FOK!toen: Red Alert (Command & Conquer)
Midden jaren 90 brak er voor spelcomputers een nieuwe generatie aan met PlayStation, Saturn en Nintendo 64 maar het waren tevens de hoogtijdagen voor pc-gamers. Eén van de klassiekers uit die tijd stamt uit oktober 1996: Command & Conquer: Red Alert.
Het real-time strategie-genre was eigenlijk nog maar net geboren. Westwood Studios had in 1992 Dune II op de markt gezet en daarmee kwam het RTS-genre tot bloei. Resource management, gebouwen plaatsen en units leiden was in één klap ontzettend populair. Concurrent Blizzard ontwikkelde hierna Warcraft, Westwood ging daar weer overheen met Command & Conquer en de spin-off Red Alert.
Red Alert diende als een soort prequel aan het C&C-verhaal, in een alternatief universum. In deze alternatieve wereld reist Einstein terug in de tijd om Hitler om te leggen waarna de Russen hun zinnen op Europa hebben gezet. De geallieerden willen hier een stokje voor steken en voila, het verhaal van Red Alert is geboren.
De eerste paar mission briefings van de Russen
Hoewel beide zijden hun inkomsten verdienden met het oogsten van mineralen en kristallen (het Tiberium uit de C&C-reeks is nog niet ontdekt in de alternatieve tijdlijn van Red Alert) is dat eigenlijk de enige overeenkomst. In manschappen en voertuigen zat een behoorlijk groot verschil waardoor ze allebei echt anders speelden. De Russen hadden veel groot en duur machtsvertoon met hun Mammoth tanks en Tesla Coils terwijl de geallieerden sneller, goedkoper en beter op zee waren.
In tegenstelling tot veel andere games moest men in Red Alert een goed gebalanceerd team hebben waar je in sommige andere RTS kon volstaan met simpelweg meer units dan de tegenstander. Zowel de geallieerden als de Russen hebben hun sterke en zwakke punten.
Een mooi voorbeeld van de balans is bijvoorbeeld Tanya, de commando-chick van de geallieerden die in haar eentje geen probleem heeft met flinke aantallen infanterie, maar je kunt er maar één tegelijk aan jouw zijde hebben vechten. Of de Tesla Coils die eenheden zo wegzapt maar ontzettend veel energie kost. Alles in Red Alert heeft zijn voor- én nadelen en dat maakte de game zo sterk.
Gameplaybeelden van de geallieerde zijde
Ook in de jaren 90 was het gebruikelijk om na een succesvolle game uitbreidingen uit te geven. Toen heette het nog geen 'DLC' maar simpelweg 'expansion pack'. Red Alert kreeg er twee: Counterstrike & The Aftermath. Beide werden niet zo heel goed ontvangen en vielen een beetje tegen. We kregen wat nieuwe units, missies en cutscenes, maar het echt grote werk werd bewaard voor Red Alert II dat enkele jaren later in 2000 verscheen.
In 2003 werd Westwood Studios opgeheven en wat er overbleef van de studio en het personeel ging verder als EA Los Angeles waar nog steeds aan de franchise gewerkt wordt. Zo goed als in de beginjaren werd het echter nooit meer. Gelukkig is de game inmiddels freeware en voor iedereen gratis te spelen.
