Grand Slam Tennis 2

Gespeeld op Xbox 360, ook beschikbaar op PlayStation 3.

Tennis is een sport met historie, sfeer en soms gigantisch lange wedstrijden. Electronic Arts heeft met Grand Slam Tennis geprobeerd dit alles te bundelen in de enige tennisgame met een licentie voor Wimbledon. Zonder kennis van het eerste deel, maar met voldoende ervaring met sport- en tennisgames en een meer dan lichte voorliefde voor de tennissport, ben ik gaan ontdekken in hoeverre het de makers is gelukt.

Oud en nieuw
Wat direct opvalt is dat Grand Slam Tennis 2 naast een grote verscheidenheid aan huidige toppers, zoals Nadal, Federer, Djokovic, Sharapova en Williams ook een keur aan oude toppers heeft. Boris Becker, Stefan Edberg, Martina Navratilova, Michael Stich en John McEnroe zijn enkele van de oude namen die in het spel verwerkt zitten.

Als eerste ben ik aan de slag gegaan met de careermode. Deze draait, zoals de titel al doet vermoeden, voornamelijk om de vier Grand Slam-toernooien. Elke Grand Slam heeft zijn eigen pré-toernooi met dezelfde ondergrond. Je krijgt op verschillende niveaus doelen mee. Je hebt doelen per seizoen zoals een aantal dropshot- of smash-winnaars slaan of de 75e plaats in de ranking bereiken. Ook krijg je algemene doelen mee gedurende je carrière zoals Andy Murray verslaan op de Australian Open of Stefan Edberg verslaan.

Punten verdienen
Tijdens de wedstrijden die je speelt kun je carrièrepunten verdienen waardoor je stijgt op de ranglijst. Je kunt extra punten verdienen door specifieke slagen te maken in de wedstrijd. Hierdoor kun je sneller stijgen door elke wedstrijd gevarieerd te spelen. Dit zorgt ervoor dat de careermode uitdagender wordt. Een leuk extraatje is dat de oude tennislegendes meedraaien in de toernooischema's. Zo kun je na een halve finale tegen Rafael Nadal op de Australian Open in de finale komen tegen John McEnroe.

Naast de losse wedstrijden kun je memorabele Grand Slam-wedstrijden naspelen. Zo kun je bijvoorbeeld de Australian Open-finale van 2003 spelen tussen Venus en Serena Williams. Ook hier krijg je doelen mee waarmee je punten kunt verdienen. Bij voldoende punten speel je een eerder decennium vrij. Je kunt dan onder andere de Wimbledon-finale van 1990 spelen tussen Boris Becker en Stefan Edberg.

McEnroe en Cash weten hoe het moet
De sfeer en de omgevingen van de Grand Slams zijn goed verwerkt door de makers. De setting ziet er heel goed uit. Tijdens de wedstrijden wordt het commentaar geleverd door John McEnroe en Pat Cash. Dit commentaar is heel leuk gedaan. Het zijn geen standaard "What a great ball"-zinnen, maar de twee oude rotten bespreken ook tennistactieken tijden het commentaar en bespreken wat zij vroeger fijn vonden spelen. Wat dan weer minder slim is gedaan, is dat John McEnroe ook het commentaar levert als je een wedstrijd tegen hem speelt. Hier had naar mijn mening iets beter over kunnen worden nagedacht.

De controls bieden een aparte ervaring. Je maakt geen gebruik van de vier actieknoppen. Je beweegt met de linkerstick en slaat met de rechterstick. Door speciale bewegingen kun je verschillende soorten slagen maken. Met de triggerknoppen tover je jouw slagen om in lobs of dropshots. Het is in het begin even oefenen, maar als je eenmaal aan de controls gewend bent, speelt het heel prettig en vraag je jezelf af waarom dit niet eerder is verzonnen bij tennisspellen.

Goed, maar net niet goed genoeg
De gameplay loopt goed en vloeiend door. Grand Slam Tennis 2 is er heel behoorlijk in geslaagd om de gameplay zo realistisch mogelijk te maken. Je maakt geen onlogische slagen en de speler loopt natuurlijk over het veld heen. Wanneer je bijvoorbeeld naar links wil lopen duurt het heel even voordat je personage overschakelt richting de andere kant. Toch merk je dat soms bij bepaalde slagencombinaties jouw speler totaal niet reageert. Dit gebeurt echter net niet vaak genoeg dat je je eraan gaat ergeren. De integratie van de bewegingen van de speelomgeving kom op mij over als net niet afgemaakt. Zo ontwijken de lijnrechters de bal als deze op ze afkomt. Dit zijn dan weliswaar zulke standaardbewegingen dat ze soms juist in de lijn van de bal buigen, maar ik vond het gegeven op zich leuk gedaan. Het is dan weer licht teleurstellend om te zien dat de ballenjongens en -meisjes juist helemaal niet bewegen. De eerste reactie die dit bij mij opriep was: doe het dan helemaal wel of helemaal niet.

Te makkelijk of te moeilijk
De offline multiplayer is de enige modus waarin je als speler ook aan de verre kant van het veld speelt. Dit is achteraf gezien maar goed ook, want je komt al snel tot de ontdekking dat dit heel vervelend speelt. Je krijgt bijna geen gevoel bij de diepte van het veld en de snelheid van de bal waardoor je veel meer ballen mist dan wanneer je aan de voorkant van het veld speelt.

Vanaf de start van de careermode kom je tot de ontdekking dat je heel makkelijk wint van de computer. In een volledig seizoen heb ik maar een paar games verloren. Dit kwam dan voornamelijk doordat ik aan het experimenteren was met slagen om te zien wat er allemaal mogelijk was. Bij een simpel serve-and-volleyspel win je vrij makkelijk alle sets met 6-0. Mijn eerste gedachte was dan ook dat ik misschien wel heel goed was en het daardoor van een leien dakje ging. Deze gedacht werd echter snel teniet gedaan op het moment dat ik de online multiplayer ging spelen. Hier werd ik, zeker in het begin, compleet van de baan gespeeld door mijn tegenstanders. Het lag dus, helaas, niet aan mijn superieure spel.

Conlusie
Grand Slam Tennis 2 ziet er heel mooi uit. Met de combinatie van toppers van toen en nu biedt het de tennisfans een leuke ervaring. Ook het naspelen van klassieke Grand Slam-finales biedt een leuk extraatje. De gameplay loopt prima, maar is in de singleplayer zo makkelijk dat er van uitdaging bijna geen sprake is. Om je skills echt te testen zul je je verplicht moeten wenden tot de multiplayer. Om het in tennistermen te zeggen, het spel heeft een technisch goede service, maar hij is niet hard genoeg om indruk te maken. Het spel is leuk gemaakt, maar er had veel meer uitgehaald kunnen worden.