Evenement: Rockin' Park
Op zondag 27 juni was in Nijmegen het eendaagse festival Rockin’ Park, dat dit jaar voor de derde keer gehouden werd. De 35.000 bezoekers verspreidden zich vanaf elf uur over het Goffertpark', dat net zoals vorige week bij Muse tot festivalterrein was verheven. De elf bands die optraden waren afwisselend op het A- en B-podium geprogrammeerd, zodat je in principe alles kon zien.
Om twaalf uur startte de eerste band, Black Bottle Riot, op het hoofdpodium. Nog lang niet alle bezoekers waren gearriveerd en de ruimte voor het podium was maar voor een kwart gevuld. Maar de band had er zin in en beloofde ons 'even te gaan helpen' bij het wakker worden. Tussen de stevige rocknummers door haalde de Nijmeegse zanger herinneringen op aan de keer dat hij, samen met zijn vader, zijn eerste vlieger had opgelaten in ditzelfde Goffertpark. Bij het laatste nummer, Stay Hungry (for Rock ‘n' Roll), bewogen de hoofden van het publiek al heel wat wakkerder mee.
Inmiddels waren wij ook hongerig en na een lekker frietje en een niet zo lekkere hamburger begaven we ons naar het B-podium voor de tweede act van de dag: Customs. Deze Belgische band klonk heel wat gelikter dan de openingsact en hij deed sterk denken aan het Nederlandse Moke. De zanger vindt het 'een genoegen om hier te zijn' en de gereserveerdheid die uit zijn woorden spreekt klinkt eigenlijk ook uit de band. Het is wel goed, maar het raakt je niet echt en het publiek staat er ook wat gelaten bij, al is The Matador wel een lekker nummer. Ook leuk was een cover van een nummer van Joy Division.
De gelatenheid van het publiek zou ook kunnen komen door het weer. Het is inmiddels bijna 30°C en er is weinig schaduw te bekennen. In een park zou je bomen verwachten, maar het festival is precies op een grote open plek gesitueerd. Er zijn een paar zeilen gespannen die voor schaduw moeten zorgen, maar die plekken zitten overvol. Er zitten zelfs mensen tegen prullenbakken aan voor een beetje schaduw. Gelukkig is er wel gratis drinkwater te krijgen bij de wc's, al staan daar op het heetst van de dag flinke rijen.
Na Customs kwam er nog een Vlaamse band, het uit Gent afkomstige Arid. Anders dan hun landgenoten doen ze erg hun best om het publiek erbij te betrekken; de zanger springt bijvoorbeeld van het podium af en laat het publiek op sommige nummers mee-yeah-en. Ze maken redelijk rustige luisterrock en de belofte om ons te entertainen maken ze zeker waar.
The Black Keys daarna maken weer wat ruigere blues-rock, al spelen ze ook rustigere nummers. Ze starten hun optreden slechts met z'n tweeën, enkel de zanger/gitarist en de drummer bezetten het podium. Toch weten ze flink wat geluid te produceren en de toevoeging van een basgitaar en een keyboard brengt later wat meer variatie.
Hierna slenteren we over de stoffige vlakte weer richting het hoofdpodium voor het Engelse White Lies. De band zelf ziet er een beetje verlopen uit en de fluwelen gordijnen op de achtergrond staan in contrast met de verwassen grijze T-shirts die de bandleden aanhebben. Het geluid zelf is prima, al komt de zanger soms wel wat slecht over de muziek heen. De interactie met het publiek blijft bij een 'thank you all for coming', maar dat drukt de pret niet echt. Bij de hit Farewell to the Fairground zingt en klapt het publiek enthousiast mee.
Inmiddels nemen de rijen voor het water derdewereldlandse vormen aan. Toch weten we ons flesje weer te vullen en we bemachtigen een plekje in de schaduw bij de Amerikaanse punkband Rise Against. Iedereen heeft het heet, ook de zanger die zich afvraagt wiens idee het was om doorzichtig plastic boven het podium te spannen… Toch schreeuwt hij zich vol enthousiasme door het optreden heen en de echte liefhebbers gaan los voor het podium. Ze spelen ook wat rustigere muziek, zoals een 'summertime song for this wonderful fucking country and these wonderful fucking people'.
Hierna betreedt de Schotse Amy MacDonald en haar band het hoofdpodium. Ze heeft wat geoefend op haar Nederlands en perst er een schattig klinkend 'denkewel' en 'hoe gaat met je?' uit. Ook zij vindt het heet: "Never thought the warmest gig I'd do would be in the Netherlands. It's even warmer than in Spain!" Ze draagt ook nog een nummer op aan het Nederlandse elftal, Run, 'because they need to keep running'. Ze denkt dat Nederland een goede kans maakt om te winnen, wat natuurlijk met veel gejuich ontvangen wordt. Met de band erbij klinken de nummers wat ruiger dan op de cd en het is dan ook een prima optreden. Ook een cover van Born to Run, enkel begeleid door Amy zelf op een akoestische gitaar, wordt goed ontvangen.
Omdat we het concert van Amy helemaal afgekeken hebben, staan we bij de Stereophonics wat verder naar achteren. Bij het B-podium, waar ze spelen, staan geen videoschermen en we besluiten dan ook de schaduw van de Jack&Cola-vrachtwagen op te zoeken. Gelukkig is de muziek ook daarvandaan goed te horen. De muziek klinkt prima en bij bijvoorbeeld een hit als Maybe Tomorrow pakken ze flink uit.
Weer wat afgekoeld lopen we richting Ben Harper & Relentless7 op het hoofdpodium. Zelf had ik nog nooit van de zanger Ben Harper gehoord, maar een rondje you-tuben leerde me dat het een erg veelzijdige artiest is, afkomstig uit Amerika. Hij speelt blues, soul, folk, reggae en rock. Samen met Relentless7 zet hij een stevig optreden neer, waarbij vooral zijn rock-kant naar voren komt. Hoogtepunt is de cover van Under Pressure van Queen, met als gastartiest Eddie Vedder van Pearl Jam, die later op de avond nog op zal komen draven als de afsluitende artiest.
Hierna begeven we ons naar het B-podium voor Vampire Weekend. Het lijkt daar iets minder druk te zijn, misschien omdat er al veel mensen klaarstaan bij het hoofdpodium voor Pearl Jam. Toch is het druk genoeg en de jongensachtige bandleden zetten een geweldig optreden neer. De indieband weet het publiek aan het dansen te krijgen met vrolijke nummers als A-punk en Cousins. Ook zij hebben op hun Nederlands geoefend en laten vol enthousiasme weten dat ze nu Nederland zullen gaan aanmoedigen bij het WK, aangezien Amerika eruit ligt. Ze hebben daarvoor speciaal een nieuw liedje geleerd en vervolgens zingt de zanger vol overgave 'Hup Holland Hup'. Het publiek vindt dit natuurlijk geweldig en zingt uit volle borst mee. De band heeft er zelf ook zichtbaar plezier in en wenst iedereen nog veel plezier bij Pearl Jam.
Om eerlijk te zijn ken ik Pearl Jam niet zo goed. De klassiekers ken ik natuurlijk wel, maar ik ben iets te jong om echt fan te zijn. Toch is het erg gaaf om met zo'n grote groep mensen, waarvan velen overduidelijk wel grote fans zijn, naar klassiekers te luisteren zoals Jeremy. Ook Eddie Vedder heeft het Nederlandse woordenboek opengeslagen en iedereen juicht als hij verklaart blij te zijn om 'hier in Nijmegen te zijn op deze mooie avond'. De band zet een geweldig optreden neer van anderhalf uur, waarbij Eddie regelmatig persoonlijk contact zoekt met het publiek door te vertellen hoe geweldig iedereen is en door van het podium te springen en handen te schudden. Het was een waardige afsluiter voor een hele leuke (en hete) dag, al had er van mij nog wel een toegift achteraan gemogen. Maar, zoals Eddie zong, 'We've got to keep rocking in a free world', en met een voldaan gevoel gingen we weer naar huis.
Tekst: Daniëlle Rouw
Sfeerfoto's: Marco van den Hout (zie ook pagina 2)
