Het sportmoment van WeebI
 | FOK!sport introduceert "Het Sportmoment van..." Elke keer vertelt een ander crewlid van FOK!sport wat hun ultieme of memorabele sportmoment is. Dit keer is het de beurt aan WeebI. Het vorige sportmoment was van Skittelman. |
"Het was zondagavond 17 juni 2007. Ik zat in de Goffert in Nijmegen, voor de wedstrijd tussen Engeland en Servië in het kader van het Europees kampioenschap onder 21, waar ik namens FOK! zijn mocht. Eerder die week aanschouwde ik in Arnhem het duel tussen Italië en Engeland, en dat was me zeer goed bevallen. Het duel in Nijmegen kon me echter gestolen worden. Dat had niets te maken met de stad of de elftallen, maar met het feit dat Real Madrid op hetzelfde moment de laatste competitiewedstrijd thuis tegen Mallorca af moest werken. Bij winst zou de eerste prijs in vier jaar gewonnen worden. En ik kon het niet zien...
"Van tevoren had ik er in ieder geval voor gezorgd dat iemand me op de hoogte zou houden van de stand van zaken in Madrid en Tarragona, waar rivaal FC Barcelona de laatste wedstrijd speelde tegen Gimnàstic. FOK!user en mede-Madridista Damzkieee, inmiddels ook FOK!sportcrewlid, zou mij via sms laten weten wanneer er gescoord werd. Eenmaal bij het stadion aangekomen haalde ik mijn kaartje en ging ik richting de perstribune. Meteen viel me op dat het een stuk minder comfortabel vertoeven was dan in het Gelredome. Dat begint al goed, dacht de pessimist in mij. Ik zat naast een Brit en een Serviër. Laatstgenoemde chauvinist was mondeling verslag aan het doen van de wedstrijd die komen ging, want hij leek niet op te kunnen houden met praten.
"De aftrap was nog maar net verricht en Leroy Lita zorgde voor de Engelse openingstreffer. Aangezien de wedstrijden in Spanje een minuut of tien later begonnen kon ik mijn aandacht er nu nog bij houden. Om negen uur kon het schouwspel vlak voor mij me echter al niet veel meer schelen. De Servische man naast mij des te meer, want zijn landgenoten, die overigen al geplaatst waren voor de halve finales, kregen het niet voor elkaar om het de Britten al te lastig te maken. Mijn Sony-Ericsson lag voor mij niets te doen, dus alles was nog goed. Zolang er niet gescoord zou worden in Spanje was er immers niets aan de hand. Vanwege een beter onderling resultaat zou Real bij een gelijk puntenaantal voor de dertigste keer de landstitel winnen. Eindelijk.
"Maar toen leek het noodlot toe te slaan. "Mallorca 0-1 voor. Kut...", stond er op het display te lezen. Ik vloekte als een gek, en de Serviër hield zowaar zijn mond voor even. Het zou toch niet waar zijn. Zouden 'we' het dan op de laatste speeldag nog weggeven? "Barcelona 0-1 voor. Puyol." De sms kwam nog geen minuut later. Ik had het niet meer. Dit had ik niet verwacht. Dit kon toch niet waar zijn? Maar het was gelukkig nog lang niet afgelopen. Feit was wel dat zolang Barcelona voor stond er minstens twee keer gescoord diende te worden. En dat de Catalanen niet van plan waren de voorsprong weg te geven werd snel duidelijk. Voor mij liepen de Engelse en Servische spelers na het rustsignaal richting kleedkamer, terwijl ik te lezen kreeg dat Barcelona inmiddels al op 0-3 stond in de derby met Nàstic.
"Rust in Nijmegen. Bijna rust in Madrid en Tarragona. Gedesillusioneerd verliet ik de tribune. Ik moest wat te drinken hebben. Na een cola gehaald te hebben ontdekte ik Willem van Hanegem bij de bar. De oud-international stond rustig een worstje te eten. Een persoon, naar ik aannam een bekende van Van Hanegem, vertelde hem dat Barcelona op weg was wederom kampioen te worden, en deelde hem de tussenstanden in Spanje mede. De Kromme lachte, en zei dat het raar kon lopen. Ik stond enkele meters verder mijn smsjes nog eens door te lezen in de hoop dat ik wellicht de gelijkmaker gemist zou hebben. Maar helaas, niets was minder waar. Mijn nerveuze indruk was inmiddels ook Van Hanegem opgevallen. Vlak voor de tweede helft van start ging liep hij naar me toe en wenste me sterkte. Het was hem dus ook opgevallen dat ik onder mijn vest een Real Madrid-shirt droeg.
"Vereerd dat één van Nederland's beste voetballers ooit mij een hart onder de riem stak, zocht ik mijn plaatsje weer op. Het goede gevoel was van korte duur, want al gauw zat ik weer te stressen dat die gelijkmaker moest vallen. Servië kwam beter in de wedstrijd. Dat was niet alleen aan de Oost-Europeaan naast mij te merken, die beduidend minder te mekkeren had, maar ook aan het feit dat de Engelse doelman Scott Carson vaker dan lief handelend op moest treden. Mijn mobiel trilde. Zou het? "Messi 0-4". Jezus Christus! Hield het dan nooit op? Ook de stadionspeaker had er genoeg van, en maande het Servische publiek te stoppen met het fabriceren van oerwoudgeluiden. Het was mij niet eens opgevallen. Intussen attendeerde mijn mobiel me er op dat mijn batterij bijna leeg was. Oh nee! Ik had hem toch opgeladen?
"Ik hoopte maar dat de accu het vol zou houden, in ieder geval nog een half uur. Terwijl Slobodan Rajković kermend van de pijn op de grond lag wist Matt Derbyshire het duel tussen Engeland en Servië te beslissen. Ik klapte mee, want het was een mooie goal. Toen de rust weer enigszins was wedergekeerd in het Nijmeegse stadion klonk er ineens een luide "JAAAA!" Ik was het. Enkele mensen die in de buurt zaten keken me raar aan, anderen hadden door wat er aan de hand was. José Antonio Reyes had Real Madrid op gelijke hoogte gezet met Mallorca. Met nog twintig minuten te gaan kon het nog, maar er moest wel gewonnen worden. Nadat ik Damzkieee erop had geattendeerd dat mijn batterij het elk moment kon begeven gebeurde het ook. Ongelooflijk. Net nu.
"Het duel op het veld voor mij liep op zijn eind. Tom Huddlestone kreeg de rode kaart van arbiter Knut Kircher, maar niemand wist waarom. Eén rij voor mij zag ik een reporter van de Telegraaf op zijn laptop een livetussenstandenwebsite bezoeken. Ik kon het niet goed zien, maar dacht waar te nemen dat Mallorca inmiddels weer de leiding had genomen. Mijn wereld stortte in. Het laatste fluitsignaal klonk, en iedereen verliet de tribune. De hoop na Reyes' gelijkmaker was totaal vervlogen. Er zouden nog een minuut of tien te spelen zijn. Tevergeefs probeerde ik mijn gsm weer aan de praat te krijgen. Het lukte me nog wel om de lijst met contacten te vinden, maar seconden later was het scherm alweer zwart.
"Terwijl de wedstrijden in Spanje inmiddels rond het laatste fluitsignaal moesten verkeren sjokte ik richting de persruimte. Het was warm binnen, dus trok ik mijn vest uit, waardoor iedereen mijn Raúl-shirt kon zien. "Do you know who became the Spanish champions?", hoorde ik achter me. "I think I just saw Mallorca being 2-1 up, so my guess is Barcelona", antwoordde ik terug. "No", zei de man, "Real Madrid are 2-1 in front. Look here." Hij wees naar zijn laptopscherm en klikte een venster aan. Real Madrid CF - RCD Mallorca 3-1. FINALIZADO. 'We' hadden gewonnen. Mahamadou Diarra en nogmaals invaller Reyes hadden in de laatste tien minuten de titel binnengehaald. Ik kon het niet geloven. Dus zo voelde het om kampioen te worden. Het was alweer veel te lang geleden."
