column

 Valentijnsdag

Jelmer (deurmat)
Het is Valentijnsdag. De dag waarop Nederland massaal een beetje verliefd is. De dag waarop de heren Vroom, Dreesmann en Blokker hun luxe skivakantie op kunnen teren. De dag waarop iedereen massaal zijn of haar naam vergeet. De dag waarop jeugdige helden hun minder sterke collega's voorzien van onechte liefdesverklaringen. Valentijnsdag is de dag van de hartjesmokken, kaartjes met roze beren en van die plastic expo-frutsels. Het is de dag van onbeperkt sky-radio gezwemel, dat mijn vrouwelijke kant stiekem wel leuk vindt. Ook is dit de dag van overwerkende postbodes en alom gevreesde handschriftinspecties. En het is de dag waarvan je, als je geen post hebt ontvangen, nog altijd kan zeggen dat je er 'toch niet aan meedoet'. Vandaag is het weer zo ver.

Overal om mij heen zitten giechelende tienermeisjes. Ik zie ze in de trein, op het marktplein, achter het kaartjesrek van de Bruna, vóór het kaartjesrek van de Bruna, voor het kaartjesrek van de concurrent van de Bruna. Ik zie ze overal. Ondertussen passeren allerlei jeukopwekkende tienerdagbladweetjes de revu. Af en toe hoor ik een elegante evaluatie van het voorgaande jaar. Dit ging in dit geval in de trend van 'dat was toch zooooo'n sukkel!'. Ik begon nog even stevig te peinzen, maar ik kon me toch echt niet herinneren dat ik haar vorig jaar een kaart had gestuurd. Ik stuur überhaupt geen valentijnskaarten. Als je me vraagt waarom, dan weet ik het niet. Commercie? Nee. Dat vind ik een argument voor losers die nooit post ontvangen. Ik ben ook een loser en ontvang ook nooit post, maar ik zie geen reden om me dan druk te gaan maken om de omzet van de bloemist. Ik vind de op hol geslagen commercie overigens wel dolkomisch, maar dat is wat anders. Zo bestaan er heuse sms-diensten waarmee je de man of vrouw van je dromen kan proberen te vangen. En het ergste is: ze worden nog gebruikt ook. Tenenkrommend. Dan heb ik toch meer romantisch besef dan ik zelf dacht.

Waarom doe ik dan niet mee aan dit beregezellige festijn? Is het te hypocriet en te geforceerd? Dat is het vast wel, maar hypocrisie is nou eenmaal mens eigen. Het is evenzo hypocriet om daar alleen op 14 februari massaal over te zeiken en verder nooit. Het argument van de commercie en de hypocrisie wordt veelvuldig gebruikt door de doorgewinterde valentijnhater. Opmerkelijk, of eigenlijk ook helemaal niet, betreft het in deze groep vrijwel altijd mannen. Deze robuuste verschijningen wanen zich niet gevoelig voor de zoetigheid van 14 februari. Waarschijnlijk zit daar ook een groep tussen die principieel niet aan huilen doet. Maar als je ze een kaartje stuurt willen ze best met je neuken hoor. Zo zijn ze dan ook wel weer. Volgens mij schuilt er toch een zeker rotgevoel achter de afkeer van de valentijnscommercie. Als dat alles zou zijn wat je dwars zou zitten, dan had je de moeite niet genomen om het van de daken te schreeuwen.

Maargoed, het is dus niets van commercie of welk ander uitgemolken cliché dan ook. Waar ik me wel aan stoor is dat vervelende anonieme gedoe. Ik weet dat dat de hele succesformule achter deze dag is, maar ik vind het enorm irritant. Wat is de toegevoegde waarde van een liefdesverklaring zonder naam? Behalve dat je tijden lang loopt te peinzen wie die persoon nou geweest zou kunnen zijn. En na drie slapeloze nachten had je gehoopt dat je die hele klotekaart nooit ontvangen had. Rozen zijn rood, de lucht is blauw, mijn honingbij, ik hou van jou. Liefs, mij. Zeg dan gewoon niks. En andersom vind ik het dus ook net zo nutteloos om iemand een kaart te sturen, zonder dat die persoon weet dat ik het ben. En ik hoor het jullie denken: 'met naam durft-ie zeker niet.' Dat klopt.

Zonet kwam er al eentje voorbij en ik wil het niet onbesproken laten: de valentijnsgedichten. Vaak in het bezit van de zwoelheid van candlelight en de stunteligheid van sinterklaas. Ze worden bijeen gebracht in de Tina valentijnsspecial, of op roze internetpagina's. Dat is dan het laatste redmiddel voor de minder begaafde letterdieren onder ons. Mocht je vandaag dus een gedicht ontvangen waarbij je zou zweren dat je die al eens eerder gelezen hebt; dan is dat heel goed mogelijk. Ik geloof dat de meeste mensen gelukkig wijs genoeg zijn om zelf wat te schrijven, of gewoon een mooie brief maken zonder welke rijmvorm dan ook. Het spreekwoordenboek van Van Dale bevat overigens, om even bij de literaire kant van de liefde te blijven, ook nog een paar mooie liefdesspreuken. Zo kwam ik het spreekwoord 'waar de meiden sponzen, plonzen de jongens' tegen, wat zoveel wil zeggen als 'gewillige meisjes zijn gemakkelijk te versieren.' Het spreekwoord 'een vrijer zonder baard is geen cent waard' leert ons dat de jongen altijd wat ouder moet zijn dan het meisje. Maar dit is meer informatie voor de liefhebber. Doe er mee wat je wilt.

En vandaag is het dus zover. De dag waarop mensen elkaar verwennen en verrassen met allerlei enge dingen. Maar op 14 februari mag dat. Ikzelf doe er dus weer niet aan mee. Ik heb er al die jaren eigenlijk nooit bij stilgestaan. Zo heb ik er ook nog nooit bij stilgestaan of ik misschien eens Yogho Yogho moet kopen, omdat er nieuwe smaken zijn. Ik dacht er gewoon nooit bij na. Valentijnsdag is gewoon niet mijn feestje. Anderen vinden het wel leuk en dat moeten ze dan ook zelf weten. Ik hou me natuurlijk wel aanbevolen voor de nodige fanmail, dan wel liefdesverklaringen van gecharmeerde lezeressen. Of ik post verwacht? Toen ik gistermorgen uit bed kwam en mijzelf voor de spiegel schuifelde, balde ik mijn fragiele spieren en zei ik tegen mijzelf 'je bent onweerstaanbaar sexy, tijger!' Daarna zette ik moedeloos thee en begon ik te hopen op betere tijden.