Dark Souls II: Crown of the Ivory King

In Crown of the Ivory King is een winterjas aan te raden. Zodra je je weg hebt gevonden naar de DLC via het haast vanzelfsprekende Shrine of Winter, word je vrijwel meteen verrast door een sneeuwstorm. In dit deel van The Lost Crowns vecht je niet uitsluitend tegen de gecorrumpeerde machten van de Ivory King; het is een gevecht met de elementen. Twee Souls-veteranen hebben zich door het laatste stukje Dark Souls II gevochten.

Kensuke: Met wat voor build heb jij de DLC's doorgespeeld? Ik heb het met een strength/dex-build die alleen dual katana's gebruikt gedaan. Alles moet snel dood. Om het uitdagend te houden ben ik op level 150 gebleven.

2dope: Ik heb dezelfde build gebruikt als voor de main game, ik speelde op level 200 in NG+. Mijn build was pure tank, heel veel poise/armor/stamina. Net geen fat roll, wapens wisselend tussen Red Iron Twinblade en Lightning Demon Great Hammer. En nee ik heb niets te compenseren.

Kensuke: Stoer. Hoe dan ook, we zijn alweer bij de allerlaatste DLC aangekomen. Dat betekent dus ook een nieuwe omgeving.

2dope: Yep, waar Crown of the Sunken King begeven was met een soort Azteekse invloeden vol piramideachtige constructies en Crown of the Old Iron King omgeven was met vuur, as en ijzer, komt Crown of the Ivory King weer met een voortreffelijk verfrissend, niet eerder gezien klimaat. De uitgestrekte en ondergesneeuwde vlaktes doen het qua sfeer wederom prima. De combinatie van de bijna verblindende witte sneeuw met het ijzige geluid van een sneeuwstorm zou er welhaast voor zorgen dat je de cv in je huiskamer nog even een extra draai geeft. Een tien voor de sfeer.

Kensuke: Ik heb ook genoten van de onbarmhartige omgevingen. Het is er zo koud dat zelfs de user interface eruit ziet alsof het bevroren is. We landen in Frozen Eleum Loyce. Het is een ijzige stad omringd door enorm hoge muren, je zou bijna denken dat bezoekers niet welkom zijn.

2dope: Frozen Eleum Loyce geeft je met regelmaat een gevoel dat je je op een lineaire plek begeeft. Dit is het bekende verneukeratieve kenmerk van Dark Souls-leveldesign. De waarheid is dat het geheel een stuk uitgebreider is dan het oog in eerste instantie doet vermoeden, hoewel er in dit deel wel meer nadruk ligt op backtracking. Dat moet je liggen, sommige mensen hebben een hekel aan dat soort 'back & forth'-gameplay.

Kensuke: Klopt, in eerste instantie zijn er allerlei alternatieve wegen geblokkeerd door ijzige muren. Je eerste doel is dan ook om Eleum Loyce iets op te warmen om de boel iets te laten smelten. Zodra dat gelukt is wordt de wereld een stuk meer open en kun je kiezen uit verschillende wegen. Leuker nog is het feit dat dat niet alleen het ijs smelt, maar dat vijanden die zich eerder in een winterslaap bevonden wakker worden. Hierdoor worden gebieden waar je eerst zo doorheen liep plotseling veel moeilijker. Dus wat dat betreft is het niet meer van hetzelfde, maar krijg je een soort herziene (lees: moeilijkere) versie van dezelfde route.

2dope: Exact. Op die manier weet From Software wederom een stuk level op voortreffelijke wijze nieuw leven in te blazen. En ze komen er mee weg, net zoals ze er mee weg kwamen in Anor Londo met het licht uit, of New Londo Ruins zonder water. Onaangenaam verrast werd ik dan ook toen ik tijdens het matten met een Crystal Golem opeens in m'n rug werd gestoken door twee wakker geworden hollow prisoners, die eerst nog zo vredig zaten te bidden. Mijn favoriete voetsoldaat was overigens de Rampart Golem, vanwege zijn veelzijdige tactiek.

Kensuke: Het viel me ook erg op hoeveel verraderlijke NPC's in deze DLC zitten, klootzakken. Het leukst vond ik de egel vol ijspegels op zijn rug die als een dodelijke bal naar je toerolt. Het hoogtepunt van iedere Souls-game zijn echter de bazen. Goed nieuws, er zitten twee (plus een kloon) heerlijke bazen in deze DLC. Allereerst is er Aava 'The Kings Pet'. Deze sneeuwwitte tijger deed me aan het gevecht tegen Sif denken, maar niet op de negatieve kloon-manier zoals Royal Rat Authority. Aava is net als Sif een onvoorspelbaar gevaarlijk dier dat helemaal tot leven komt dankzij de uitstekende animaties. Ik vond het een van de betere baas-gevechten in de hele game.

2dope: Ugh, praat me niet over die kloterat. Dat was een van de eerste momenten dat ik me ergerde aan het gank-element waar je meer mensen over hoort klagen. Sif was een legendarisch gevecht, nog even los van de toffe lore en stijl die hij bij zich draagt. Ik ben het met je eens dat Aava in dat aspect een welkome Déjà vu was. Vooral leuk dat je na een minuut DLC al kennis kan maken met deze katachtige.

Kensuke: En die laatste baas, mein got. Je wordt neergezet op een episch podium met een baas die een gigantisch lichtzwaard bij zich draagt.

2dope: Ja, eens, het decor in The Old Chaos is subliem. Toch was de laatste baas een beetje anticlimax voor me, het voelde als een Gwynn-Light. Tof gevecht? Oh ja. Epische entree? Hell yes. Moeilijk? Meh. Ik moet hierbij wel verklappen dat ik een overkill aan hulptroepen bij me had. Sue me. Overigens voor het eerst dat ik me in een 6v6-gevecht bevond, maar genoeg gespoiled daarover.

Kensuke: Ik denk dat jij een stuk meer in de lore zit dan ik. De laatste tijd heb ik niet meer zo opgelet op de item descriptions. Hoe sluit deze DLC precies aan op de lore?

2dope: Eleum Loyce heeft voor lore-fans een interessant achtergrondverhaal. De stad was in een ver verleden een welvarend koninkrijk, geregeerd door de barmhartige Ivory King. Op een bepaald moment werd er een oud kwaad ontdekt diep onder het land: The Old Chaos. Dit is waar er in lore-termen een connectie gevonden kan worden met het eerste deel van Dark Souls, alwaar de Witch of Izalith in een mislukte poging om de First Flame opnieuw aan te wakkeren, een groot kwaad broedde wat uiteindelijk de Bed of Chaos werd. Natuurlijk wordt dit nergens zodanig verteld en zijn het aannemelijke vermoedens. Zo zijn er nog vele andere elementen die raakvlakken vertonen met eerdere DLC en de eerste Dark Souls, maar daar is een review niet lang genoeg voor.

Kensuke: Duidelijk, ik was alleen wel teleurgesteld met zowel de lore als de beloning voor het verzamelen van de drie DLC-kronen. Maar dat zullen we niet hier spoilen.

2dope: Ja, kan ik me in vinden. Wat extra dialogen bij die ouwe Vendrick is niet echt afdoende bevredigend. Ondanks dat het 'slechts' DLC is, voelt het zo.. leeg, als je klaar bent (no pun intended). Achteraf gezien zou ik het als algehele ervaring toffer gevonden hebben om deze drie DLC's meteen mee te nemen. Nog een stukje kritiek mijnerzijds met betrekking tot de reguliere vijanden; ze zijn allemaal zo traag! Het werd me voor mijn gevoel niet moeilijk genoeg gemaakt om het leeuwendeel niet te kunnen backstabben.

Kensuke: Nu we toch over de negatieve dingen zitten te praten... Er zit één bepaald gebied in, de Frigid Outskirts, waar je midden in een sneeuwstorm wordt gegooid. Je kunt er letterlijk geen hand voor ogen zien. Dat klinkt spannend, maar de lange trektocht naar de baas is alleen maar vervelend ploeteren. Aan het eind wachten twee kloons van Aava. Knettermoeilijk gevecht, maar alsnog best wel een anticlimax.

2dope: Ja, ze hadden dit wel wat leuker aan mogen kleden. Ik maak nog even een vergelijking met de vorige DLC's, waar je je bij de herziene Smelter Demon in The Iron King een helse weg moest banen door legioenen van afwisselende en vooral strategisch geplaatste vijanden. Idem voor de frustrerende route door Cave of the Dead in The Sunken King. Dat waren typerende lijdenswegen die op zichzelf al uitdaging genoeg waren voor een lekkere dosis voldoening.

Kensuke: Dit is het allerlaatste stukje Dark Souls dat we waarschijnlijk in lange tijd gaan zien. Vond jij het een waardige afsluiting? Ik vond het leuk dat From Software met de DLC een paar nieuwe mechanieken heeft geprobeerd en dat de gebieden een stuk opener waren dan de main game. Toch vind ik ze bij elkaar niet zo sterk als Artorias of the Abyss. Ik ga wel het maandelijkse 'toetje' missen, maar gelukkig is Bloodborne niet ver weg.

2dope: Een waardige afsluiting is lastig te zeggen, omdat er niet echt een sluitend einde is. Het was wat mij betreft wel in lijn met de vorige twee delen, zelden zag ik DLC die zo de moeite waard was op het gebied van vernieuwing, speelduur, en letterlijke content (items, powers, enemies, bosses). Over de hele Dark Souls II-lijn moet ik ook bekennen dat het eerst deel mij meer is bijgebleven, maar een waardige opvolger was het zeker en de DLC-pakketten zijn hun geld dubbel en dwars waard.