Keroppi gaat kleien

Ik kwam na een halve dag werken blij het huis binnen kwam stormen met de mededeling "0 cent kasverschil" wees mijn moeder naar de telefoon en zei dat ik een vriendin terug moest bellen.
Toen ik haar aan de lijn kreeg overviel ze me met een stortvloed aan woorden waar ik nog net "park, parade, leuk, en Stonehenge" uit kon halen. Aha, het is dus de bedoeling om iets leuks te gaan doen, nou daar ben ik altijd wel voor in!

Snel werden nog wat mensen opgetrommeld en spraken we af op het station, ogenblikkelijk begon ik aan mijn race tegen de klok. Nog nooit heb ik in zo weinig tijd 2 broodjes weggewerkt, gedouched, m'n Gamma-outfit voor iets meer casual verruild en mijn tas volgestort met troep die ik nodig dacht te hebben.
Met de mededeling "je ziet me wel verschijnen" richting mijn moeder, fietste ik weg. Of dat ik nou wind mee had of het station toch wat dichterbij lag dan ik had ingecalculeerd... ik was in ieder geval te vroeg. Een mooie redenen om naast een retourtje Rotterdam CS nog een zak snoepjes te kopen.
Net toen ik mijn eerste snoepje op wilde smikkelen ging mijn telefoon af, het was 1 van mijn vriendinnen die door omstandigheden veel later zou komen.

Ondertussen was de groep, op haar na, compleet en terwijl we ondertussen 3 treinen hadden laten passeren zagen we haar eindelijk aan komen rennen. Na een voorspoedige reis (waarom klaagt men toch altijd over het OV, ik heb nauwelijks problemen) vervolgden we onze tocht naar het Zuiderpark (ook wel bekend als 'het park bij de Euromast").
Nou wil het feit dat 2 meisjes uit de groep nogal apart gekleed waren, elfjes-style om het zo uit te drukken. En het was grappig en genant tegelijk om te zien hoe dom en ongegeneerd mensen kunnen staren.

Toen we eindelijk op de plaats van bestemming waren ('Stonehenge' nagebouwd met bamboe-stokjes...) zagen we dat er de mogelijkheid was om een picknick mand te bestellen. De combinatie honger + mooi weer deed ons niet lang twijfelen en algauw stonden we watertandend te wachten op onze mand. Terwijl we een beetjes stonden te kletsen drong een man met een handycam ons groepje binnen en probeerde een diepzinnig gesprek te op gang te brengen. De gedachte dat we gefilmd werden deed onze glimlachen verstarren in 'foto-grijnzen' en her en der werden plukjes haar gauw in model geschoven.
Bij wijze van redding werd ons een gigantische picknickmand in de handen gedrukt en we liepen naar een zonnig plekje op het grasveld. Het aanzien van 5 meisjes met een enorme picknickmand tussen de overjarige hippies en andere spirituele mensen moet een bijzonder leuk gezicht zijn geweest want opeens doemde er een professionele tvcamera (R'dam tv ofzo ) voor ons op en wederom werden we gefilmd. Blij dat we net die plukjes haar in model hadden gebracht probeerden we tegelijkertijd net te doen alsof we niet door hadden dat we gefilmd werden en zo mooi mogenlijk in beeld te komen.

Terwijl we liggend en kletsen in de zon de picknickmand leegvraten werden we aangesproken door iemand van organisatie. Of wij misschien intresse hadden om mee te doen aan de vrouwencircel. Ik kreeg gelijk aan een visioen van vrouwen die hand in hand al dansend en zingend een grote kring vormen en probeerde de jongen uit te leggen dat ik me daar toch niet echt het type voor voelde. Maar nee! Wij begrepen het helemaal verkeerd, legde hij ons geduldig uit. De vrouwencircel was een grote hoop klei waar een rok van moest gemaakt worden. 'S avonds werd een vrouw daar toch haar middel in ingegraven om daar een aria te gaan zingen.
En het bezwaar dat onze kleding vies zou worden werd meteen verworpen, het was namenlijk de bedoeling dat je gehuld in een wit jurkje jezelf in de hoop klei zou werpen.

Na onderling overleg gedurende 5 minuten (de jurkjes waren namenlijk best wel doorschijnend ) durfden we het toch wel aan en gingen een 5-tal jurkjes halen.
Terwijl ik naar de berg klei liep gniffelde een vriendin: "Deze schijnt nog meer door dan die jurk van kolderdag ". Maar ach, een snelle blik om mij heen leerde mij dat ik geen bekende zag en ook geen mensen die ik als bekende zou willen hebben. Dus 'who cares' en met 2 vriendinnen begonnen we te boetseren. Echt geweldig om te doen, kleien, maar dan op mega-formaat! Op de rok hebben we toen een manshoog vrouwfiguur gemaakt. En toen we in volle tevredenheid naar het resultaat keken, bemerkten we dat de klei overal op ons zat. Van onze tenen tot aan onze oogleden!
Gierend van het lachen (want melig word je wel van dat wroeten in een berg klei) liepen we naar de tuinslang die daar lag met om je schoon te spoelen. Terwijl ik mijn benen ontdeed van klodders modder greep mijn vriendin opeens de slang uit mijn handen en spoot op mijn buik. "Aaaarrrrrg! Jij... jij... jij..." bracht ik uit, geschokt door het koude water op mijn buik en het feit dat de jurkjes nou helemaal door zouden schijnen. Onmiddelijk rukte ik de slang uit haar handen en wraaklustig spoot ik haar ook nat. Terwijl dit schouwspel zich nog even herhaalde en ik meer en meer op een 'miss wet-dress' deelneemster begon te lijken, zag ik in mijn ooghoek de tv-camera weer opdoemen. Ja meisjes in natte witte jurkjes, zo scoor je wel bij de kijker he...

Toen besloten we dat we wel nat en schoon genoeg waren en gingen weer terug naar onze picknickmand + kleed om daar in het zonnetje op te drogen. (Wederom doemde de tv camera op, zouden we gestalkt worden?) Toen we eindelijk weer droog waren en onze normale kleding aanhadden begaven we ons naar een ander deel van Rotterdam, daar was namelijk de Parade, en volgens 1 van ons was dat heel erg leuk. Maar blijkbaar waren we vandaag nog niet genoeg gefotografeerd en gefilmd want onderweg kwamen we een man tegen met fototoestel. Onze monden sprongen automatisch in een 'foto-grimas' totdat we *klik* hoorden. Omdat we toch onze nieuwsgierigheid niet konden bedwingen vroegen we waarom deze man hier stond met zijn fototoestel. Toen we hoorde dat hij van plan was om een fotoboek te maken met foto's van mensen in Rotterdam boden we meteen aan om nog eens te poseren. En nog eens, en och een extra foto voor de zekerheid kan nooit kwaad he!

Aandachtsgeil? Wij?