BRICS van start, waarom Turkije, als NAVO-lid, zich bij BRICS wil aansluiten

Vanaf de jaren 40 positioneerde Turkije, wantrouwend tegenover Moskou, zichzelf als bondgenoot van de VS en sloot zich kort daarna aan bij de NAVO, de militaire alliantie die werd opgericht om Europa te beschermen tegen een Sovjetaanval tijdens de Koude Oorlog.

Sinds hij in 2003 aan de macht kwam, heeft president Recep Tayyip Erdogan Turkije geleidelijk opnieuw uitgevonden als een zelfstandige macht die vrij is om nieuwe vrienden te maken, zelfs als het de oude vrienden daar niet blij mee zijn. In het afgelopen decennium heeft het land contact gezocht met een aantal Amerikaanse tegenstanders — China, Rusland en Iran — omdat het wantrouwen in westerse machten de zoektocht naar nieuwe partnerschappen aanwakkerde. Nu probeert het zich bij die drie landen aan te sluiten in de BRICS-groep van opkomende markten.

Waarom wil Turkije lid worden van BRICS?
Turkije heeft, met als reden frustratie over het gebrek aan vooruitgang in zijn decennialange poging om toe te treden tot de Europese Unie, formeel verzocht om toe te treden tot de BRICS. Volgens ingewijden is het doel om de wereldwijde invloed van Turkije te versterken en nieuwe banden te smeden die verder gaan dan de traditionele westerse bondgenoten van het land. Ambtenaren in de regering van Erdogan zeggen dat het geopolitieke zwaartepunt verschuift van ontwikkelde economieën en dat toetreding tot de BRICS de economische banden van Turkije met Rusland en China zou kunnen verbeteren. 

De BRICS-groepering — vernoemd naar de eerste leden: Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika — omvat enkele van de grootste opkomende economieën en prijst zichzelf aan als een alternatief voor wat haar deelnemers zien als door het Westen gedomineerde instellingen zoals de Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds. Nieuwe leden zouden hun politieke en handelsrelaties kunnen verbreden en toegang krijgen tot financiering via de ontwikkelingsbank van de groep. Vier nieuwe leden — Iran, de Verenigde Arabische Emiraten, Ethiopië en Egypte — sloten zich begin 2024 aan. Erdogan zal naar verwachting de BRICS-top in Kazan, Rusland, bijwonen, die op 22 oktober begint. 

Kremlin-chef Vladimir Poetin heeft diverse landen uitgenodigd voor de grote top van BRICS-groep in Rusland. 36 landen hebben hun deelname toegezegd aan de bijeenkomst in Kazan in de Republiek Tatarstan. Meer dan twintig landen zouden door hun staatshoofden worden vertegenwoordigd. Op de agenda van de Russische president staan ongeveer twintig bilaterale ontmoetingen, waaronder gesprekken met de Chinese president Xi Jinping, de Iraanse president Massoud Peseschkian en de Turkse president Recep Tayyip Erdogan.

Maleisië, Azerbeidzjan en Turkije hebben formeel het lidmaatschap BRICS aangevraagd, en verschillende andere staten hebben hun wens geuit om toe te treden. Voor het Kremlin gaat de top ook over het imago: Poetin wil, zij aan zij met zijn bondgenoten, te midden van aanhoudende spanningen met het Westen aantonen dat Rusland nog steeds veel partners heeft.

De top zou “de grootste bijeenkomst over het buitenlands beleid” kunnen worden die ooit op Russisch grondgebied heeft plaatsgevonden: in de zijlijn van de top wil Poetin donderdag ook VN-secretaris-generaal António Guterres ontmoeten. Voor Guterres, die herhaaldelijk scherpe kritiek heeft geuit op de Russische agressieoorlog tegen Oekraïne, zal het zijn eerste bezoek aan Rusland in ruim tweeënhalf jaar zijn.

Wat is het probleem tussen Turkije en het Westen?
Tijdens een groot deel van de Koude Oorlog was Rusland de vijandige buur die Turkije motiveerde om machtige bondgenoten te zoeken om zijn grondgebied te verdedigen. Maar de banden van Turkije met zijn westerse bondgenoten begonnen zo'n tien jaar geleden te verslechteren. Erdogan beschuldigde westerse regeringen ervan anti-regeringsprotesten in Turkije in 2013 te steunen in de nasleep van de opstanden van de Arabische Lente. Toen de VS in 2014 wapens begon te leveren aan Koerdische militanten in Syrië die hielpen bij de strijd tegen Islamitische Staat, zag Turkije — dat zelf een conflict heeft met gelieerde Koerdische separatisten — deze zet als verraad.

Het besef bij Turkije dat het zijn verdediging in eigen hand moest nemen, werd in oktober 2015 versterkt toen de VS en vervolgens Duitsland hun luchtverdediging uit Turkije terugtrokken na het harde optreden van Ankara bij een golf van geweld door Koerdische militanten. Een maand later annuleerde Turkije onder druk van de VS zijn plan om een raketverdedigingssysteem te kopen van een staatsbedrijf dat door de VS was gesanctioneerd vanwege vermeende raketverkoop aan Iran. 

De antiwesterse retoriek van Erdogan escaleerde na een mislukte poging van aanhangers van een in de VS gevestigde geestelijke om zijn regering in 2016 omver te werpen. Datzelfde jaar liepen de onderhandelingen over de toetreding van Turkije tot de EU vast. Een jaar later kocht Turkije een geavanceerd Russisch raketverdedigingssysteem, de S-400. Het nam het in 2019 in ontvangst nadat het de onderhandelingen over de aanschaf van een vergelijkbaar Amerikaans systeem, de Patriot, had laten vallen vanwege de weigering van Washington om technologie te delen. Na de S-400-deal verbood de VS Turkije om F-35-straaljagers te kopen uit bezorgdheid dat het Russische raketverdedigingssysteem zou kunnen worden gebruikt om data te verzamelen over hun stealth-capaciteiten. De VS legden later sancties op die het belangrijkste Turkse defensie-inkoopagentschap effectief afsloten van Amerikaanse financiële instellingen, militaire hardware en technologie.

De relaties van Turkije met westerse partners worden nog ingewikkelder door Erdogans groeiende anti-Israëlische retoriek en kritiek op Amerikaanse wapenleveringen aan de Joodse staat, te midden van de Israëlische strijd in de Gazastrook tegen de Palestijnse militante groep Hamas. Erdogan heeft Hamas omarmd, terwijl deze groep door de VS en de EU als een terroristische organisatie wordt beschouwd.

Welke nieuwe banden onderhoudt Turkije? 
Turkije heeft tientallen diplomatieke missies geopend in Afrika en Latijns-Amerika, terwijl Erdogan een belangrijke rol in de wereldzaken nastreeft. Hij heeft zelfs gezworen om Turkije het eerste NAVO-lid te maken dat toetreedt tot de Shanghai Cooperation Organization, een door China geleide internationale veiligheidsgroep die zich oorspronkelijk richtte op Centraal-Azië, maar nu uitbreidt naar het Midden-Oosten.

Rusland is een belangrijke economische partner geworden en leverde vorig jaar 42% van Turkije's aardgasimport en 6,3 miljoen toeristen aan het land. Het Russische staatsbedrijf Rosatom bouwt een kerncentrale van $ 24 miljard aan de Turkse Middellandse Zeekust en de Turkse regering heeft gevraagd om er nog een te bouwen. 

Turkije is in gesprek met China om een derde kerncentrale te bouwen. Het wil meer Chinese investeringen veiligstellen in centrales die elektrische voertuigen maken, evenals een partnerschap met China om een depot van zeldzame aardmetalen op te zetten.

Wat staat er op het spel?
Erdogans evenwichtsoefening daagt het Westen uit om samen Moskou ervan te overtuigen zijn oorlog tegen Oekraïne te stoppen. In juli waarschuwde Erdogan zijn mede-NAVO-leden om geen stappen te ondernemen die de alliantie in de oorlog zouden kunnen betrekken. 

Amerikaanse functionarissen hebben herhaaldelijk gewaarschuwd dat Turkse entiteiten het risico lopen om in conflict te komen door de Amerikaanse sancties tegen Russische entiteiten en Hamas. Maar als de VS te veel druk uitoefent op Erdogan, kan dat de relaties met een belangrijke partner in het onrustige Midden-Oosten in gevaar brengen. Turkije herbergt Amerikaanse kernkoppen op een luchtmachtbasis dicht bij Syrië en een radar voor vroegtijdige waarschuwing die deel uitmaakt van de ballistische raketverdedigingscapaciteiten van de NAVO. Het heeft ook miljoenen vluchtelingen uit het Midden-Oosten en Azië opgenomen en fungeerde als buffer voor de stroom asielzoekers naar Europa. 

Ook Turkije wil niets op het spel zetten waardoor zijn belangrijkste militaire bondgenootschap in gevaar zou kunnen komen en een deal over de aankoop van Amerikaanse F-16-gevechtsvliegtuigen en de modernisering van ander militair materieel zou kunnen stagneren.