Keroppi en de klucht

Elke jongere die in de tweede fase zit of van mijn leeftijd is en de tweede fase dus al heeft doorlopen weet wat het vak CKV inhoudt. Punten scoren door culturele dingen te doen.
Elke school vult deze bezigheid weer anders in, bij sommige scholen wordt alles klassikaal gedaan, andere scholen hebben geen zin om een stel balorige pubers op hun verantwoordelijkheid naar een theater mee te sleuren en verwachten dat je zelfstandig culturele dingen gaat doen.
Mijn ouders die wel voorstander zijn van wat culturele ontwikkeling waren dus ook bijzonder in hun nopjes met dit beleid. Geweldig, nu konden ze hun kiddo's gewoon meesleuren onder het mom van: ""ja maar het moet voor school".

Het is dus bijna overbodig om te vermelden dat ik de eerste in de klas was die het benodigde aantal punten bij elkaar had. Maar lang leve de fraude! Aangezien mijn ouders gewoon fijn doorgingen met het sleutelen aan onze algemene ontwikkeling voorzag ik bijzonder genereus klasgenoten van kaartjes en plaatsbewijzen zodat zij ook weer een paar punten stegen qua cultureel saldo.

En wat wil het lot nou? Op het moment dat ik de middelbare school verliet, trad mijn broertje de tweede fase binnen. Vol enthousiasme konden mijn ouders weer aan de slag.
Zo kwam ik een keer thuis en zag mijn moeder bijzonder verdiept in de catalogus van het plaatselijke theater. "Waar zullen we heen gaan?" vroeg ze vol enthousiasme. Ik, moe van een hele dag informatie opnemen, kon niet echt meer enthousiasme opbrengen en verzuchtte: "Verras jij ons maar, mam".
Gelijk dook ze weer in haar boek vol aanprijzingen.

Een paar dagen terug was dan de dag aangebroken dat 1 van de uitgekozen voorstellingen werd opgevoerd en met lichte dwang werden mijn broertje en ik meegevoerd. Ik wil best cultureel doen op zijn tijd, maar liever niet op zaterdagavond aangezien ik dan liever met vriendinnen uitga. Mijn broertje zei het niet hardop, maar ik kon me wel indenken dat hij liever met een zak chips op de bank naar Idols zit te kijken dan met ons meegevoerd te worden.

Toen we het theater binnen kwamen schrok ik toch wel van het gehalte grijze haren. Het leek wel een bijeenkomst van de "bond te bevordering van theater onder 60 plussers".
Toen we in de zaal zaten, kwamen net voordat het zou beginnen de gebruikelijke 'net op het nippertje' mensen de zaal binnen stommelen. Natuurlijk zaten ze naast ons zodat ik me uit mijn net gevonden comfortabele houding moest hijsen en net moest doen alsof ik het niet erg vond. Mijn moeder zat al wat naar mijn buurman te loeren en te smiespelen met mijn vader toen ze naar mij toeboog om te zeggen: "Weet je wel dat je naast de burgemeester van je woonplaats zit?"
Ik kon er niet echt warm of koud van worden.

Over het stuk kan ik kort zijn. Het was een klucht (wat het overschot aan bejaarden verklaarde) maar kwam voor mij meer over als de zoveelste poging tot het maken van een Nederlandse comedy. En iedereen die per ongeluk zo'n misbaksel bij het zappen op tv is tegengekomen weet hoe triest het niveau daarvan is.
Toen ik na een half uurtje het echt had gehad qua voorspelbare grappen en flauwe humor, bleek dat het nog geen tijd was voor pauze. Die kwam nog 3 kwartier later.
Spontaan schoot ik in de stress. Ik had met het afspreken voor het uitgaan rekening gehouden met 3 kwartier - pauze - 3 kwartier. En niet met een marathon-compilatie van neerlands slechtste pogingen tot humor.

Mijn moeder zag mijn spontaan ontstane stress en de juffrouw achter het buffet ook, die mij wat dingen toe bitste. Op het moment dat ik met rollende ogen het flesje frisdank aan mijn moeder overhandigde, was mijn afkeer voor het stuk en de angst dat mijn hele planning in de soep zou lopen zo voelbaar dat mijn moeder me toch de toestemming gaf om te vertrekken.

Bij de garderobe aangekomen bleek dat ik duidelijk een geval was van het eerste schaap wat over de dam sprong. Opeens kwamen er nog meer mensen aanlopen die toch liever hun tijd aan wat nuttigs gingen besteden.
Gehuld in mijn jas wenste ik mijn vader en moeder nog veel plezier, mijn broertje veel sterkte en vertrok.

Dat dit geluk met een ongeluk gecombineerd zou worden zal te lezen zijn in het volgende verhaaltje