Nikkie Plessen zonder jurk
Even met de Noorderstraat gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. De heer van Thiel in de buurt?”
De ober vertelde mij, dat Loek juist kwam aangegaloppeerd, dus dat kwam goed uit. De trotse eigenaar van Steakhouse Piet de Leeuw informeerde vriendelijk naar wat hij voor mij kon betekenen. “Weinig, beste man. Ik was alleen even benieuwd, waarom er in die biefstukkentent van jou in vredesnaam een paardenhoofdstel aan de muur hangt.” Woedend schreeuwde de geplaagde oplichter dat hij van dat soort flauwe grappen niet was gediend. Dat vond ik raar: “Huh? En hoe zit dat dan met die Amsterdamse humor en die Amsterdamse gein? Of is het feit dat je paardenvlees serveert onder het mom van runderbiefstuk ook gewoon een lolletje?” Of ik mijn harses wilde dichthouden, brieste de vleesfraudeur in de hoorn. Dat wilde ik niet: “Kijk, beste man, ik woon zelf in Zuid, in wat vroeger een volksbuurt was, maar waar nu nogal wat kouwe kak rondbanjert. Maar bij mij in de straat wordt tenminste nog eerlijk zaken gedaan. Een heel verschil met die Jordaan. Had ik vlak voor de jaarwisseling nog een bakker te pakken die, naar inmiddels is gebleken, niet alleen de halve waarheid vertelde, maar ook nog had opgeschept over een prijs die hij lang geleden had gewonnen en die dus allang was verlopen, worden nu in de Noorderstraat in die pokkezaak van jou de klanten dus ook al genaaid.” De uitbater van steakhouse Piet de Leeuw riep dat paardenvlees goed spul is, lekker en best gezond. Ik was niet onder de indruk: “Prima, maar dan moet je dat wel tegen je klanten zeggen, dat je paard verkoopt in plaats van rund, en je prijs ook wat naar beneden bijstellen. Er is niets mis met paardenvlees, ik mocht altijd graag een broodje paardenworst halen bij het roemruchte Haarlemse Café de Paris, maar wees éérlijk!” Door de telefoon hoorde ik geklepper. Van paardenhoefjes? Nee, van de brievenbus. De dagvaarding wegens oplichterij, denk ik.
Tijd voor een advocaat dus, voor gifmenger Loek van Thiel van Steakhouse Piet de Leeuw. Ik weet nog wel een lollige advocaat voor hem. Bram Moszkowicz. Soort zoekt soort. Want als je paardenvlees verkoopt als rund, dan ben je niet goed snik, en Brammetje is ook behoorlijk gestoord. Loopt al sinds jaar en dag te ijdeltuiten op de televisie en komt nu met de verbijsterende mededeling dat hij het lastig vindt om zo bekend te zijn. Tuurlijk. Word schoorsteenveger en vind het dan lastig dat je zwart bent. Neem een baan bij de visafslag en vind het gek dat je stinkt. Maar Bram vindt zijn bekendheid opeens wat vervelend. De schat. Hij vindt het ook lastig dat de media zich zo op zijn voorbije relatie met omroepster Eva Jinek hebben gestort. Zijn privacy is niet meer veilig, blaat Bram. Gelul natuurlijk: het is zijn eigen keuze geweest om de hele tijd met haar te gaan lopen pronken op allerlei societyfeestjes, filmpremières en meer van dat soort ordinaire evenementen met veel televisiecamera’s. Eigen schuld, dikke bult.
Over dik gesproken. Ik word zo vrolijk van ons leger. De helft van onze militairen slaagt niet voor de tweejaarlijkse conditietest. Zwaarlijvige soldaten slagen er zelfs niet meer in om hun eigen schuttersputje te graven. Dat moet met een dragline gebeuren, die dan een gat graaft van drie bij drie meter. Anders past het niet. Na vijftig meter rennen zijgen de korporaals als een zuchtende stoommachine ineen. Maar ja, als je jaren onder de wapenen vooral bestaan uit het op de kazerne stuurs in een tijdschrift zitten lezen, dan héb je ook wel wat weinig beweging en conditie-opbouw. Hoe dan ook: de Tweede Kamer heeft gelijk: het defensieapparaat moet afslanken. En vlug! Maar wat is eigenlijk erger: te dik of te dom? Groningse smerissen zijn dan wel weer erg dom. Die hebben na een opstootje doodleuk plaatjes van jongeren die daar niets mee te maken hadden gehad op het internet gezet. De agenten waren blijkbaar nog niet geheel hersteld van de hersenschudding die de laatste aardbevingen teweeg hadden gebracht. Maar beschamend is het natuurlijk wel. Echt. Ik heb mij laten vertellen dat Groningse smerissen zo enorm achterlijk zijn, dat als ze een bekeuring uitschrijven wegens door rood fietsen, en je wijst naar het stoplicht dat inmiddels op groen is gesprongen, dat ze dan het bonnetje verscheuren, sorry zeggen en weglopen. Ik hoop dat ze nog even flink wat gas uit de bodem halen. Om die ene, strikt noodzakelijke laatste aardschok even te laten gebeuren. Dat het Groningse politiebureau in mekaar sodemietert. Vrolijk stap ik dan in de trein naar het Noorden om blij lachend de puinhopen te aanschouwen. Lijkt me echt een heel erg leuke treinreis. Want echt, daar ben ik gek op: leuke treinreizen.
Zoals gisteren, toen de NS mij wegens heel erg extreem winterweer vervoerde met een gehalveerde treindienst. Langs groene boerenvelden en ontdooide steden. Grapjassen. En de NS-directie maar roepen, dat ze in het buitenland zo jaloers zijn op die winterdiensten van ze. Raar. Ik ken geen enkel buitenland waar de trein wordt opgeheven omdat er twee centimeter sneeuw is gevallen. Maar ja, het was gisteren Valentijnsdag, dus is denk dat de directies van de Belgische en Duitse spoorwegen met de NS gewoon een romantisch geintje hebben uitgehaald. Jammer dat ze dat 14-februari-geslijm in Utrecht dan echt geloven. En ik maar uitleggen: nee, een bergje sneeuw van vier centimeter ís geen sneeuwduin. Hoe dan ook, ik gun het de Belgische en Duitse treinreiziger niet dat ze daar onze NS gaan zitten na-apen. Want dat gun je je ergste vijand niet.
Over na-apen gesproken. Nikkie Plessen, een derderangs actrice die in de veronderstelling verkeert dat ze ook mode kan ontwerpen, trekt kledingstukken terug na beschuldigingen van plagiaat. Het Nederlandse ontwerpersduo Quice en Zoe Karssen liet eerder weten juridische stappen te overwegen omdat de actrice twee ontwerpen gekopieerd zou hebben. Om je dood te schamen. Gewoon de patroontjes van een ander overtrekken en naaien maar. Ik snap er niets van. Twee keer dezelfde jurk is toch juist de schrik van elke vrouw?
