Opa en oma
Opa en oma.
Ik had een supertoffe opa en oma. Achteraf gezien. Jammer dat ik me dat niet zo goed heb gerealiseerd toen ze nog leefden.
Ze woonden op het platteland in een geweldig mooi huis in Westerdijkshorn. Een gehucht vlakbij Bedum. Daar was ik vaak tijdens de vakanties. Ik noemde ze toen opa en oma Kippetje, omdat ik hun naam niet wist (ik realiseerde me toen nog niet dat ze dezelfde achternaam hadden als ik) en opa achter het huis kippen hield. Die werden gegeten net als 'mijn' konijnen, maar dat hebben ze me toen gelukkig nooit verteld. Bitter koud in de winter, een bedstede waar ik als klein kind in verdwaalde, de moestuin waar je netjes op de paden moest lopen, een pomp voor water, een schijthuis, een schommel aan een oude knoestige boom.
Toen bleek dat ik echt bang was in het schijthuis, wat vast wel anders geheten zal hebben, maar ik weet niet meer hoe, stapte opa op de fiets, ging naar het dorp en kwam terug met een schitterende blauwe, plastic pot. Toen ik mijn eerste fietspogingen deed op de fiets van een buurkind, stapte opa weer op zijn fiets, ging naar het dorp en kwam terug met een fietsje, helemaal speciaal voor mij. Toen ik ziek was, kwam de dokter helemaal uit het dorp om me te onderzoeken. Gelukkig had ik alleen maar de bof. Maar ik zie oma nog handenwringend achter de dokter staand naar me kijken. De fietstochten met mijn opa waren geweldig. Ik was nog te klein om zelf te fietsen, dus hij had een zadeltje met voetsteunen op de stang van zijn eigen fiets gemaakt. Zo kon ik alles goed zien en kon hij me van alles uitleggen. Oma werkte toen nog als dienstmeid bij een groot gezin en vaak mocht ik mee om met de kinderen van dat gezin te spelen. Een geweldig huis hadden die. Groot met allerlei verborgen hoekjes en een enorme enge kelder.
Rond mijn achtste, toen het thuis niet boterde, verhuisde ik naar opa en oma. Ze waren inmiddels verhuisd naar een bejaardenwoning in het dorp, Bedum. Ik kreeg een eigen bed op zolder. Ik heb zo'n anderhalf jaar bij ze gewoond. Ging naar de openbare school, de bibliotheek, en kreeg zwemles om zeven uur 's ochtends. Had vriendjes en vriendinnetjes, speelde veel buiten. Opa maakte een prikslee en leerde me schaatsen op houtjes, later kreeg ik kunstrijschaatsen van ze. Ik herinner me liefde en warmte.
Maar ik moest weer naar huis. Naar Amsterdam en vlak nadat we naar Hoorn waren verhuisd kwam het nieuws dat opa ziek was en kort daarna overleed hij. Opa lag thuis, bij oma, opgebaard. De kist stond in hun slaapkamer en toen de familie opstond om nog even naar opa te kijken, de dag voor hij gecremeerd zou worden, kon ik niet. Ik durfde niet. Ik hield me vast aan de deurpost terwijl mijn oma aan me stond te trekken en me probeerde over te halen 'afscheid' te nemen. Gelukkig greep een tante in en hoefde ik niet te kijken. Ik weet niet waar ik zo bang voor was, maar dat hele 'doodzijn' was nieuw voor mij. Oma was er ook vanuit gegaan dat ik in mijn eigen bed op zolder zou slapen, maar het idee boven die kist te moeten slapen... ook toen greep die tante in en mocht ik bij hen slapen. Het spijt me oma, dat ik er niet voor je was. Pas jaren later begreep ik dat dat moment heel belangrijk voor jou was.
Naarmate ik ouder werd leerde ik oma beter kennen. Ik was inmiddels verhuisd naar de provincie Groningen. Ze gaf me mijn eerste bh, mijn eerste schoenen met een hakje. Ik mocht bij haar slapen toen er een groot feest was in de plaatselijke sporthal en toen ik straalbezopen midden in de nacht aan kwam waaien en prompt vergat dat de sleutel in de bloembak lag, was haar enige verwijt dat ik de buren misschien wakker had gebeld.
Samen met mijn eerste serieuze verkering heb ik een week in een oud 2-persoonsledikant op zolder geslapen en oma wist heel goed wat we daar uitvraten. Ze vond het prima. Maar toen ik ouder werd, ging werken, trouwen, kinderen kreeg, scheiden, zag ik haar niet zo vaak meer. Heel soms fietste ik er heen met mijn kinderen, maar niet vaak. En toen ik weer naar Amsterdam verhuisde werd het contact nog minder. Uiteindelijk kwam het nieuws dat ze een hersenbloeding had gehad en naar het ziekenhuis was gebracht. Tot mijn grote spijt moet ik bekennen dat ik maar een keer op bezoek ben geweest in het jaar dat ze daar was.
Ze waren zo belangrijk voor me, opa en oma, maar volgens mij heb ik ze dat nooit verteld.
