Mantelzorg.

En dat doe ik dan ook, ik zorg voor mijn kind met autisme, ik zorg voor mijn ouders en zo nu en dan help ik ook mijn zus met reuma.
Intussen werk ik fulltime en ja dat moet ik, want alleen rondkomen van de WSW uitkering van partner is onmogelijk. Partner werkt op een sociale werkplaats en heeft longemfyseem, nog meer zorg dus.

Ik help ouders bij het ziekenhuisbezoek en dat kost vaak een snipperdag, want je baas heeft er geen oren naar dat je aan mantelzorg doet.

Verder doe ik regelmatig boodschappen, vul allerlei aanvraagformulieren in, want er is nog steeds geen centraal punt, waar alle eerdere gegevens staan opgeslagen, sluit video en tv aan en ga op bezoek, want ja ze zitten toch vaak alleen en zijn sociaal geïsoleerd.

Dan heb ik nog mijn zoon, die heeft extra zorg nodig, elke 6 weken evaluatiegesprek op school, het taxivervoer van en naar school regelen en dat is een klus, want dat gaat via twee taxibedrijven en de gemeente.

Ik doe het met liefde, maar het is zwaar en eigenlijk heb ik geen keus, want wat voor opties zijn er ?
Verzorgingshuis, eerst ellenlange wachtlijsten en het nieuws van de laatste tijd, maakt je toch niet gelukkig om je ouders daar achter te laten.
Kind uit huis plaatsen, is voor mij niet bespreekbaar.

Wat mij kwaad maakt, is het feit dat Zalm uitgebreid op de tv vertelt, dat hij geen twijfels heeft om zijn ouders te verzorgen.
Nee Zalm, dat geloof ik best, een best betaalde baan en dus in staat om hulp te betalen, een groot huis ( ik kan in mijn huiskamer niet eens een eettafel kwijt) en een vrouw die niet werkt.

Ja Zalm, ik geloof best dat mensen voor hun geliefden willen zorgen, maar je moet ook begrijpen dat niet iedereen de mogelijkheden heeft.

Dus praat geen schuldgevoel aan bij die mensen waarbij het niet lukt, het feit dat je wilt helpen, maar er niet toe in staat bent, geeft je al een groot schuldgevoel.