Column: Zet er een muur omheen!
Iedere keer als Marokkanen in het nieuws zijn gaan er steeds twee verschillende gedachten door mij heen, ten eerste de ernst van de misdragingen en dat het toch achterlijk is dat een mens zoiets kan doen en meteen als tweede ingeving de angst dat dit alleen maar stigmatiserend werkt. Dat het juist koren op de molen is van iedere rechtse klootzak die daarmee zijn kromme gedachten over integratie goed praat. Ik vloekte en tierde over het feit dat wij een minister-president hebben die de laatste tijd heel druk bezig is met zijn dossiertje over een triest akkefietje van Mabel Wisse Smit, maar kennelijk was het te veel gevraagd van deze charismatische leider om zijn afgrijzen uit te spreken over het zinloze geweld in Amsterdam. Ik heb de gladde kop van deze farizeeër niet mogen bespeuren in de stille tocht die naar aanleiding daarvan werd gehouden. Nee Mabel, dat was belangrijk voor de normen en waarden van Nederland.
Dit zijn allemaal dingen die mij kunnen beroeren. De oorlog met Irak heb ik altijd verworpen. Wie zijn wij om te denken dat men daar een ander bestuur nodig heeft? Massavernietigingswapens zijn er niet gevonden, het halve land ligt aan puin, en de andere helft wordt nu door de lokale bevolking wel vernield. Zelfs de Nederlandse troepen zitten er nu, maar niet in gevaarlijke gebieden hoor, zo wordt ons gemeld. Nee natuurlijk niet, een land in armoede waar net een oorlog overheen is gekomen, met de aanwezigheid van militairen uit landen waar de plaatselijke bevolking nog nooit is geweest, dat is natuurlijk geen risicogebied want er is op die specifieke plek NOG geen aanslag geweest. Op dat ene veilige plaatsje na dan is Irak gewoon een gevaarlijk land om in te bivakkeren. Het aantal aanslagen per minuut (apm) daar is hoger dan op de Gazastrook.
Het journaalbericht van vanmorgen, dat door mijn wekkerradiootje mijn slaapkamer in schelt, is in mijn ogen ook aanslagbericht nummer tig en onderscheid tussen de gebieden waar ze plaatsvinden maak ik niet eens meer. Ik hoor het aan maar ik merk dat ik niets voel, wat ik op zich heel eng van mezelf vind. De bom, de doden en de ravage gaan mijn ene oor in en het andere weer uit.
Gelukkig merk ik later in een update van dit verhaal dat een gevoel van onrecht nog altijd in mij huist. De Amerikanen komen met een verklaring dat men er niet aan denkt nu het land te verlaten. Ik vond het een groots besluit. Zo toon je toch dat je een grote natie bent met wilskracht. Nu weggaan is toch gezichtsverlies!? Op eigen houtje heeft men deze oorlog willens en wetens doorgedrukt, en ja dit zijn nu eenmaal de blaren waar je op moet zitten dan.
Men bombardeert het land in 1990 onder een heerlijk spectaculair klinkende naam: Dessert Storm. De halve wereld kijkt met afstandsbediening in de hand en wokkels in de bek live mee naar precisie aanvallen die net hun doelen missen maar wel ambassades, scholen en ziekenhuizen met de grond gelijk maken. Vanaf 1996 kondigt de VS aan het land nogmaals aan te willen vallen want er heerst zo'n akelige man. De man is niet eens democratisch aan de macht gekomen, iets waar de familie Bush veel van afweet. Dan zegt men dat het land wapens in huis heeft die hele massa's in één impact uit kan roeien. Een nieuwe oorlog is in voorbereiding op het moment dat Amerika Afghanistan, uit zinloze wraak, plat gooit met Daisy Cutters, bommen waarmee je meerdere voetbalvelden aan oppervlakte in één inslag weg kan vagen, oftewel massavernietigingswapens.
De staat Israël moest destijds ook doorgang vinden en zou koste wat het kost bewaakt moeten worden! Concessie doen is gezichtsverlies!? Ongeacht de slachtoffers die het tot nu toe heeft geëist staat de westerse wereld vierkant achter de Israelies. Volgens velen is de situatie voorgoed verpest daar. Het komt nooit meer goed!
Ik denk dat Irak eenzelfde gebed zonder einde gaat worden. Aanhangers van Saddam zullen altijd blijven rebelleren en aanslagen blijven plegen. Als alle troepen het land uit zouden zijn en men een eigen bestuur heeft zal het dan goed komen? Ik denk van niet, want ook het eventuele nieuwe bestuur zit er dankzij de VS, dus zal ten alle tijden daar scheef op aangekeken worden door bepaalde groeperingen. We hebben er gewoon een conflictgebied bij. Een conflict dat nooit opgelost kan worden. Ja, het kan wel, een muur er omheen zetten en over vijf jaar kijken wat er van over is gebleven. Tot die tijd zullen we worden overspoeld met berichten over rampzalige gebeurtenissen aldaar die ons niet eens meer kunnen verontwaardigen.
