Media-Mangel: Hyacinth en Miranda
Iedere zaterdagochtend bespreekt Luc van Lier een hoogte- of dieptepunt van het Nederlandse medialandschap. Vandaag aandacht voor de Britse series Keeping Up Appearances en Miranda.
Vandaag wil ik het hebben over twee Britse televisieseries met een nogal typische dame in de hoofdrol. Of eigenlijk over het verschil tussen die twee. Over het verschil tussen geschift en onhandig.
Om met de eerste te beginnen. "I hope that's a first class stamp. I object to having second class stamps thrust through my letterbox. I should have thought postmen would be trained to recognize first class stamp houses." Een typische uitspraak van Hyacinth Bucket. O, pardon. Bouquet. Keeping Up Appearances werd opgenomen in de eerste helft van de jaren-90. Ook op de Nederlandse televisie keer op keer herhaald. Ik begin mij steeds meer aan die serie te ergeren. Want is kijken naar Hyacinth, een vrouw van ergens in de 60, nu een kwestie van lachen of van gluren? Volgens mij neigt het naar het laatste. Want feitelijk zit je te kijken naar de belevenissen van iemand met een ernstige hersenaandoening. De diagnose luidt in de volksmond gewoon "knettergek". Altijd het zelfde liedje. Pogingen tot het uit het zicht houden van de asociale zus plus zwager plus de bij hun inwonende ronduit hoerige andere zus en hun seniele vader, die regelmatig vanuit hun achterstandswijk een bezoek willen brengen aan de gegoede-middenstandswoning van Hyacinth en haar allerminst benijdenswaardige echtgenoot. Een totaal gebrek aan realiteitszin dat ten grondslag ligt aan pogingen, de sociale bovenlaag van de villawijk waar Hyacinth woont te imponeren. Eigenlijk helemaal niet zo heel erg geweldig gemaakt. Iedere aflevering meer van hetzelfde. De serie heeft hoofdrolspeelster Patricia Routhledge nog lelijk opgebroken. Wij noemen dat in Nederland het Swiebertje-effect. Kleeft ook aan haar. Later speelde ze een detective, maar geloofwaardig kwam ze niet over.
Dan Miranda Hart. Hoofdrolspeelster in de serie Miranda. Een iets lompere versie van Adelheid Roosen. Een soort extreem onhandige, maar vertederende underdog van pakweg 35. Die tijdens een gesprek over vaardigheden waar ze in de toekomst wat aan heeft "Huisdieren als beroemde detective verkleden" noemt. Ze runt samen met een vriendin een winkeltje in fop-, scherts- en feestartikelen. De serie staat bol van de beeldgrappen (die soms zo flauw en voorspelbaar zijn, dat ze daardoor dus juist leuk worden) en zeer snedige teksten. Ik dacht dat aan de serie een stel briljante tekstschrijvers is verbonden, maar dat bleek ik mis te hebben. Miranda schrijft alles zelf. Schaamteloos grof, snedig, briljant. Het is een topprestatie om ieder gesprek totaal uit de hand te laten lopen. Om iedere situatie te laten ontsporen. Knap. In haar winkel aan een chocolade-penis staan likken wegens lekkere trek en omdat de koekjes op zijn, wanneer uitgerekend de barkeeper van het naburige eetcafé, op wie zij stiekem een oogje heeft, komt binnenlopen. En een geweldig gecaste, buitengewoon bekakte moeder, die iedere derde zin iets zegt van "Bla bla bla, what I call, bla bla." En uiteraard: op de meest wonderbaarlijke manieren wordt Miranda (in tegenstelling tot Hyacinth Bucket, o sorry, Bouquet) aan het eind van iedere aflevering uit de meest netelige situaties gered.
De TROS herhaalt tot vervelens toe het uitgekauwde Keeping Up Appearances. Niet meer naar kijken. We zien op vrijdagavond bij de NPS op Nederland 3 de eerste serie Miranda. In Engeland is de tweede reeks inmiddels voltooid. Gelukkig maar. Absolute aanrader!
