Keroppi op wintersport

Als lid van de sportcommissie van mijn studievereniging was het niet eens verplicht om mee te gaan op de door ons georganiseerde ski-week, maar eigenlijk was ik best nieuwsgierig naar hoe dat nou zou zijn... zo in de sneeuw.
Doordat we in het laagseizoen zouden gaan was het een zeer acceptabel bedrag voor 10 dagen sneeuwpret, maar de bijkomende kosten zoals les en materiaalhuur maakte dat ik toch nog wel even moest slikken van het totaalbedrag.

En toen begon ik toch wel een beetje te twijfelen, want wat nou als ik na 2 dagen in de sneeuw ploeteren al tot de conclusie zou komen dat wintersport niet mijn ding was. En dat après-skien... ik bedoel, als ik aan 1 muzieksoort een hartgrondige hekel heb...

Toch stond ik op de dag van vertrek (2 januari, dus met kleine oogjes van het slaapgebrek) met een volgepakte tas te wachten op de bus. Nadat ik mijzelf en tas naar binnen had gewerkt (stadsbussen zijn niet gemaakt op weekendtassen) reed de bus een aantal meter. Om vervolgens niet meer van zijn laats te komen. Met de mededeling "deze doet het niet meer" dreef de chauffeur ons de bus uit en was het wachten op de volgende bus. Op het jaarbeursplein beland kwam ik terecht in 1 grote woelige menigte van bussen en mensen en ski's. Maar nergens een bekende te zien.
Half paniekerig belde ik een vriendin annex reisgenoot op met de vraag waar ze zich verborgen hielden. Die wist mij vervolgens lachend te vertellen dat ik uur te vroeg op de verzamelplek was.
Ik haalde een grote kop thee voor mijzelf en nestelde me, tegen mijn tas, in waterige winterzonnetje.
Toen we na een ruim uur met de hele groep compleet waren, laadden we ons in in de bus en vertrokken richtring de sneeuw. Ondanks dat ik had verwacht dat een groep van 24 veterinairen een hoop kabaal zouden maken viel het me alles mee.
Dit in tegenstelling tot het slapen in de bus, maar daar hadden we ons al op ingesteld. Na een aantal uren opgesloten in de bus te hebben gezeten kwamen we dan eindelijk aan in Le Corbier, waar de pistes gelukkig wit waren.

Om nu in detail mijn hele reist e gaan beschrijven zou wel leuk zijn maar zou resulteren in een heus boekwerk, het komt er in het kort op neer dat ik een bijzonder gave vakantie heb gehad. Okee het appartement was dan niet luxe, maar om te eten en slapen was het okee. En een keukentje met maar 2 pitten is ook niet erg handig, maar je leert wel inventief koken (ik hoef geen cursus time-managment meer).
En het skiën, dat was ook helemaal te gek. Afgezien van het clubje engelse mutsen in mijn ski-klasjes... Deze dames deden voorkomen alsof het skiën 1 grote martelgang voor hun was. Uren hebben we gespendeerd staand op een helling, wachtend tot 1 van de mutsen eindelijk ook beneden was. Want waarom zou je snel naar beneden gaan als je ook tergend langzaam kan?
En natuurlijk ook nog eens het eeuwige gezeur over hoe hoog en steil het allemaal wel niet was. Blijf dan toch op het terras zitten, mens!

Dolgelukkig waren we dus ook toen op een middag de dames besloten om op het terras te blijven en niet met ons mee te gaan. Nu konden we onder leiding van Gerard (onze zwijgzame ski-leraar van een jaar of 50, waar komt die knappe-ski-leraar-mythe vandaan?) naar de enge pistes.
En dat hebben we geweten! In een moordend tempo (we hoefde tenminste niet meer om de 2 bochten op een engelse theemuts te wachten) stoven we van de helling om onderaan met de adrenaline nog in ons lijf te kijken naar de helling waarvan we ons hadden af gegooid.
En tuurlijk ben ik ook wel gevallen hoor, maar geen van de keren zo ernstig dat er sprake van pijn was. Meestal was het enkel een kwestie van sneeuw afkloppen en gaan!
Veel en veel te snel eindigde de reis alweer en besefte ik dat ik in die paar dagen toch wel een hoop ski-hut nummers (ongewild) van buiten kende. En na met de hele groep als afsluiting ge-kaas-fondued te hebben (gruwelijk lekker!) was het tijd om de bus weer in te gaan. Twaalf slapeloze uren later arriveerden we weer in Utrecht.

Maar volgend jaar gaan we weer!