FOK!toen: Half-Life

Het jaar 1998 was een goed jaar als het om games ging. Er was een Starcraft-expansie voor realtime strategyfans, Grim Fandango voor de adventurefanaten en voor de shooterliefhebbers kwam een van de beste shooters ooit uit. Het is niet voor niets dat men met smart op nieuws wacht over het langverwachte derde deel uit die franchise. Gordon Freeman is een legende en de fans willen weten hoe het verhaal verder gaat na de laatste uitbreiding, die eindigde met een cliffhanger.

De makers waren medewerkers die Microsoft verlaten hadden om hun eigen clubje op te richten, Valve Corporation. Gabe Newell en Mike Harrington wisten misschien zelf niet eens dat ze goud in handen hadden met dit bedrijf, want zoals we nu weten is Valve erg veel waard geworden door onder andere Steam, een digitaal distributieplatform dat niet meer weg te denken is bij pc-gamers.

Half-Life werd voordat het uitkwam niet echt opgemerkt. Op de E3 in 1998 kreeg het wel wat aandacht, maar het was eigenlijk een 'sleeperhit'. Maar toen de game in handen kwam van recensenten was het al vrij snel duidelijk: Game of the Year, nee, Game of the Decade. En de gamers waren het daar volledig mee eens.

Maar wat maakt Half-Life nu zo goed? Dat was het verhaal en vooral hoe het verhaal gebracht werd. In andere shooters waren er filmpjes, of tekst die je moest lezen om iets van het verhaal mee te krijgen, maar Half-Life bracht het verhaal vanuit Gordon Freeman, jij was Gordon en je wist alleen wat er gebeurde wat Gordon zag, omdat je alles vanuit zijn perspectief beleefde.

Het verhaal werd ook intens gebracht, op geen enkel moment had je het idee dat het de zoveelste alienshooter was, omdat er veel uitdagingen waren. De levels gingen dan ook verder dan gesloten deuren en verborgen sleutels, bij voorkeur aan de andere kant van het level. Nee, platformpuzzels met sprongen die je goed moest timen, maar wel zo geplaatst dat het logisch leek dat je via die weg naar boven moest 'klimmen'. Net zoals het verhaal leken de puzzels er niet bij de haren bijgesleept, maar waren logische gevolgen van de ramp in de militaire basis.

En dan de sfeer. Een explosie die een gat naar een andere dimensie opent en aliens door de militaire basis laat roven. Medewerkers sterven voor je ogen, en de constante alertheid waarmee je door de levels moet maakt die sfeer gespannen en intens. Headcrabs die uit buizen richting je hoofd springen, tentakels die je vanaf het plafond willen grijpen, het is allemaal even heerlijk. Iedereen die de game gespeeld heeft herinnert zich het moment dat de speciale eenheid de basis infiltreert. Je denkt nog even dat je hulp krijgt van deze agenten, maar nee, ze willen het ongeluk in de doofpot stoppen en iedereen die de explosie en wezens overleefd heeft erbij.

En dan is er nog G-Man, de man in pak die je zo af en toe ziet en, zo lijkt, iets speciaals met je van plan is. De rol van de G-Man is nog steeds een mysterie, we zullen toch moeten wachten op een nieuw deel om hopelijk te weten te komen wie of wat hij is. Hij lijkt een buitenaards entiteit te zijn die werkt voor nog hogere wezens, want hij mag jou een contract aanbieden namens hen. Wat en hoe en waarom, na al die jaren weten we nog niets.

Valve heeft met Half-Life een franchise gemaakt dat zich kan meten met de hype omtrent een nieuwe Grand Theft Auto. Die laatstgenoemde heeft zijn moment dan eindelijk gepakt. Nu is het wachten op een nieuwe hype. Half-Life 3 is één van die games die zo'n bizarre hype weer op gang kan brengen. Hopelijk horen we met de nieuwe Steam-console van Valve ook meer over een system-seller die daarbij zou moeten horen. Een game die toevallig ook door dezelfde ontwikkelaar in elkaar wordt gezet. Rise and shine, Mister Freeman.