendien is de kans op ongelukken minder en gaan zaken als ritsen een stuk beter. Voordelen te over dus. Doen! ... Of?
Of niet. Op het eerste oog ziet het er namelijk allemaal prima uit, maar zo zijn bijna alle ideeën van de SP, oeps, Milieudefensie op het eerste oog super. Alles heeft alleen maar voordelen. Geef onze groene vrienden de macht en heel Nederland zal transformeren tot een soepele, biologisch geoliede samenleving! Klinkt overdreven, maar met deze mate van arrogantie en hypocrisie duiken groepen als Milieudefensie in dit soort extreem complexe problemen. Er is immers maar een oplossing: de onze!
Op zoek naar concrete gegevens of persberichten over het 80 kilometer verhaal kwam ik verstrikt in een web vol suggestieve koppen, banners, figuren en statistieken. Zo kwam ik op de voorpagina niks tegen over het ‘tachtig’ gebeuren. Al zoekend naar de benodigde informatie viel mijn oog op een Postcode Loterij button. Wat blijkt: in 2005 heeft Milieudefensie, een zeer politiek getinte organisatie, een gift van 1.500.000 euro ontvangen van deze loterij. Het is maar dat je het weet.
Terug naar het tachtig verhaal. Hoe komt het toch dat ik in alle adviezen en ‘feiten’, die ik uit de verste uithoeken van de site heb moeten opgraven, nergens iets vind over de enorme verstopping van de A13 die dagelijks van Den Haag tot aan Rotterdam Noord reikt. Waarom komt nergens naar voren dat deze slang van 13km aan optrekkende en afremmende auto’s alle voordelen van het tachtig rijden ineens teniet doet. Goede verkeersdoorstroming is allemaal prima, maar wat heb je eraan als je er eerst dertien kilometer file voor moet doorploegen?
Door al het optrekken en afremmen gooi je een overvloed aan ellende het milieu in. Door het slechte rendement van de motor en aandrijflijn in deze gevallen wordt maar een klein deel van de brandstof omgezet in voortbeweging. Door de slechte verbranding zijn de uitlaatgassen ook nog eens extra verrot. Nadat je weer drie vogels de verstikkingsdood in hebt geholpen, mag je weer remmen. Een proces waarbij je alle duurverdiende opgebouwde energie weer omzet in warmte en remslijpsel. En dat 13 km lang, gezonder en goedkoper kan niet.
Dat de mensen in Schiedam die direct aan de A13 wonen dan 15% minder last hebben is allemaal prima, maar die 15% wordt dus gewoon verlegd naar gebieden die eerder aan de beurt zijn. Het wordt over dat gebied uitgespreid, maar door alle nadelige gevolgen van file rijden ook nog eens vermenigvuldigd. Maar, er kan wel mooi gepronkt worden met de vermindering van uitlaatgassen op het stuk waar actie voor gevoerd werd. Heel goed, het probleem verleggen en dan met de eer strijken. Hulde!
En dat is nu net de essentie van mijn verhaal. Het lijkt erop alsof Milieudefensie een soort neurotische afwijking heeft om alles dat in hun hoofden opkomt om te buigen in iets dat essentieel is voor het voortbestaan van de mensheid. Logisch of wetenschappelijk denken wordt overboord gezet. Economische of praktische gevolgen spelen geen rol of worden met een suggestief onderzoek weggewuifd.
De zinnen worden gezet op een doel, dat ongeacht de eventuele gevolgen of oorzaken, behaald moet worden. Ik heb dat eerder als eens betiteld als de strijd naar een ‘te goed milieu’. Het blind vertrouwen hebben in een beter OV, verhoging van accijnzen, het verbannen van alles dat maar neigt naar het gebruik van het milieu.
Maar wat moet ik nu? Ik ben het totaal oneens met de wijze waarop dit probleem wordt aangepakt. Ik schrijf het verhaal van me af via een column die hooguit een paar honderd man serieus zullen lezen, een leuke opmerking plaatsen en vervolgens weer verder surfen zonder zich ooit nog druk te maken over mijn gezeik. De vrienden bij Milieudefensie krijgen het echter voor elkaar om met ieder stompzinnig en hypocriet plan alle media te bereiken. En nee, ik ga dat echt niet afschuiven op alle contacten die ze in de politiek hebben of de vaakgehoorde kreet van een stel idioten dat de media links is.
Maar moet ik dan een Anti-Milieudefensie gaan oprichten? Dat straalt ongeveer uit: ‘ja, ik ben voor een slechter milieu mensen, steun mij in mijn strijd in het vervuilen van ons land!’ Op een paar dwazen na krijg je natuurlijk niemand mee. Met dat setje dwazen bereik je vervolgens zo weinig dat je net zo goed meteen een donatie aan Milieudefensie had kunnen. En bovendien, ik ben niet tegen een beter milieu. Ik ben tegen een ‘te goed milieu’. Een milieu waarin de balans tussen een goede leefomgeving en haar bedreigingen geheel zoek is.
En daar zit hem nu de crux van het verhaal in. De milieuoorlog kan maar door een partij gevoerd worden. Het is een strijd om niets. Als er alleen maar losers deelnemen dan is het onvermijdelijk dat een van die losers vanzelf een winner wordt. Een soort Idols dus. Een Idols waarbij een van de losers bovendien nog eens anderhalf miljoen meeneemt in de strijd.
