Maandagavond

En het is niet nieuw voor ze, wel nee, ze hebben alle series al een tig aantal keren gezien en ook van de films kennen zij de gehele tekst uit hun hoofd.

Ze beginnen mij in de ochtend al duidelijk te maken, dat dit weer hun avond is en dan gaan ze samen de komende film nog even doorspreken. Ik ben blij dat ik degene ben, die in de ochtend het eerst de deur achter mij dicht trek.

Tijdens het avondeten, loopt de spanning op, snel eten, en ja wij eten altijd om zes uur, opruimen en dan is er het eerste magische moment.

Klokslag zeven uur en Captain Janeway en haar bemanning beginnen aan hun volgend avontuur. Ik hoor vaag het misgenoegen als de episode weer onderbroken wordt door het reclameblok. Er wordt een snelle sprint getrokken naar de keuken voor koffie en versnaperingen. Dan snel weer op de plek, want de Borg staan op het punt om iemand of zelfs een geheel ras te assimileren. Na een uur wordt er weer opgelucht ademgehaald, deze episode is weer voorbij, maar nu gaan de heren zich klaarmaken voor de Grand Finale, de film.

En na de avonturen van Captain Kirk, is het nu de beurt aan Captain Picard en zijn bemanning om de ruimte te verkennen, te beschermen en in kaart te brengen. Echter Picard is niet hun grote held, maar Data, een androide die zo graag menselijk wil worden. En voor mijn autistische mannen is dit de man die zij zo begrijpen, ook zij zijn op zoek naar hoe de mens in elkaar zit, wat emoties nu precies zijn en ook zij nemen uitspraken geheel letterlijk.

Na de film, kijken ze al uit na de volgende aflevering en de volgende film, en het wordt mij op niet misverstane wijze verteld, dat volgende week maandag wij hetzelfde ritueel zullen krijgen.

Ach, en ik, ik weet mijn plek, resistance is futile.